Βρισκόμαστε σε μία χώρα η οποία γεωγραφικά είναι έκθετη στις λαθρομεταναστεύσεις ορδών εξαθλιωμένων συνανθρώπων μας και ταυτόχρονα δεχόμεθα τις πιέσεις του οργανωμένου παγκόσμιου οικονομικού συστήματος το οποίον εμείς προκαλέσαμε και το οποίον αισθανόμεθα όλοι μας στο πετσί μας, αλλά μέχρις εκεί. Δεν δρούμε. Δεν αντιλαμβανόμεθα τον θανάσιμο κίνδυνο που έρχεται. Μερικοί τα βλέπουν, τα λένε, τα γράφουν, προτείνουν λύσεις. Άλλοι τα διαβάζουν. Αυτοί που τα βλέπουν και τα γράφουν νοιώθουν σαν τον βοώντα εν τη ερήμω. Καμία ανταπόκριση ή αντήχηση ή απήχηση, κανένας αντίλαλος, απόηχος από αυτούς που τα ακούν ή τα διαβάζουν. Οι δέκτες προτιμούν να τραπεζορητορούν, να πολιτικολογούν, να παριστάνουν τους ξερόλες. Και μετά; Το κενό!
Διότι ενώ θα έπρεπε να μας απασχολεί η δομή του ακρογωνιαίου λίθου της ασκήσεως εθνικής πολιτικής (εσωτερικής και εξωτερικής) που δεν είναι άλλος από την εσωτερική μας συνοχή η οποία είναι αποτέλεσμα δομής στερεού κράτους το οποίο σέβεται τον πολίτη και είναι και από αυτόν σεβαστό, δομήν εδραζομένην στην εθνικήν μας ταυτότητα, έτσι ώστε με βάση αυτήν την εσωτερικήν μας συμπαγή δομήν ως κράτους – κοινωνίας, ως λαού – έθνους να παράξουμε εθνικήν πολιτικήν, με επίγνωση του που ευρισκόμεθα και που θέλουμε να πάμε, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις κινητήριες της διεθνούς πολιτικής δυνάμεις, αντ’ αυτού η εσωτερική μας αποσύνθεση την οποίαν οι οιακοστρόφοι της τάλαινας χώρας μας μερίμνησαν να επιβάλουν τις τελευταίες δεκαετίες και εμείς ως βαλκάνιοι χωριάτες την αποδεχθήκαμε και την οικοδομήσαμε αγογγύστως, μας αναγκάζει να πορευόμεθα στην σύνθετη σήμερα παγκόσμια κοινωνία χωρίς πόδια, τα οποία μόνοι μας αφαιρέσαμε.
Κατέστημεν από υπερήφανος λαός ο οποίος προσέφερε και στην σύγχρονη παγκόσμια κοινότητα ιδέες και ανακαλύψεις εν καιρώ ειρήνης και ηρωισμούς – νίκες με παγκόσμια επιρροή εν καιρώ πολέμου, λαός επαιτών. Τότε η προσφορά μας εγένετο και δεκτή και παραδεκτή. Σήμερα μας βλέπουν ως παράσιτο. Όχι άδικα. Όταν αποδομείς: (α) την βιομηχανία σου (Κωνσταντίνος Καραμανλής 1974-1980 και Ανδρέας Παπανδρέου 1981- 1985), (β) την παιδείαν σου (Κωνσταντίνος Καραμανλής 1974-1980 και Ανδρέας Παπανδρέου 1981- 1985) (γ) την αστική τάξη, τον συνεκτικό δηλαδή κρίκο του ιστού της κοινωνίας (Κωνσταντίνος Καραμανλής 1974-1980 και Ανδρέας Παπανδρέου 1981- 1985), (δ) την υγείαν σου (συνέβαλαν σ’ αυτό και οι προαναφερθείσες ορδές των ξένων λαθρομεταναστών) και ταυτόχρονα δανείζεσαι για να καλοπερνάς και όχι για να τοποθετείς και το τελευταίο ευρώ σε έργα ανταποδοτικά τα οποία θα σου φέρουν έσοδα δια την άσκηση εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής και δια την αποπληρωμήν των δανεικών, όπως έγινε αδιαλείπτως από το 1981 έως το 2009, όταν όχι απλώς εμποδίζεις αλλά καταπνίγεις την ανάπτυξη της σοβαρής ατομικής (ιδιωτική έχει επικρατήσει να την λένε) πρωτοβουλίας, όταν εισάγεις πολύ περισσότερα από αυτά που εξάγεις, όταν παράγεις υποπολλαπλάσια αυτών που χρειάζεσαι για να ζήσεις και αναγκάζεσαι να εισάγεις τα πολλαπλάσια (όταν δηλαδή δεν εκμεταλλεύεσαι το χρυσοφόρο σου έδαφος – υπέδαφος) , όταν χαρίζεις τεράστια ποσά: στους ημετέρους των πολιτικών, τα ΜΜΕ και τους τραπεζίτες και επιχορηγείς: (α) το μέγαρο μουσικής με δεκάδες αν όχι εκατοντάδες εκατομμύρια, (β) τα ιδιωτικά ιδρύματα Κ. Καραμανλή, Κ. Μητσοτάκη και άλλα, (γ) σπαταλάς σε πολλούς μη παραγωγικούς φορείς ή πρόσωπα τα λιγοστά που έχεις, σε μια εποχή πτωχεύσεως , όταν δηλαδή ξεχνάς την λαϊκή ρήση: «όλα τα’χε η Μαργιωρή ο φερετζές της έλειπε», τότε, ασφαλώς δεν επικοινωνείς με το περιβάλλον. Είσαι αυτιστικός.
