9 ΚΑΙ 10 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1912 (ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΩΝ 44 ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΑΘΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ)

Παναγιώτη Μπασιά

Στη μακρά ροή των τυχαίων και αφανών γεγονότων της ιστορίας, τα οποία έρχονται χωρίς ελπίδες και φεύγουν χωρίς αναμνήσεις, αναπηδά ξαφνικά μέσα από τα σκοτεινά σύννεφα η θυσία των 44 τον αριθμό Μεταξιωτών (μεταξύ αυτών και 3 παπάδων:
Μπατσίλας Αθανάσιος του Νικολάου
Παπαβασιλείου Βασίλειος του Κωνσταντίνου
Παπαγιάννης Ιωάννης του Ιωάννου),
μια σωστή γ ε ν ο κ τ ο ν ί α του χωριού μας.
Μια θυσία, που γίνεται πύργος μπροστά στις συνειδήσεις και διατηρείται στην πνευματική της υπόσταση άφθαρτη, απαράγραπτη, πάνω από το θάνατο.
Μακάριοι οι λαοί, οι οποίοι ομορφαίνουν την ιστορία τους με τέτοιες πράξεις. Γιατί δεν λησμονούνται και δεν λησμονούν.
Όλα αυτά τα ονόματα (44 τον αριθμό) είναι μάρτυρες της αδιάκοπης πορείας του Ε λ λ η ν ι σ μ ο ύ , είναι η φωνή των ν ε κ ρ ώ ν της χώρας αυτής «Που ‘ναι του Σλαύου τ’ όραμα και του Ρ ω μ ι ο ύ η λαχτάρα», είναι η βοή των ζώντων.
Χρέος όλων μας να τους τιμούμε! Η ι σ τ ο ρ ί α το επιτάσσει, η Π α τ ρ ί δ α θα μας ευγνωμονεί!
Για μας, τους κατοίκους του Μεταξά και της ευρύτερης περιοχής των Κ α μ β ο υ ν ί ω ν – που κάθε χρόνο, σαν έρχεται ο Ο κ τ ώ β ρ η ς , φέρνουμε στη θύμησή μας και ξαναζούμε, όσο λίγοι την ηρωική θυσία των συγχωριανών μας, το Φθινόπωρο- παίρνει διαστάσεις επικές.
Και τούτο, γιατί οι παππούδες μας, πρώτοι έσπευσαν στην ανάγκη της πατρίδας (ήρθαν ακόμα και από την Αμερική για να πολεμήσουν). Κι ας είναι, πιο πολύ, ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει όσους «Π ο τ έ α π ’ τ ο χ ρ έ ο ς μ η κ ι ν ο ύ ν τ ε ς », έπραξαν το καθήκον τους.
Η μ ν ή μ η τ ο υ ς α ι ώ ν ι α ! ! !