H ΚΡΗΠΑ. Ντοπιολαλιά Δρυόβουνου. Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος

Β ΚΥΚΛΟΣ 10^ο ΜΕΡΟΣ

Τακς: Νιάνιου!! Δεν πστεύου να φυγις; Ιφτιχώς είσι ιδώ ακόμα…να μι θάρσις ότι γινάτιασα; Όχ’ ρε αξά ..ιγω σ’ έχου παραπαν απ αδιρφό….ιγώ (δεν προυφταίν..πριν κάτς..)

Νιάνιους: Ακσι Τάκ …μόλις σκώθκις να πας μέσα να φέρ’ς ψίχα  τιουλτιούκου, ιπιδίς σώθκιν, (έτσι είχιν θαρέσ’ ου Νιάνιους, ότι για τ’ αυτό ίχιν παει ου Τακς κατά μέσα…) τι είδα ρε αξά;

Φουτουγράφους: Τι ρε Νιάνιου;

Νιανιους: Να μι σχουρνάς π’ θα στου πώ…του είδα κι πρεπ’ να σι σώσου. Για όταν σκώθκις …(πώς να του πει…αντιριέτι..)..στ ζιρβί τ’ μιριάς , στου πανταλόν’ στουν ουπισνό η πόχα είνι ντιπ χάρβαλου …καταξικζμέν..φαίνιτι η πουτούρα κι αξά άρπαξιν κι αυτή …κουντεέβ να φανεί ου κό….. τν ειδα κι ψίχα σίχουρ, είχις παει νουρίτιρα στουν αναγκαίου; …γλίγουρα φώναξι τν νιφαδιάμ να τ’ αμπαλώς Θέλτς κρίπα αξά…γλίγουρα κρίπα (αϊντι πάλι κρ..), κι ξερς ποσ’ θελ’ ; πουλύ τρανίτιρου π’του καύκαλου που μπάμπου γκαχιλώνα…πως δεν του πίρις χαμπάρ ρε αξά; Μαλουν τώρα θα γιγκιν για τ’ αυτό, δεν πίρις χαμπάρ….

Ου Τακς αντρουπιάσκιν ντίπ…να παθ’ αυτός τέτοιου χατά; Γλίγουρα κάθιτι στν καρέκλα να μι φαίνιτι του ξικζμένου π’ ήθιλιν κρίπα. Όπους κάθιτι όμους απότουμα σνάζιτι κι τρουντίζιτι του τραπέζ’. Ίσια- ίσια ου Νιάνιους  προυφταίν’ κι του τσακών , να μι ανασκιλουθεί κι τσακστί η μπότσα μι τα φιλτζιάνια κι σκρουπστούν τα μιζέδια

Φουτουγράφους: (ν’ αλάξ’ κι ψίχα θέμα, ως που να ξιαστουχθει ου Νιάνιους, να πιταχτει που μέσα ν’ αλάξ πόχα) Ωρέ αξά τι χα να πάθουμι…ντιπ ανέσουστου τραπέζ’ είνι …του ενα του πουδαρκό πρέπ’ να’νι ψια κυντύτιρου κι ντραγκαλνιέτι αράδα…όλου θαρω του χπω μι του γόνα αλλά όχ ..του πουδαρκό φταίγ

Νιανιους: Ρούκουσι πουκάτ π’του κουντύτιρου ένα μολ’ ρε αξά, μια τσιούτσιαν’ μπιστιριά…..η καλύτιρα ρούκουσι  ένα μπουγατσιώτ’, για να μιστι σίγουρ , ζούπα πουκατ στου πουδαρκό ένα μπογατσιώτ κι δε θα πάθουμι ζαράλ, δε θα πάθουμι τρανύτιρου  χατά…

Αφού ρουκών του  μπουγατσιώτ πουκάτ π’του πουδαρκό..ησιχάζν…ιριμούν κι σινιχίζν

Τακς: Τι ήλιγα;; α ήλιγα για του σμιθιρό που είνι απ τν Κρ….(πάλι δεν προυφταίν)

Νιάνιους: Ξέρς τι θμήθκα τώρα ρε αξά που ‘πις Κρ;; Τν κριτικη ιπιτρουπή π’ βαν ταχατιά αμπρουστά π’τ σκηνή να διαλέξν τς καλύτιρ στς διάλουγ κι στα ποίματα. Ου πρόϊδρους ου Νταφας, ου ντραγάτς, κατ’ άλλ’ ταχατιά προυχουντις, διν του βραβείου στς ίδιοι κι τς ίδιοι. Οι ίδιοι ριχνουντι καλύτιρα στς γυμναστικες ιπιδείξεις όταν μπιτιζ η χρουνια; Οι ιδιοι, χουρευν καλύτιρα; Οι ίδιοι γράφν έκθισ’ για τν απουταμιιυς κι παίρν κουμπαρα κι παραδις π’ στελν οι ντριανουβνοί πτου ιξουτιρικό; Οι ίδιοι…βηχούν καλύτιρα; Οι ίδιοι γκαργκαλιούντι  καλύτιρα; Οι ίδιοι….άει να μι σειιστώ κι άλλου μι τς ίδιοι…

Ου Φουτουγράφους, ψάχν να βρει διέξουδου να παει να αλλάξ’ πόχα, αλλά να πει κιόλαντς ιπιτέλους πόθιν είνι ου συμπέθιρους απου ΚΡ.  Μια δόσ’ γλέπ’ του Νιάνιου να χών στου στόμα ένα τρανό λουκάνκου..κι σχιδόν κουντεβ να γκριουθεί. Για να σουθεί αρπάχν του φυλτζιάν μι ν’ αντιβίους, (να μι σχουρνάτι, μι ν τιουλτιουκου ήθιλα να πω), σκών του λαέν ντιπ σιαπάν κι αρχινάει να γκλιουκαλναει να σουθεί πτου γκρίουμα. Τα γκαβάτ’ ‘υαλίζν στου φως π’τς γκαζόλαμπις….!!!Να η ιφκιρία για του φουτουγράφου!

Πιτάχνιτι απάν, μι τρόπου,  ώστι να μι φαίνιτι η ξικζμέν’  η μιριά στν πόχα κι λέει αγαναγκτζμένους: ΚΡΗΤ ρε, αξά απ τ’ν Κρητ’ ίνι ου σμιθιρός. Ούτι κρικέλα, ούτι κριουλίν ,ούτι κρίπα , ούτι κρίτσιν ούτι-ούτι. ¨Ολα μι τά’πεις για να μι μπιρδεψ. Απ τ’ Νήσου Κρητ’  είνι. Είν κι άλλις Νης΄ σα γριντιές μες του νιρό  κι δεν τς λεν ετσιαια γιατί όλις ιντις μέσα σι νιρό όπους τν αλατσια τ θκή μας. άλλις είνι στρόγγιλις, άλλις σα λιμάδις, άλλις σα γκόρτσα, άλλις σα σουγλιά, άλλις σα κτούκια , απ όλις εχ. Αλλά η θκήμας σ’είπα είνι σα τρανή  γριντιά κιντουμέν, μι μπντάκια κι σουγλιά στς άκρις στν ουπάν τ’ μιριά, αλλά καγκαένα πουκάτ, που τ’ μια τν άκρα ως τν αλλ’, είνι…. (μόλις ξιγκριώνιτι ου Νιάνιους)…

Νιάνιους: (αναψουκουκζμενους π’του γκριουμα) Πώς του πις αξά;; τάκσα πουλί ιπιστιμουνικά …Νησ’ …Νητς ώρε τώρα θμηθκα τ’ θκήμας τν ιπιστιμουνική τ’ λέξ Νιτσιους ρε…Νιτσιους απ τν παδ…ντιπ ετσιαϊά ακούσκιν. Ιγώ αξά τς Νιτσιάδις απ τν παδ ξέρου μι τα πουλά τα γιδουπρόβατα κι τς γριντιες στου τσιατί κι στα μαντριά…ουτι Νησους …ουτι νησους Κρητ ..κι χαμπαρια…κι ολου ανακατουσιές….Νίτσιους ρε..μονι Νίτσιους… κι να θμάσι τς φουτουγραφίις για του πιδί, για τιαυτό ήρθα….

Μόλις ου φουτογράφους,αφου αγανάκτσι κι φούσκουσι πεντ’ εξ φουρές, απουκαλύπτ ήριμα (μιτα τν ουρμήνια τς Λένκους) του Νιάνιου ποθιν είνι ου συμπεθιρους, φευγ’ απότουμα , ιπειδή αντρουπιάσκι μι τν ξικζμέν τν πόχα π’ χρειάζουνταν κρίπα κουντα ισια μι μαξιλαρουθήκ. Φεύγ κόμα πιο γλίγουρα ν αλάξ. Αυτη τ’ φουρα τα πουδαρια παϊναν στ γλιγουράδα ίσια μι ινιά θυμιατα, ισια μι του τζιουμακ στς καμπανις όταν χπαει τρίτουν, κι χπούσαν μια στς πλάτις, στα πλατάρια μια μπρουστά στα στηθια, κουντα κατ πτου κατσιαούλ.

Εφτασιν σαν άνιμους, σι όσου αραδίζ πτου σουρουκ π’του τσιαρό ου άμπουρους. Παταει φρενου κι καπνιζν τα λάστχα πτα παπούτσια, τόσου πιαλτός κι γλιγουράδα…. η Λεν σκιάχκιν..παραλάχκιν  απ τ’ σβιλτάδα..

Λένκου: Τι έπαθις Τακ’μ; Πρωτ’ φουρ’α σ’είδα τοσου σβέλτου…ισί μι μια ρίχκις απ του νουβρό στου νουντα… τι γέγκιν..πέμι αρώστσις; σ’ ήρθιν τιπουτα αντίθιτα; Σι βάρισιν ου Νιάνιους; αδουκίθκις τιπουτα απότουμα κι πιαλτσις ; η ένιουσις έναν αδιόρατου κινδυνου στου νουβρό κι καϊπιώθκις να μι σι βρούν οι αλλ; Η για μασούρμα ήρθις; η κοψμου; Αλλά τι γυρευς στου νουντα για του μασουρμα η του κόψμου; Στουν αναγκαίου πιαλούν για τιαυτά ( Ου Τακς για να μη αργουν πουλύ κι ρουταει πουλά η Λενκου τ’ δειχν, γυρνιουντας τα πστρόφια )

Τακς: Να!!! Να Λέν τι έπαθα!! Πάει η πόχα…ίσια μι αχιρώνα τρανό του ξέκζμα,,,καλά π’του ειδιν ου Νιάνιους …χα να αντρουπιαστουμι ντιπ…χα να σκιψου να παρου κι τιπουτα που καταίς κι χα να φτα η τρύπα ως τ λυς, πισου πτου γόνα…