Όταν αντικαθιστάς τους ιστορικά αποδεδειγμένα συμμάχους σου, εν προκειμένω τους Άγγλους, καθ’ ότι αυτοί ήσαν οι μόνοι που σε δάνεισαν, έστω με υπερβολικά επιτόκια, όταν κανένας άλλος δεν σε δάνειζε, για να συνεχίσεις τον αγώνα της παλιγγενεσίας που άρχισε το 1821, αυτοί σε απήλλαξαν από τον Ιμπραήμ και έσωσαν την επανάσταση (Εδουάρδος Κόδριγκτων: ναυμαχία του Ναυαρίνου 20 Οκτωβρίου 1827), με αυτούς, τους Άγγλους, συμμάχησε ο εκ των μεγίστων Ελλήνων πολιτικών του 19ου αιώνος και άγνωστος στους σημερινούς Έλληνες Αλέξανδρος Κουμουνδούρος και μετέφερε τα σύνορα από την Λαμία στον Τύρναβο, ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Ιωάννης Μεταξάς επ’ ωφελεία του Έθνους, με τους ιστορικά τουλάχιστον ουδετέρους, αν όχι ενάντιούς σου Γάλλους και τους ιστορικά ενάντιούς σου Γερμανούς, όπως έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής την περίοδο της πρωθυπουργίας του 1955-1963, διότι οι Άγγλοι τον εξεδίωξαν από το Κάιρο λόγω της συμπεριφοράς του στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και στην διάρκεια της κατοχής στην Αθήνα, ενώ εγνώριζε ότι η ενέργειά του αυτή θα κοστίσει στην πατρίδα, διότι η, ως είθισται να λέγεται, «γηραιά Αλβιών», θα έβρισκε τον τρόπον να σε εκδικηθεί, τότε ή είσαι αφελής ή είσαι Ανθέλλην ή είσαι αυτιστικός. Κρατάμε το αυτιστικός.
Όταν υποδέχεσαι μετά βαΐων και κλάδων ως σωτήρα (Ιούλιος 1974) αυτόν ο οποίος αυτοβούλως σε εγκατέλειψε με το ψευδώνυμο Τριανταφυλλίδης (1963 Κ. Καραμανλής) και του παραδίδεις εν λευκώ την εξουσίαν, ενώ γνωρίζεις ή έπρεπε να γνωρίζεις τις μειωτικές, ασύμφορες και εν πολλοίς αντεθνικές για την χώραν ενέργειές του: (α) 1955: ουδεμία αντίδραση έναντι του διωγμού των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως, (β) 1956: απόρριψη του σχεδίου Χάρντινγκ για την Κύπρο (προέβλεπε αυτονομία μετά την πάροδον 10 ετών), (γ) 1957: ουδεμία αντίδραση στον διωγμό των Ελλήνων της Αιγύπτου, (δ) 1959: αντικατάσταση στην Κύπρο των Άγγλων από τους Τούρκους (Συνθήκη Ζυρίχης – Λονδίνου) η οποία πέραν πολλών άλλων ανεφάρμοστων διατάξεων έδιδε το αντιδημοκρατικό δικαίωμα της «οριστικής αρνησικυρίας» (ασκήσεως «βέτο») στην μειοψηφία των Τουρκοκυπρίων, με αποτέλεσμα την αδυναμία εφαρμογής της (γεγονότα 1963-1964) και τις γνωστές από τότε έως και σήμερα επιπτώσεις (η αρχή είναι το ήμισυ του παντός), (ε) 1957: μη αποδοχή της προτάσεως Αντενάουερ να καταστεί η Ελλάς ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητος, (στ) 1955- 1963: μη διεκδίκηση του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων από τους Γερμανούς, (ζ) καταστρατήγηση της εννοίας του κοινοβουλευτισμού, ήτοι: (i) εκλογές 1956: το δεύτερο σε αριθμό ψήφων κόμμα (ΕΡΕ) αποκτά την πλειοψηφία στην βουλή, (ii)εκλογές 1961: κτήση της εξουσίας μέσω «βίας και νοθείας» και άλλα (ιδέ αλλαχού στο παρόν πόνημα) χωρίς να αντιλαμβάνεσαι τις συνέπειες των πράξεών σου, είσαι αυτιστικός.
