Καλός ή κακός, ο πιο διχαστικός πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ είναι ο Ντόναλντ Τραμπ. Οι σκηνές που εξελίχθηκαν στο Καπιτώλιο δεν έχουν προηγούμενο στην ιστορία της χώρας. Αλλά, για όσους από εμάς παρακολουθήσαμε καρέ-καρέ σε απευθείας μετάδοση ένα μικρό άγημα αστυνομικών δυνάμεων να “προσπαθεί” να εμποδίσει την κατάληψη του κτηρίου από χιλιάδες διαδηλωτές υποκινούμενοι από τον Τραμπ, οπισθοχωρώντας τροχάδην προς την υπερενισχυμένη ανοιχτή χάλκινη πύλη του, ενώ ασφαλώς υπήρχε χρόνος για να είχε αυξηθεί ο αριθμός τους αποτελεσματικά, το όλο θέαμα δημιουργούσε απορίες. Πέρα από το ποιος φέρει ευθύνη για ένα κίνημα που θα μείνει στα χρονικά ως η “Στάση των ΤΡΑΜΠούκων,” ή κάπως έτσι, εξυπηρετούντο ορισμένα συμφέροντα ανάλογα με εκείνα της Αμερικής της δεκαετίας του 1950.
Λόγω του ότι οι υποτιθέμενοι φιλειρηνικοί διαδηλωτές έφεραν ακόμη και την σημαία του Νότου από τον Αμερικάνικο Εμφύλιο, το σύμβολο της σκλαβιάς και της καταπίεσης στον Νέο Κόσμο, ήταν φανερό πως ακροδεξιά στοιχειά είχαν εισχωρήσει βαθειά στην διοργάνωση των επεισοδίων. Και εδώ παίζει η θεωρία των δυο άκρων: στα περασμένα τέσσερα χρόνια, οποιαδήποτε εκδήλωση είχε οργανωθεί από Αμερικανούς εθνικιστές, πάντοτε έβρισκε απέναντί της τους Αντίφα και Μπλακ Λάιφς Μάτερ. Πως λοιπόν μέσα στην Ουάσιγκτον, σε μια πόλη με Αφροαμερικανίδα Δήμαρχο και με μεγάλο ποσοστό μαύρων, οι δυο αυτές οργανώσεις που επανδρώνονται κυρίως από μειονότητες και που αντισταθμίζουν τον φανταμενταλισμό των ΗΠΑ όποτε σηκώνει κεφάλι ήταν απούσες σε ένα γεγονός που είχε προαναγγελθεί από τα ΜΜΕ μάλιστα ως προβληματικό; Κάποιο παιχνίδι είναι στημένο.
Ευτυχώς με μόλις 4 θανάτους ενώ αναμένετο να ήταν πολύ περισσότεροι, την επόμενη μέρα, ξεκινά η συζήτηση για τον εκτοπισμό του Τραμπ με τους ίδιους τους Ρεπουμπλικάνους που μέχρι χτες ήταν θερμοί υποστηρικτές του, όπως τον αντιπρόεδρο Πενς, τον ηγέτη τους στο Καπιτώλιο Μιτς Μακόνελ και το γερουσιαστή Λίντσεϊ Γκράχαμ που πρωτοστάτησε στο να μην αποπεμφθεί ο Τραμπ πριν από δυο χρόνια, να δηλώνουν υποκριτικά την αποδοκιμασία τους για τον πρόεδρο. Μόνο έτσι θα εξιλεωθούν στα μάτια των ψηφοφόρων τους. Η μεταμέλεια τους μπορεί να συγκριθεί κάλλιστα με την απόπειρα εμπόρων κοκαΐνης να την ξεφορτωθούν μέσω της λεκάνης της τουαλέτας την στιγμή που η αστυνομία μπουκάρει στο σπίτι τους.
Όμως υπάρχει κάποιο σχετικό προηγούμενο. Στο ξεκίνημα του ψυχρού πολέμου, μια εξίσου διχαστική μορφή είχε αδράξει την ευκαιρία και είχε αναρριχηθεί μέχρι την Γερουσία των ΗΠΑ, με φιλοδοξίες και για το ύπατο αξίωμα, εκμεταλλευόμενος ανάλογη ρητορική με τον Τραμπ. Ήταν ο Τζο Μακάρθι του οποίου η αβάσιμη στοχοποίηση συμπατριωτών του ως πράκτορες της Σοβιετικής Ένωσης θα καταστρέψει ή τουλάχιστον θα επηρεάσει αρνητικά τις ζωές τους. Για παράδειγμα, εξαιτίας του ο καταξιωμένος Ηλίας Καζάν που θα τον συνδράμει υπό την πίεση του εκβιασμού θα αποκτήσει την ρετσινιά του καταδότη, ενώ ο επίτιμος Έλληνας Ζυλ Ντασέν θα εγκαταλείψει την πατρίδα του για να μην κατονομάσει άλλους (ο Ντασέν ήταν γεννημένος Αμερικάνος). Σε αντίθεση, ο Ρόναλντ Ρήγκαν, πρόεδρος του σωματίου των ηθοποιών και Δημοκρατικός τότε που θα συμπλεύσει με τον Μακάρθι, θα εκλεγεί πρόεδρος δεκαετίες αργότερα ως Ρεπουμπλικάνος.
