Ζήτημα επιλογής και προσωπικής ευθύνης
Η δασκάλα ζήτησε από τους λιλιπούτειους μαθητές της να γράψουν τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν. Και ένα κοριτσάκι έγραψε «θα ήθελα να ταξιδέψω στο μέλλον, γιατί θα ήθελα να δω πώς θα είμαι και πού θα είμαι στο μέλλον και τι θα κάνω. Ελπίζω να έχω ένα σπίτι και δουλειά. Ελπίζω να είμαι καλά και να μην είμαι πάρα πολύ φτωχή».
Είναι συγκλονιστικό αυτό που γράφει το παιδάκι. Όνειρα – εφιάλτες των παιδιών, που αντιλαμβάνονται πως το μέλλον τους είναι κόλαση. Ποιοι είναι οι γεννήτορες αυτής της συμφοράς; Τι σχέση έχουν με αυτό οι «σωτήρες» της γερμανικής Ευρώπης και του ΔΝΤ με την «αλληλεγγύη» που μας δείχνουν στα μνημονιακά χρόνια; Τι σχέση έχουν οι «πρόθυμες» κυβερνήσεις και σε ποιο βαθμό ευθύνονται οι ψηφοφόροι για τη συνέχιση αυτού του δράματος;
Γεγονός είναι πως η Ελλάδα τρώει τις σάρκες της και κατάντησε πειραματόζωο στην υπηρεσία της παγκοσμιοποίησης. Τα χρόνια της μεταπολίτευσης ήταν η βάση της μνημονιακής κατάληξης. Μίζες ατιμώρητες, αποβιομηχάνιση, υπερχρέωση, μνημόνια και ένας Έλληνας φιλοτομαριστής με μοναδικό ιδεώδες το διορισμό στο δημόσιο. Παρά την εισροή μεγάλων οικονομικών πακέτων (Ντελόρ), η Ελλάδα διόγκωσε το χρέος της και κατάντησε «παιδί για θελήματα» του πολυεθνικού κεφαλαίου και υποτελής γερμανο-νατοϊκών συμφερόντων (Κύπρος, Σκοπιανό, Αιγαίο, Θράκη κλπ.).
Ειδικά αυτή η χώρα θα έχει μέλλον όταν οι πολίτες της καταλάβουν πως για να είσαι «προοδευτικός» και επαναστάτης, δεν χρειάζεται να είσαι αριστερός.
Με τα όσα περίεργα συμβαίνουν όλα αυτά τα χρόνια, η χώρα για να ξεφύγει από τον ολισθηρό δρόμο της παρακμής, χρειάζεται ένα πραγματικό σοκ που θα ανατρέψει κυρίαρχες αυταπάτες και ιδεοληψίες.
Ζούμε σε έναν κόσμο που διαφεντεύουν οι τραπεζίτες και το μεγάλο κεφάλαιο. Ο νόμος της αγοράς είναι αυτός που διαμορφώνει καταστάσεις και μιλάμε πλέον για πόλεμο χωρίς όπλα. Θύματα όμως υπάρχουν και είναι πολλά, σε έναν πόλεμο των πολυεθνικών εναντίον της κοινωνίας των πολιτών. Και τα πυρομαχικά έχουν το χρώμα και το σχήμα του γερμανικού ευρώ.
Η μεταπολίτευση υποσχέθηκε Ελευθερία και αυτό αθετήθηκε, καθώς ελευθερία σήμαινε κοινωνική δικαιοσύνη και οικονομική σταθερότητα. Σήμαινε ένα λαμπρό μέλλον για τη νέα γενιά, για να έχει συνέχεια ο τόπος μας.
Το ένστικτο των μαζών σπάνια λαθεύει και στα χρόνια που πέρασαν αποδείχτηκε προφητικό. Ο ενθουσιασμός για δημοκρατία και ελευθερία μετατράπηκε σε απογοήτευση και πικρία, σε αντιπαλότητα και ενίοτε σε μίσος. Ο ναός της δημοκρατίας μετατράπηκε σε κλεπτοδημοκρατία και φορέα μολυσματικών ασθενειών για το λαό!
Η Βουλή νομοθετεί την αδικία, λειτουργεί για τις μίζες των εκλεκτών της και το πλιάτσικο πληρώνει η πλειονότητα των πολιτών, που αυτά τα χρόνια έχασε εισοδήματα και αισθάνεται αδύναμη να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του σύγχρονου βίου. Μια κοινωνία χωρίς ελπίδα για το αύριο και γι αυτό παραμένει καχύποπτη, σχεδόν μοιρολατρική, χωρίς σχέδιο και όραμα ζωής. Και πώς να υπάρξει όραμα, όταν η νεολαία φεύγει με πίκρα στα ξένα και δεν φαίνεται να ξαναγυρίζει πίσω;
Φυσικά και τίποτα από όλα αυτά δεν θα γινόταν, αν δεν υπήρχαν οι γκαουλάιτερς των συμβιβασμένων ντόπιων κυβερνήσεων.
Μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν δεν πρέπει να παραλείψουμε τα κοινωνικά τραύματα της χρεοκοπίας. Η φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία δέκα χρόνια γεννά οικογενειακά δράματα και τραγωδίες. Γονείς που αφαιρούν τη ζωή των παιδιών τους και μετά αυτοκτονούν, ενδοοικογενειακή βία, κατάθλιψη και αυτόχειρες που ολοένα αυξάνονται. Από την απογείωση της εθνικής υπερηφάνειας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, στην Ελλάδα της φτωχοποίησης που τσάκισε αξιοπρέπειες, κλόνισε οικογενειακές σχέσεις, δημιούργησε κάθε είδους εντάσεις. Καταστάσεις επικίνδυνες, που κανείς δεν γνωρίζει πού τελικά θα οδηγήσουν.
Να επισημάνουμε την αναφορά του «χαμόγελου του παιδιού» για την παιδική κακοποίηση, τη σωματική βία, την ψυχολογική και σεξουαλική βία και την παραμέληση παιδιών και ανηλίκων, όλα απόρροια της οικονομικής κρίσης.
Θα αναφερθούμε ειδικά σε μια σημαδιακή αυτοκτονία τον Απρίλιο του 2012, στην αρχή της κρίσης. Στο σημείωμα που άφησε ο φαρμακοποιός Δημήτρης Χριστούλας πριν βάλει τέλος στη ζωή του με ένα πιστόλι στην πλατεία Συντάγματος, έγραφε «δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για τη διατροφή μου». Η αυτοκτονία του, η οποία έγινε αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης από τις τότε αντιμνημονιακές δυνάμεις, παραμένει μέχρι σήμερα σύμβολο των επιπτώσεων που μπορεί να επιφέρει η οικονομική κρίση στον ψυχισμό ενός ανθρώπου.
Παρ’ όλο που στην κυβέρνηση ήρθαν οι τότε αντιμνημονιακές δυνάμεις με το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», το πρόβλημα στην κοινωνία παραμένει .
Η καθημερινότητα γίνεται όλο και πιο δύσκολη και το πρόβλημα δεν λύνεται με «προοδευτικούς πόλους», «γέφυρες» και επιδοματική πολιτική. Η κρίση βαθαίνει και ο λαός αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Η Metron Analysis για το ΒΗΜΑ (7-4-2019) αναφέρεται στο πολιτικό κλίμα πανελλαδικά και σημειώνει την αρνητική στάση προς την κυβέρνηση και τις επιφυλάξεις για την αντιπολίτευση.
Το 75% των ερωτηθέντων θεωρεί πως τα πράγματα στη χώρα βαδίζουν σε λάθος κατεύθυνση και το 65% αξιολογεί αρνητικά τις επιδόσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με απλά λόγια, ενώ το λαϊκό αίσθημα γυρίζει την πλάτη στο ΣΥΡΙΖΑ, δεν εμπιστεύεται και τη ΝΔ. Άρα το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης καταρρέει.
Ο Έλληνας είναι πλέον υποψιασμένος και θέλει να ακούσει αλήθειες. Να του πούνε γιατί φτάσαμε ως εδώ και γιατί δεν υπάρχει τιμωρία των υπευθύνων. Όπλο μας είναι η ιστορία μας, δύναμή μας το λαμπρό παρελθόν. Όπως υπάρχουν υγιείς δυνάμεις σε όλους τους πολιτικούς χώρους με γνώση, δύναμη και θέληση να ξανακάνουν την Ελλάδα δυνατή.
Η επιλογή είναι στα χέρια του λαού και το κλειδί είναι οι κάλπες του Μαΐου. Αν ξέρουμε τι θέλουμε, ας το δείξουμε εκεί.
Υ.Γ.: Αφού οι τιτάνες του πολιτικού παλκοσένικου ρημάξανε τη χώρα και τους πολίτες, με τη συνεργασία συνδικαλιστών, ΜΜΕ, κομματόσκυλων και άλλων τρωκτικών, κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται γιατί τους σιχάθηκε ο κόσμος. Ρίχνουν το ανάθεμα ο ένας στον άλλο, ποιος είναι περισσότερο πουλημένος!
Την απάντηση δίνει μια προεκλογική συγκέντρωση στην Τρούμπα, όπου ο υποψήφιος βουλευτής προσπαθεί να πείσει για την εντιμότητά του και λέει «είμαι 20 χρόνια βουλευτής και λέω ενώπιόν σας πως είμαι έντιμος». Και ακούγοντάς τον η Καλντεριμιτζού από το απέναντι πεζοδρόμιο, του φωνάζει «είμαι κι εγώ πουτάνα 20 χρόνια και είμαι παρθένα».
Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος