Ξημέρωνε 23 του Νοέμβρη του 1976. Εκείνο το πρωινό, το χωριό Μεταξάς, ψηλά πάνω από την Κοζάνη, ξύπνησε από το χιόνι που έπεφτε μαλακά και σιωπηλά μέσα στη νύχτα. Η ώρα ήταν περασμένες εννιάμιση πια, όταν οι λίγοι κάτοικοι του χωριού, που αχνίζει εκεί στα 1060 μέτρα στα Καμβούνια, είχαν πιει τον ζεστό καφέ τους κι ήταν έτοιμοι να βγουν να γυρέψουν τα ζωντανά τους. Το χιόνι πύκνωνε κι ο αέρας έπιασε να μαστιγώνει ανελέητα το βουνό και τους ανθρώπους. Τότε ήταν που ακούστηκε ένας θόρυβος δυνατός σαν έκρηξη από βόμβα αεροπλάνου.
Οι Μεταξιώτες βγήκαν στα πλακόστρωτα τυλιγμένοι στις χοντρές κάπες τους και κοίταξαν τον ουρανό. Τρόμαξαν. Και τρόμαξαν πιο πολύ όταν άκουσαν να λένε κάποιοι που κατάλαβαν ή που είχαν κάτι ξεχωρίσει μέσα στη χιονοθύελλα: «Αεροπλάνο έπεσε στο βουνό»!
Δεν έμεινε άνθρωπος σε σπίτι μέσα, άνθρωπος που μπορούσε να σκαρφαλώσει με ό,τι μέσο είχε στο Φλάμπουρο, την κορυφή πάνω από το χωρίο. Και σαν έφτασαν όλοι εκείνοι στη ράχη του βουνού, αυτό που γέμισε τα μάτια τους ήταν ο όλεθρος και το θανατικό.
Τα θύματα του τραγικού δυστυχήματος ήταν κυρίως νεαρά παιδιά: σπουδαστές που πήγαιναν να γραφτούν στα ΚΑΤΕ (σημερινά ΤΕΙ), φαντάροι που επέστρεφαν στις μονάδες τους, ένας συνάδελφός τους που πήγαινε να πάρει το απολυτήριό του, μια νεόνυμφη, ένας πατέρας που επέστρεφε στο σπίτι του για πρωτοαντικρύσει το νεογέννητο παιδί του και δυο τραγουδίστριες που θα ξεκινούσαν σειρά εμφανίσεων στο κέντρο «Αδυναμία» της Κοζάνης.
Το αεροπορικό δυστύχημα της Κοζάνης συντάραξε την κοινωνία της εποχής. Ο Τύπος επικέντρωσε την κριτική του στον ανεπαρκή έως ανύπαρκτο τεχνικό εξοπλισμό, όχι μόνο του αεροδρομίου της Κοζάνης, αλλά και πολλών ακόμη ελληνικών περιφερειακών αεροδρομίων. Ο διοικητής της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, Ηλίας Ντέρος, αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι το αεροδρόμιο της Κοζάνης «δεν είναι από τα καλά», ενώ ο υπουργός Συγκοινωνιών, Γεώργιος Βογιατζής, ανακοίνωσε ότι η κυβέρνηση θα διέθετε άμεσα 1 δισ. δραχμές για τη βελτίωση της τεχνικής υποδομής των αεροδρομίων.
