Μια ζιάρ’ φαμπλιά ου Λιόλιους. Πέντι πιδιά κι τέσσιρα κουρίτσια. Δύσκουλα τα ’φιρνιν βόλτα. Πού να σ΄κώσ’ κιφάλ’.
Στου μπακάλ’κου τ’ Τζάκα του τιφτέρ’ ήταν όλου γιουμάτου.
Ένα ζιβγάρ’ κουρδέλια απιρνούσιν απού τέσσιαρ’ς. Τα ’λλαζαν ίσια μι τρεις φουρές σιόλις στου Δακή κι ύστιρας τα ’φκιαναν κι παντόφλις για τ’ αχούρ’.
Κάναν όμους δε χάν’ ου Θ’ός. Τράνιψαν τα πιδιά κι χίρσαν να δλέβ’ν. Ου ένας πάει φαντάρους κι αγάπ’σιν μιαν σ’ν Πάτρα μι πουλλιές παράδις. Έτσ’ η φαμπλιά χίρσιν να παίρν’ τ’ απάνουθό τ’ς. Μέχρ’ γραμμόφουνου πήραν σπίτ’.
Τα κουρίτσια πάλ’ βγήκαν δουλιφτάρκα, όπους τα ’μαθιν η μανα τ’ς. Στουν αργαλειό ήταν τα πρώτα κι μάζουναν κι αυτά παράδις.
Έφτασιν τα ιξηνταπέντι ου Λιόλιους κι κουστούμ’ δεν είχιν βάλ’ ακόμα κι όλου τουν γκρίνιαζιν η κυρά τ’.
– Μπρέ Λιόλιου, παράδις έφκιασάμι. Ιά τ’ αρραβουνιάσουμι κι κάνα κουρίτσ’, τα ρθουν συμπιθιροί, πώς τα να ’σι; Μι του σακάκ’; ή τα πάρ’ς πάλι του δαν’κό απ’ του δάσκαλου, όπους έκαμις ιτότις που ’ρθαν οι συμπιθιροί απού ν Πάτρα. Κι σ’ είπαν να του κουντίν’ς ψίχα. Να πααίν’ς μπρε στου Μανουλάκ’ τ’ Παπαδέλ’, στου ΣΜΑΡΤ. Ικεί ράβουντι όλ’ οι αρχουντάδις κι οι ξιουματικοί. Να φκιά’εις ένα κουστουμ’, π’ να μην έχ’ άλλους. Να’νι μπρε κι για τ’ς καλές κι για τ’ς κακές τ’ς μέρις. Ιά, πιθαίν’ η μάνα σ’. Τι τα βάλτς;
– Πάψι μαρ’, να πιθάν’ η θκια σ’ χουλέρα
– Κι η θκια μ’ να πιθάν’, πάλ’ χράζιτι. Για τ’ αυτό σι λιέου τράβα.
Μιαν κι δυο ου Λιόλιους πααίν’ στου Μανώλ’ τ’ Παπαδέλ’.
– Χαλέβου ρα Μανουλάκ’ ένα κουστούμ’ του καλύτιρου. Να ’νι για τ’ς καλές κι για τ’ς κακές μέρις.
– Ιντάξ, τουν λιέει ου Μανώλτς, άστου σι μένα. Τα σι κουλουριάσου ένα καλό π’ να ’νι ένα κι ένα κι για ν κασέλα, χτύπα ξύλου.
Απέρασαν οι μέρις, του κουλούριασιν του κουστούμ’ ου Μανουλάκ’ς, τ’ς του πάει κι σπίτ’. Τ’ν άλλ’ τ’ μέρα ήταν Κυριακή.
– Άϊντι μπρε, βάλτου να πααίνουμι στου τζιαντέ να καπαρντίσουμι, να τ’ς κάμουμι όλ’ να σκάσ’ν, τουν λιέει η κυρά τ’.
Του βαν’ ου Λιόλιους, μα μόλις του γλέπ’ η Λιόλινα τουν λιέει: Μπα! Τι μ’κρά τα ’φκιασιν τα πέτα. Ντιπ κουτσουριμένα. Μη του βάν’ς. Να πααίν’ς ταχιά να στου ιδεί. Μ’τι, δεν ξέρουμι απού κουστούμια;
Τ’ν άλλ’ τ’ μέρα μια κι δυο στου Μανουλάκ’.
– Ώϊ Μανουλάκ’, τι ρα μ’ έφκιασις ιδώϊα; Μ’κρά τα πέτα ρα. Γκουτζιάμ Λιόλιους ιγώ! Για κοίταξέ τα ψίχα.
Τα τηράει ου Μανώλ’ς κι τουν λιέει: Ι, άϊντι ρα Λιόλιου, θάρ’σα κι γω! Τι σικλιτίζισι; Αυτά δεν τα φαίνουντι ντιπ. Πέφ΄ν τα λούδια ουπάν, άμα τ’ς καμαρώεις…
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