Αφού είχε επιτύχει να καταπιέσει νεωτεριστικές και προοδευτικές τάσεις της εποχής του, επειδή δεν υπήρξε ποτέ κίνδυνος για τον εκτροχιασμό του πολιτεύματος της χώρας, η πτώση του Μακάρθι θα ξεκινήσει όταν στην διάρκεια δημόσιας συνεδρίασης, δικηγόρος θα του αντιταχθεί “Κύριε, έχετε απολέσει κάθε συναίσθηση αξιοπρέπειας;” καθώς ο Γερουσιαστής θα συνεχίζει να εκσφενδονίζει ανυπόστατες κατηγορίες στοχοποιώντας άσχετους συμπολίτες του. Όπως οι κατηγορίες του Τραμπ περί νοθείας του εκλογικού αποτελέσματος.
Από εκεί και πέρα, ακόμη και οι πρώην συνάδελφοι και συνεργάτες του θα τον κατακρίνουν με ψήφισμα στην Γερουσία, όπου, όπως και με τον Τραμπ, ενώ οι Δημοκρατικοί έχουν ενιαίο μέτωπο απέναντι στις προεδρικές αυθαιρεσίες του, οι Ρεπουμπλικάνοι ήταν διηρημένοι σε υπέρ και κατά. Έτσι ακριβώς είχε συμβεί και με τον Μακάρθι που θα πεθάνει λίγο αργότερα από αλκοολισμό τον οποίο αγνοούσαν οι ψηφοφόροι του. Ο άνθρωπος που δεν είχε αίσθηση μέτρου για τον εαυτό του, ήθελε να επιβάλει τις απόψεις του σε άλλους.
Υποτίθεται πως ο Πρόεδρος Τραμπ απέχει εντελώς από το οινόπνευμα, αν και ένα γνωμικό λέει ποτέ μην εμπιστεύεσαι άτομο που αρνείται να σπάσει ένα καρβέλι και να πιει ένα ποτήρι κρασί μαζί σου και είναι σωστή. Εξάλλου στον δυτικό πολιτισμό που χαρακτηρίζεται ως Χριστιανικός, ψωμί και κρασί μετουσιώνονται σε σώμα και αίμα καθώς συμβολίζουν και την αιώνια ζωή. Είναι όμως μεθυσμένος ο Πρόεδρος από ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα: την μεγαλομανία του. Έτσι, οι πρώην συνεργάτες του θα πρέπει να νίψουν τας χείρας τους ως νέοι Πόντιοι Πιλάτοι από τα έκτροπα με την αποπομπή του επειδή στην επόμενη εκλογική τους αναμέτρηση θα βρεθούν αντιμέτωποι με την κατηγορία του δωσίλογου στην απόπειρα ανατροπής του Συνταγματικής τάξης της χώρας.
Στο κάτω-κάτω ανεξάρτητα από το πόσο καλά έκαναν την δουλειά τους, πρώην Πρόεδροι των ΗΠΑ λαβαίνουν σύνταξη $219,000 το χρόνο για το υπόλοιπο της ζωής τους, πέρα από επιδόματα για πρόσληψη βοηθών, προστασία από μυστικές υπηρεσίες, ασφάλεια υγείας κτλ. Μια και οι Ρεπουμπλικάνοι είναι γενικά υπέρ τον περικοπών, έκτος από τις προεκλογικές περιόδους όταν τους πιάνει πάντοτε το μικρόβιο της γενναιοδωρίας για τους ψηφοφόρους τους, όπως όλους τους πολιτικούς του πλανήτη, ευκαιρία θα είναι να κόψουν αποδοχές που είναι ασήμαντες για έναν δισεκατομμυριούχο.
Μην εκπλαγείτε λοιπόν αν αναπάντεχα ακούσετε την ανάληψη καθηκόντων για μερικές μέρες από τον 46ο “υπηρεσιακό” Πρόεδρο των ΗΠΑ Πένς, ή ακόμα καλύτερα (ωχ Θεέ μου!) της Προέδρου Πελόσι μέχρι να αναλάβει επίσημα τα ηνία ο Μπάϊντεν στις 20 Ιανουαρίου (οι δυο τους είναι οι επόμενοι κατά σειρά για το αξίωμα του Προέδρου άνευ εκλογικού αποτελέσματος, π.χ. Νίξον-Φορντ). Η Πρέζιντεντ Πελόσι θα είναι η τέλεια εκδίκηση της Χίλαρη, γιατί όπως λένε στην Αμερική “Κάρμα ιζ α μπίτς!”
1 comment
Εύστοχο άρθρο και στοιχειωθετημένο