Ήταν αγαπημέν’ φίλ’. Αντάμα στα νήπια, αντάμα στουν πιδικό, αντάμα στου σκουλειό κι στ’ς προυσκόπ’.
Πήγαν φαντάρ’, γύρσαν, έφκιασαν φαμπλιές, τράνιψαν, γίν’καν παλιοί προυσκόπ’ κι κάθι χρόνου, στ’ συνάντησ’ π’ φκιάν’ στου Κουρί, τ’ς ίγλιπις όλου αντάμα, όπους η Τσούτσου κι η Λιένου.
Ν’ τιλιφταία τ’ χρουνιά ου Γιώρ’ς ήρθιν μαναχός τ’ κι όλ’ απουρούσαν.
– Τι ρα, πούντους ου άλλους;
– Δεν ξέρου, ήλιγιν γινατιασμένους.
Τουν έφαγαν τουν άνθρουπου. Αλλά κι αυτός κατιβασμένου του κιφάλ’.
Απέρασαν οι μέρις κι καμόσ’ απ’ τ’ς παλιοί φαγώθ’καν να μάθ’ν τι γίν’κιν κι μάλουσαν οι δυο φίλ’. Καγκάνας όμους δεν μπόρ’σιν να μάθ’. Είχαν κι οι δυο του στόμα σφαλτσμένου.
Μια βραδά αντάμουσα μι του Γιώρ’ στου Χατζηντάμου. Ήταν κινημένους απού κάνα δυο.
– Ώϊ τι φκιάν’ς α ρα!, μαναχός είσι; Ιά κι γω.
– Δεν βρήκα κάναν κι ήρθα να ρίξου ψίχα κανα δυο μουκουσιές. Του μισμέρ’ η Κατίγκου μ’ είχιν σπανακόρυζου. Πού να σι κρατήσ’ του βιράγκου!
Είπαμι πουλλά. Πώς πααίν’ η δ’λειά, τι φκιάν’ τα μ’κρά, τι τα γέν’ τ’ς απουκρές κι απάν σ’ν πέμπτ’ τ’ ριτσίνα τουν χ’πώ ν κουβέντα.
– Τι ρα, λιανίσκατι μι τουν άλλουν; Ισείς είσασταν κώλους κι βρακί. Κι συ είσι καλός α ρα Γιώρ’. Άμα σι πουν τίπουτα του καταπίν’ς.
– Άσι μι Νιάκου. Δεν ακουτώ να βγω όξου. Θαρρώ όλ’ τηρούν ιμένα.
– Τι είνι αυτάϊα π’ λιες α ρα Γιώρ’. Εισί είσι ου πρώτους νοικουκύρ’ς τ’ς Κόζιαν’ς, κι σι δείχν’ μι του δάχλου. Μ’ ένα χέρ’ τράνιψις φαμπλιά.
– Άσι, άσι…
– Ε ρα τα μι σκά’εις. Λέγι.
– Ιά, μούγκι ισένα τα πω, να ξαλαφρώσου. Είμι ούρδα ιγώ;
– Όχ’ α ρα! Τι είνι αυτά π’ λιές; Ισύ άμα είσαν τυρί, τα να ’σαν κιφαλου γραβιέρα. Μην πω μανούρ’, χαζός είσι;
– Ια, μια μέρα αντάμουσάμι όξου απ’ τ’ Κακαβά του πιρίπτιρου. Καλ’μιρίσκαμι κι δεν πρόφτασάμι να πούμι καντίπουτας άλλου, γυρνάει κι μι λιέει:
– Ώϊ, καλά π’ σ’ είδα κι αδουκήθκα. Μ’ είπιν η γυναίκα μ’, να πάρου λίγου ούρδα… Μαλών’ς ή δε μαλών’ς, ια πέ μι.
Υ.Γ. Για τους ξένους μας: Την ούρδα στην Αθήνα τη λένε μυζήθρα.