Αφιερωμένο σε σένα…

Σε σένα που ήρθες…και με αγγιξες και χαϊδεψες την παραπονεμένη μου καρδιά…που κατάφερες να βρεις τον τρόπο να ρθεις και να μου πεις αυτά που είχα τόση ανάγκη…Μα πως;! Ναι, μου τα είπες όλα κρατώντας μου όλο στοργή τα χέρια και σβήνοντας μεμιάς όλη την πίκρα και το γκρίζο…και μου χάρισες αυτό το βλέμμα…απάγκιο και αγκαλιά και λύτρωση…δεν μπορεί να μην ήσουν αληθινή! Σε αισθάνθηκα μέχρι τα μύχια της ψυχής μου! Μα πως;! Νίκησες τα πάντα! Επιβλήθηκες στο χώρο…στο χρόνο…στην ίδια τη ζωή…σε δευτερόλεπτα…φτάνοντας κοντά μου μεσα από ένα αχνό μονοπάτι του υποσυνείδητού μου…Σ’ευχαριστω! Θα ήθελα τόσο να μπορούσες να ακούσεις και να νιώσεις αυτό το «ευχαριστώ»…!και να μου ξανά μιλούσες με λέξεις…φεγγάρια στα σκοτεινά δωμάτια της ψυχής…

Ν.Σ.