Άκ’σα κι γω ότι τ’ Νιούλ’ του πηγάδ’ τα του βάλ’ν συρματουπλέγματα, να μην πίν’ ου κόσμους νιρό, γιατί είνι φαρμακουμένου.
Ένα βράδ’ πήγα να ιδώ τι γέν’τι ικεί.
Δεν είχαν απ’ αλόϊρα συρματόπλιγμα, αλλά είχιν απάν’ στου ντ’βάρ’ μια νταμπέλα π’ ήλιγιν: «Νερό μη πόσιμο».
Ου κόσμους όμους καρτιρούσιν σ’ν ουρά, να πάρ’ νιρό μι τα γκιούμια, τα κακάβια κι τα μπακράτσια.
Σταματώ ιτότις μιαν κι τ’ λιέου:
– Καλά μαρ’ δε γλέπ’ς τ’ νταμπέλα π’ γράφ’ ότι του νιρό δεν πίνιτι;
– Άϊντι μπρε, φεύγα απ’ τ’ ιδώ, να μη σ’ αμπώξου , π’ τα μι πεις ιμένα, ότι του νιρό δεν πίνιτι. Τ’ νταμπέλα τ’ν έβαλιν ου Δήμους, για να ξουδεύουμι του θ’κό τ’ του νιρό, π’ έχ’ μέχρ’ σκ’λήκια μέσα κι να του πληρώνουμι χρυσό. Ιγώ κι η φαμπλιάμ μ’ πινήντα χρόνια πίνουμι νιρό απ’ τ’ ιδώ κι δόξα τουν Θ’ό δεν έπαθιν καγκάνας καντίπουτα. Κι να τ’ς πεις αφνούς π’ έβαλαν τ’ νταμπέλα ότι του θ’κό τ’ς του νιρό είνι φαρμακουμένου.
Ύστιρας απού λίγου γλέπου κατ’ μ’κροί που ’ρθαν πχιαλτόν να πιουν νιρό.
– Τι πίν’τι ρα, τ’ς λιέου. Δεν γλέπιτι τ’ νταμπέλα; Δεν ξέρ’τι γράμματα;
– Λίγου ήπιαμι θείου. Δίψασάμι. Που να πάμι; Τ’ αναψυκτήριου στουν Αϊ Δημήτρ’ το έχ’ του μπουκάλ’ του νιρό δυομ’σ’ κατουστάρ’κα.
Στου κατόπ’ απ’ τα μ’κρά, ια κι ένας π’ γιόμ’ζιν τ’ς ντραματζάνις.
– Για πλύσιμου του παίρ’ς αρα ή για πχι;
– Για πχι του παίρνου κι για όλ’ τ’ φαμπιά μ’. Κι μούγκι ισένα τα πω. Έχου έναν αν’ψιό στου Χημείου, π’ τουν έστειλα ένα δείγμα κι αφού του ξίτασιν μ’ είπιν ότ’ του νιρό δεν έχ’ καντίπουτα κι όποιους λιέει ότ’ δεν είνι καλό έχ’ κουλουβακτηρίδια στου κιφάλ’.
Απού μακρά γλέπου κι τουν Ντιαντιαμπάντια μι τα γκιούμια.
– Πού ρα, κι συ για νιρό;
– Τι ρα λουγαριασμό τα σι δώσου; Σάματ’ είνι θ’κό σ’.
– Ω ρα δε γλέπ’ς π’ γράφ’ ότι δεν πίνιτι;
– Άϊντι ρα σιαπέρα. Αυτά είνι όλα μπαγκαμπουντιές απ’ τ’ς τρανοί. Ξέρ’ς ότ’ απ’ απχάτ απ’ τ’ βρύσ’ έχ’ν ένα τρανό τιπόζιτου, π’ μαζών’ νιρό κι μ’ ένα μηχανάκ’ του στέλ’ν σιαπάν στουν Αϊ Δημήτρ’. Φτάς ιδώ, του παίρν’ του μηχανάκ’, του πααίν’ στουν Αϊ Δημήτρ’, τσακών’ ου μ’κρός του λάστιχου κι πίν’. Ικεί είνι καλό; Πέτι δόξα τουν ρα, π’ έχουμι νιρό στ’ θύρα μας. Ικεί σιακάτ’ σ’ν Αφρική πιθαίν’ απ’ τ’ δίψα σαν τ’ς μύγις.
Πιέ ρα Λιάκου δυο πουτήρια νιρό απ’ του σπίτι σ’ κι τα φουσκώ’εις σα μπαλόν’. Πιέ απ’ τ’ ιδώ πέντι ουκάδις κι τα χαλέψ’ς κι άλλου. Μέχρ’ κι ου Δισπότ’ς, έμαθα, έρχιτι κρυφά κι παίρν’ απ’ τ’ ιδώ νιρό.
Ύστιρας απ’ όλ’ αυτά ξαπόστασα στου Πατσώνα.
– Λέγι ρα Κώτσιου, τι γέν’τι ιδώϊα μι του νιρό; Πίν’ς ισύ απ’ τ’ αυτό;
– Ια, απ’ τ’ αυτό πίνου κι κρατιούμι κι δε χουντραίνου. Ξέρ’ς τι τα πει ρα, να σκάειζ’ς απ’ του φαϊ, να πίν’ς ένα πουτήρ’ νιρό κι να ξαναπ’νάς; Τουν γλέπ’ς αυτόνϊα τουν Αβραάμ; Τέσσιαρ’ς ριτσίνις ήπχιν μέχρ’ τώραϊα. Μόλις πιει τ’ μιαν, πααίν’ ρίχν’ μια κούπα νιρό, ξιθυμέν’ κι έρχιτι ξαναρίχν’ τ’ν άλλ’ τ’ ριτσίνα.
Δεν είνι θαύμα αυτό του νιρό; Πήγα κι γω κι τίναξα ένα κρέχτου. Αλλά τ’ν άλλ’ τ’ μέρα μι πουνούσιν η φτέρνα. Λιές να είνι απ’ του νιρό;