Μας λένε ότι αυτό Το Πάσχα θα είναι διαφορετικό… Να είστε βέβαιοι ότι θα είναι διαφορετικό… αλλά όχι όπως ελπίζουν μερικοί…
Μπορεί να κλάψαμε πολύ εμείς οι Χριστιανοί για το θέμα της Εκκλησίας, όμως αυτό μας κάνει πιο θερμούς στη πίστη! Χωρίς να το θέλουν, μερικοί έγιναν ευεργέτες μας, γιατί οι πύλες του παραδείσου μας αγκαλιάζουν, μας καλωσορίζουν, και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει με καμία κυβέρνηση, όπως λέει η λαϊκή παροιμία.
Κανείς δεν μπορεί να κρίνει κανέναν, σήμερα είσαι εσύ δαντός στη πίστη, αύριο θα είμαι εγώ. Γι αυτό και ο Χριστιανός κάνει αγώνα, δεν είναι τέλειος αλλά ελπίζει! Οι περισσότεροι χλευάζουν όταν τολμήσει ο Χριστιανός να κάνει λάθος, να καταρρεύσει, να ζει…να είναι δηλαδή άνθρωπος… Ακόμα, εμείς οι Χριστιανοί μεταξύ μας, μπορεί να μην έχουμε μία φωνή, και να σας πω κάτι; Αυτό δείχνει και πόσο αυθεντικοί είναι οι άνθρωποι, γι αυτό ο καθένας μας έχει διαφορετικό Βαπτιστικό όνομα, δεν είμαστε αριθμοί και τσιπάκια στα μάτια Του Θεού, ούτε μας επιβάλλεται Ο Θεός όπως οι παγκόσμιες κυβερνήσεις. Σκεφτείτε δηλαδή, αρχοντιά Θεού! Να με αγαπάει τόσο, ώστε να με αφήνει να κάνω το δικό μου ενώ με δημιούργησε! Μπορώ να βγω και να μπω στο χώρο Της Εκκλησίας δίχως να πάρω κλήση, ότι ώρα θέλω, όσο θέλω, όταν θέλω! Τι ελευθερία!
Πολλοί νέοι δεν θέλουν Την Εκκλησία για 2 λόγους: άγνοια πληροφοριών από τρίτους, και για τα σαρκικά. Όμως, για σκεφτείτε ότι, ότι σε δένει, σε φυλακίζει κιόλας, και δεν σημαίνει επειδή ο πατέρας σου στο σπίτι δεν ξέρει τι θεό δοξάζει, ότι πρέπει να κάνεις και εσύ το ίδιο… Άλλοι πάλι ντρέπονται να πιστέψουν γιατί είναι ντεμοντέ, είναι κάτι που κάνουν οι γιαγιάδες λένε… και γιατί εσύ να μην πας μπροστά με την δική σου μόδα, στο να πιστεύεις αυτό που θες, έτσι, για πρωτοτυπία!
Μοιάζουμε σε όλα, μικροί και μεγάλοι θέλουν να έχουν τα ίδια κινητά, τα ίδια ρούχα, τα ίδια αμάξια… όποιος διαφωνεί με την κοινή γνώμη διαγράφεται από την παρέα, από την κοινωνία! Δεν υπάρχει καμία ελεύθερη άποψη… Βρε τι γενναιότητα, να μπορείς να πεις άφοβα την γνώμη σου!
Αυτό έπραξαν οι Άγιοι, και όχι αυτό που λέει ο λαός, < δεν είμαι Άγιος > λες και ο Άγιος, είναι ένα φοβισμένο πλάσμα που κάνει ότι του πουν, όμως εάν κανείς μελετήσει το βίο των Αγίων, εκεί θα δει μεγάλους επαναστάτες, και όχι σαν κάτι νέους που φωνάζουν κατά των Ελλήνων και υπέρ των εισβολέων της χώρας… μιλάμε για ανθρώπους γενναίους που έδωσαν τη ζωή τους, πολλοί, με το πιο άγριο τρόπο. Πρέπει να είσαι πολύ μπροστά από την εποχή σου για να ξεσηκωθείς και να κάνεις αυτό που νιώθει η καρδιά σου.
Πολλοί άνθρωποι κάνουν παράπονα σε Μυτιλήνη, Χίο, Έβρο, Καστοριά και όχι μόνο, για βανδαλισμούς Εκκλησιών, για ληστείες σπιτιών, για λεηλασίες, ζημιες πολλών ελαιόδεντρων, για βία κατά Ελλήνων… και ρωτώ, που πάμε; Τι θέλουμε για τα παιδιά μας; Αγαπάμε την Ελλάδα; Άλλος αγαπάει την καρέκλα, άλλος την κάμερα, άλλος τα λεφτά… γιατί τα αργύρια που πρόδωσαν Τον Χριστό, τα δέχτηκαν χέρια που ήταν κοντά Στο Χριστό… όπως εμείς τώρα, τον πληγώνουμε, όπως πληγώνουμε την Ελλάδα μας, γιατί δεν είμαστε ούτε σωστοί Χριστιανοί, ούτε Έλληνες στην καρδιά. Μεθαύριο, θα μας αγκαλιάσει η πείνα στο στομάχι ακριβώς γιατί φτάσαμε σε κορεσμό παθών. Εάν σας αρέσει τι δείχνει ο καθρέπτης, τότε θα μείνεις φοβισμένος μία ζωή, από όλα τα μικρόβια της ψυχής σου.
Ειρήνη Α Κουτάκη
Ιστορικός Διεθνολόγος