Ο Δαρβίνος κατά δήλωσή του βάσισε την εξελικτική του θεωρία στον Λαμάρκ, έναν Γάλλο επιστήμονα του προηγούμενου αιώνα, φυσιοδίφη και ακαδημαϊκό, υποστηρικτή της ιδέας ότι η εξέλιξη συμβαίνει και διεξάγεται σύμφωνα με φυσικούς νόμους.
Για τον Λαμάρκ (πλήρες όνομα: Ζαν Μπατίστ Πιέρ Αντουάν ντε Μονέ, Σεβαλιέ ντε λα Μαρκ (Jean-Baptiste Pierre Antoine de Monet, Chevalier de la Marck), λοιπόν, ο Δαρβίνος είχε πει:
«πρώτος αυτός προσέφερε την έξοχη υπηρεσία, ότι έστρεψε τη γενική προσοχή στην υπόθεση πως κάθε αλλαγή, τόσο στον ενόργανο όσο και στον ανόργανο κόσμο, είναι αποτέλεσμα ενός νόμου και όχι μιας θαυματουργικής επέμβασης».
Στη σύγχρονη εποχή, ο Λαμάρκ μνημονεύεται κυρίως για τη θεωρία της κληρονομικότητας των επίκτητων χαρακτηριστικών, αποκαλούμενη και μαλακή κληρονομικότητα ή Λαμαρκισμός. Ωστόσο, η ιδέα του για την μαλακή κληρονομικότητα ήταν ίσως απήχηση της λαϊκής σοφίας της εποχής, αποδεκτή από πολλούς φυσιοδίφες.
Η συνεισφορά του στην εξελικτική θεωρία συνίσταται από την πρώτη πραγματικά συνεκτική θεωρία εξέλιξης, στην οποία μια αλχημιστική περιπλεκτική δύναμη οδηγεί τους οργανισμούς στην κλίμακα της πολυπλοκότητας, και μία άλλη περιβαλλοντική δύναμη τους προσαρμόζει στα τοπικά περιβάλλοντά τους μέσω της χρήσης ή παύσης της χρήσης χαρακτηριστικών, διαφοροποιώντας τους από άλλους οργανισμούς.
Ο Γάλλος φυσιοδίφης, που προηγήθηκε του Δαρβίνου κατά έναν περίπου αιώνα, αναγνωρίζει κάποια σκοπιμότητα στην εξέλιξη και ένα σχέδιο που εξυπηρετείται από αυτήν. Παραδέχεται ότι το μέγεθος των οργανισμών τείνει συνεχώς να αυξάνει μέχρι ορισμένου ορίου, αφού κάθε νέα ανάγκη δημιουργεί την παραγωγή νέου οργάνου και η ανάπτυξη ή ο εκφυλισμός αυτού είναι σταθερά ανάλογος προς τη χρήση ή την αχρησία αυτού.
Γι αυτόν, οι επίκτητες ιδιότητες των οργανισμών κληρονομούνται και τα όντα από τους μονοκύτταρους οργανισμούς ως τον άνθρωπο, μπορούν να διαταραχθούν σε μια ανιούσα σειρά, ενώ για την καταγωγή του ανθρώπου διατυπώνει κάποιες σκόρπιες σκέψεις για την προέλευσή του από κάποιο τετράποδο, για να καταλήξει λέγοντας, πως έτσι θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί αν ο άνθρωπος δεν διακρινόταν από τα ζώα με τους χαρακτήρες της οργάνωσής του κι αν η καταγωγή του δεν ήταν διάφορη από την καταγωγή εκείνων.
Του καταλογίζουν, όμως, ότι είναι φειδωλός στο πως, ότι δηλαδή δεν κάνει καμιά ανάλυση, καμιά παρατήρηση για να στηρίξει την υπόθεσή του και να αναζητήσει μια διαδικασία τέτοια, που να επιτρέψει στις περιστάσεις να δράσουν πάνω στην κληρονομικότητα, αλλά δεν λαμβάνουν υπόψη πως εκείνη την εποχή καμιά γνώση για την κληρονομικότητα δεν είχε ο κόσμος, γι αυτό και επικρατούσε μεγάλη σύγχυση σχετικά με τον τρόπο που το περιβάλλον θα μπορούσε να επιδράσει σε αυτή.
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
