Πριν από 65 χρόνια περίπου, κάπου εκεί στα μισά της δεκαετίας του ’50, που πήγαινα στην τότε Εμπορική Σχολή Κοζάνης -τι χρόνια κι εκείνα, δύσκολα χρόνια, πιο πολύ, για τους μαθητές που προέρχονταν από τα χωριά-, ένα από τα πολλά περιστατικά που θυμάμαι από την περίοδο εκείνη είναι και το παρακάτω:
Ήτανμια Κυριακή,απόγευμα. Στο γήπεδο γινότανο ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ των τότε ισχυρών ομάδων της Κοζάνης Μακεδονικού και Ολυμπιακού. Εμείς οι μαθητές δε χάναμε τέτοιες ευκαιρίες κι από νωρίς βρισκόμασταν έξω από το γήπεδο και συνωστιζόμασταν στις θυρίδες των εισιτηρίων, μήπως βρεθεί κανένας «χριστιανός» να μας βάλει «λάθρα» μέσα.Κι όσοι ήταν τυχεροί απολάμβαναν το παιχνίδι, οι άλλοι το παρακολουθούσαμε απέξω, προσπαθώντας, από τις φωνές που ακούγονταν, να μαντέψουμε, το τι γινόταν μέσα.
Εκεί που ήμασταν, δίπλα από την κύρια είσοδο, περιμένοντας την πολυπόθητη ευκαιρία να μπούμε μέσα, βλέπουμε ένα φίλαθλο να βγαίνει από το γήπεδο, κάπως ανήσυχος. Τη στιγμή εκείνη έρχεται αντιμέτωπος με άλλο φίλαθλο,που προσπαθούσε να περάσει στο γήπεδο. Πάνω στο έμπα, ο δεύτερος, πρόφτασε να τον ρωτήσει, μια και ο αγώνας μόλις είχε αρχίσει,- είχε δεν είχε ένα τέταρτο-:«πόσα-πόσα»;Για να πάρει την απάντηση: «Ντιπ με ντιπ»!!!. Στο άκουσμάτου, μια άλλη φωνή, από το βάθος, ήρθε να συμπληρώσει τη σκηνή:«κανένας Σκαρκιώτης θα είναι…»
Γιατί το θυμάμαι, τώρα,το περιστατικό αυτό; Περίοδο αποκριάς έχουμε. Πολλά θ’ ακουστούν: μπέντια, κασμέρια, μασλάτχια, ανάμεσα στα τραγούδια των καρναβαλιών και των φανών. Μόνο που τούτο δεν είναι τίποτ’ απ’όλ’ αυτά. Πρόκειται για αληθινή ιστορία. Έτσι έλεγαν εκείνα τα χρόνια το μηδέν-μηδέν οι παλιοί: «ντιπ με ντίπ».
«ΚΑΛΗ ΑΠΟΚΡΙΑ» και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ», με ΥΓΕΙΑ!
Ναπολέων Γρ. Κοντός
