Ου Τάσιους ου Πατάτσας είναι ψίχα λίμαρ’ς στου φαϊ. Κι παρ’ όλου ότ’ η δ’λειά τ’ είναι να π’λάει φαϊά, όλου κι ουριξέβιτει απού τίπουτας. Όλου χαλέβ’ κιφτέδις μι κ’λιά, τιρατόρια, μπουμπότις κι ότ’ άλλο αδουκ’θεί. Μα για κείνου π’ δεν έχ’ σταματ’μό είνι η πίττα. Λιέν ότ’ μιάφρας έφαγιν ένα σ’νί μαναχός τ’ κι έναν τρανόν γούπου γιαούρτ’ καπάκ’, για να χουνέψ’, ίσια μι δυο κ’λά.
Μια μέρα ικεί π’ κάθουνταν κι ήλιγαν μασλάτια, ήρθιν η Γκλάκινα να πάρ’ τουν άντρα τ’ς.
– Έλα μαρ’ κάτσι, τ’ λιέει ου Πατάτσας.
– Μπα, τουν λιέει, τα πάρου τουν άντρα μ’ κι τα πααίνου σπίτ’. Χαλέβου να καθαρίσου τα τσουκνίδια γιατί ταχιά τα τουν φκιάσου πίττα, π’ τουν αρέζ’.
– Αμάν, τ’ λιέει ου Πατάτσας. Ιγώ τα βάλου του τυρί. Χαλέβου ένα κουμάτ’ έτσια μι διπλόν κόθαρουν. Ξέρ’ς η γυναίκα μ’ δεν ξέρ’ να φκιάν’ κι τ’ν αρραθύμ’σα.
– Μπα! Ζιούρου Τάσιου, τι τα βάλ΄ς του τυρί. Σάματ’ δεν τ’ς έχουμι, δεν χράζιτι. Ταχιά του μισμέρ’ τα σι στείλου ιγώ δυο φιλιά.
Τ’ν άλλ’ τ’ μέρα, κατά τ’ς δυο του μισμέρ’ η Γκλάκινα τουν πααίν’ ν’ πίττα. Τουν έπιφταν τα σάλια. Μα είχιν φάει ψίχα νουρίτιρα μπακαλιάρουν σκουρδαλιά κι τουν ήρθιν βαρύς.
Ν’ κουκούλουσιν μ’ αλουμινόχαρτου, για να τ’ φάει του βράδ’, μιτά τουν πιρίπατου.
Όσνους τ’ς πουνούσιν ψίχα η καρδιά κι έφκιασαν μπάι πας, πααίν’ κάθι απόγιμα στου δρόμου ουπάν απ’ τουν χαμπ’λό τουν Αϊ Λια κι πιρπατούν στου ίσιουμα. Ανταμών’ όλ’ κι τα λιέν κιόλνας πιρπατιούντας. Μέχρ’ π’ σκέφτουντι να φκιάσ’ν έναν σύλλουγου, π’ να τουν λιέν «Ου μπάι πας πααίν’ πιρίπατουν».
Ένας απ’ τ’ αφνούς είνι κι ου Πατάτσας.
Έφτασιν σ’ν αρχή τ’ δρόμ’ μι τ’ αυτουκίνητου, του σφάλτσιν, μα άφκιν ψίχα φιρό του τζιάμ’, να παίρν’ αέρα, μην τουν ανάψ’ η πίττα.
Ου Γιώρ’ς κι ου Κουκόλτς, μπάι πας κι αυτοί, έφτασαν ψίχα αργότιρα. Γλέπ’ν τ’ αυτουκίνητου τ’ Πατάτσα, τηρούν απ’ τ’ φιράδ απ’ του τζιάμ’ κι ματιάζ’ν τ’ αλουμινόχαρτου που ’χειν μέσα ν’ πίττα. Μ’ ένα σύρμα ανοίγ’ν ν’ πόρτα, ν’ παίρν’ κι ν’ τρών’.
Σφαλνούν κι φέβ’ν.
Στου γύρ’σμα γλέπ’ν τουν Πατάτσα όξου απ’ τ’ αυτουκίνητου να μουνουλουγάει:
– Ν’ πήρα; Δεν ν’ πήρα! Ν’ πήρα; Δεν ν’ πήρα!
– Λέγι ρα, τι μουλουγάς;
– Ια ρα, είχα ένα κουμμάτ’ πίττα, π’ μ’ ίφιριν η Γκλάκινα κι ξαφανίσκιν. Κι δεν θυμούμι άμα ν’ πήρα ή δεν ν’ πήρα! Αλλά ιγώ είχα αφήκ’ αν’χτό του παραθύρ’.
– Αμάν α ρα, πώς;
– Ια, τ’ν είχα ιδώϊα στ’ αλουμινόχαρτου. Τι, δεν μπουρεί να μην ν’ πήρα.
Μι τα πουλλά τουν λιέν:
– Άϊντι ρα, μη σκάειζ’ς άλλου. Ιμείς άν’ξάμι κι τ’ν έφαγάμι. Ώϊ, νουστ’μότιαρ’ πίττα δεν έφαγάμι ξανά. Πρώτ’ φουρά είδα τέτοιουν μαλακούτσ’κον κόθαρουν.
Δεν πρόφτασαν να πουν καντίπουτας άλλου. Τουν Πατάτσα τουν τσάκουσαν τα κλιάματα.
Έκλιγιν σαν μ’κρό πιδί κι αραδούσιν ν’ πίττα τ’ς Γκλάκινας