ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΚΟΖΑΝΙΤΗ (152)
Την ημέρα της γιορτής της Αναλήψεως του Κυρίου γιόρταζε το μικρό εκκλησάκι στο «Παλιοκλήσι», όπως το ονόμαζαν οι Κοζανίτες ,όπου από χρόνια έχει μεταβληθεί σε γυναικείο μοναστήρι, που ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και για πολλά χρόνια ήταν ηγουμένη η μακαριστή Μαγδαληνή , με πολύ μεγάλο έργο φιλανθρωπικό, κοινωνικό και Εθνικό πέρα από το Θρησκευτικό. Τα παλιά χρόνια γινότανε μεγάλο πανηγύρι και οι Θρησκευόμενοι Κοζανίτες πήγαιναν να τιμήσουν τη γιορτή και να προσκυνήσουν το εκκλησάκι της Αναλήψεως, ήταν το μοναδικό της Αναλήψεως στην Κοζάνη . Βοηθούσε και ο καιρός να γιορταστεί πανηγυρικά γιατί η γιορτή ήταν η τέλος Μαϊου η αρχάς Ιουνίου και να απολαύσουν και τη φύση μετά τους χειμερινούς μήνες. Μετέβαιναν με κάθε μεταφορικό μέσο της εποχής. Δηλαδή με τετράτροχα κάρα, με δίτροχες άμαξες, με άλογα , με γαϊδουράκια και πολλοί με τα πόδια , η απόσταση ήταν τριών χιλιομέτρων , τόσο είναι και σήμερα. Μιλάμε για την εποχή προ του πολέμου ’40. Έφερναν δε μαζί τους «μπουχτσιάδες» με φαγητό, και μετά την τέλεση της Θείας λειτουργίας, έστρωναν κάτω «ιχράμια» καθόντουσαν και τρώγανε το φαγητό που είχαν ετοιμάσει, κεφτέδες , πίτες , ιδιαίτερα «γαλατόπτα», μπουτάκι αρνίσιο με σκόρδο στο φούρνο, για να μην τους χτυπήσει τη «σκούφχια» ο Κούκος, και κρασί κοκκινέλι, φυσικά τσούγκριζαν και τα τελευταία κόκκινα αυγά του Πάσχα. Και στο τέλος ρυζόγαλο στις πιατέλες με κλωνάρια από κανέλα κατά το έθιμο. Περνούσαν τη μέρα τους ευχάριστα, κάνοντας και το Θρησκευτικό τους καθήκον και την εκδρομή τους με τη φύση καταπράσινη . Η περιοχή είχε πλατάνια και πολλές αμυγδαλές με τρεχούμενο δροσερό νερό.
Έρχομαι τώρα στην εποχή μας, που το Βαλταδώρειο γυμνάσιο μας πήγαινε ημερήσια εκδρομή στο παλιοκλήσι με τα πόδια και είχαμε μαζί μας «πνάκια», σημερινά τάπερ, που βάζαμε το φαγητό και παίρναμε μαζί μας, ήταν βραστά αυγά, τυρί ή ελιές και πατάτες τηγανιτές. Περνούσαμε ευχάριστα τη μέρα μας με παιχνίδια , τραγούδια, απολαμβάνοντας τη φυσική ομορφιά. Ζητούσαμε πάντοτε να μας πάνε ημερήσια εκδρομή στο παλιοκλήσι.
Μετά το πενήντα την ημέρα της γιορτής της Αναλήψεως πηγαίνανε στο παλιοκλήσι οι προσκυνητές με λεωφορεία υπεραστικά που δρομολογούσε το ΚΤΕΥΛ Κοζάνης. Αφορμή να γράψω μου έδωσε μία φωτογραφία από το αρχείο μου του έτους 1951 και ήταν της αναλήψεως 7-Ιουνίου. Η φωτ. δείχνει τρία λεωφορεία στη σειρά στο χώρο του παλιοκλήσι, το πρώτο είναι του Κ. Κλόνταρη, το δεύτερο του πατέρα μου και το τρίτο ενός άλλου ιδιοκτήτη. Είμαι κι εγώ εκεί με τους φίλος μου, Γιαννάκο Κλόνταρη, Μιχάλη Τιάλιο και Γιάννη Γιανούλη ( Μπαμπούρας), αείμνηστοι. Επίσης αριστερά είναι ο Κώστας Σιάπαντας, αυτοκινητιστής, με τη γυναίκα του Αρετή το γένος Βλάτσα και την κόρη τους καθώς και μία αδερφή της Αρετής από την Αμερική με την κόρη της, που ήρθε μετά από χρόνια, λόγω του πολέμου, στη γενέτειρά της, και επιθύμησε να πάει στο παλιοκλήσι, με την ευκαιρία μάλιστα που ήταν και η γιορτή της Αναλήψεως για να θυμηθεί τα νιάτα της, πως πηγαίνανε παλιά με την οικογένειά της και τις φιλενάδες της, και άλλοι συγγενείς τους. Γράφω τα ονόματα της φωτογραφίας για να θυμίσω στους παλιούς καθώς και την εικόνα μιας Κοζανίτικης οικογένειας και της φιλικής μου παρέας που επισκεπτόμασταν το παλιοκλήσι, ως μέρος της τοπικής ιστορίας των Κοζανιτών.
Η Δεύτερη φωτογραφία δείχνει το σπίτι που είχαν κτίσει εντός του χώρου της εκκλησίας τη δεκαετία του ‘30 ,αγρότες της περιοχής, της μεγάλης οικογένειας Χαδιώ, που είχαν δεκάδες στρέμματα χωράφια στην εδαφική αυτή περιοχή.