Όταν απεμπολείς την ιστορίαν σου: δια τον Κίμωνα η Κύπρος ήτο κοντά τότε, 2500 χρόνια πριν, όταν το 450 π.Χ. έπλευσε σ’ αυτήν και επέτυχε να εκδιώξει τους Πέρσες κατακτητές, ενώ δια τον Κων/νον Καραμανλήν η Κύπρος ήτο μακριά τον Αύγουστο του 1974, όπως ο ίδιος εδήλωσε, αφήνοντας τους Τούρκους να καταλάβουν το 38% της μεγαλονήσου μας, τότε, ως μη σεβόμενος την ιστορίαν σου την οποίαν αλλού επικαλείσαι αισθανόμενος υπερήφανος δι’ αυτήν, ενεργείς άνευ επιγνώσεως αντεθνικά εμπαιζόμενος από τον κυβερνήτην σου τον οποίον ταυτόχρονα εμπιστεύεσαι, είσαι δηλαδή, αν μη τι άλλο, αυτιστικός.
Όταν φεύγεις από μίαν συμμαχίαν (Καραμανλής 1974 έξοδος από το ΝΑΤΟ) και στην συνέχεια σχεδόν εκλιπαρείς την επανένταξίν σου σε αυτήν τότε ασφαλώς, πέραν της αξιοπρεπείας χάνεις μέρος του μεριδίου το οποίον σου ανήκε με βάση την αρχικήν σύμβαση (1952 Πλαστήρας) το οποίον καρπούται ο αντίπαλός σου, εν προκειμένω ο Τούρκος, τότε ενεργείς αντεθνικά και ευτελίζεσαι διότι δεν κατανοείς το περιβάλλον μέσα στο οποίο λειτουργεί μία συμμαχία. Είσαι δηλαδή αυτιστικός.
Όταν δεν απαιτείς το άνοιγμα του φακέλου της Κύπρου δια να γνωρίσεις ποίοι (επί σκηνής και πίσω από την σκηνή) ευθύνονται δια την μεγαλύτερη μετά την Μικρασιατική καταστροφή απώλεια εθνικού εδάφους, τότε εθελοτυφλείς, με άλλα λόγια προτιμάς να ζεις σε φανταστικό κόσμο, τότε είσαι αυτιστικός.
Όταν προβαίνεις στην «κάθαρση των Πανεπιστημίων από τους χουντικούς κα¬θη¬γητάς» μέσω «λαϊκών δικαστηρίων» (1974: Δημήτριος Τσάτσος – Κ. Καραμανλής), χωρίς να αντιλαμβάνεσαι τις συνέπειες των πράξεών σου, τότε είσαι αυτιστικός.
Όταν εισέρχεσαι (1980 Κ. Καραμανλής) στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) χωρίς την κατάλληλη προετοιμασία της οικονομίας σου (βιομηχανία, αγροτική παραγωγή, τουρισμός, κατασκευαστικός κλάδος κ.λπ.) και την κατάλληλη δομή του κράτους (γραφειοκρατία κ.λπ.) ώστε να αντιμετωπίσεις την ανταγωνιστικότητα των άλλων δομημένων να σε ανταγωνιστούν οικονομιών, τότε ή επιδιώκεις την καταστροφή της οικονομίας σου (ενεργείς ως Ανθέλλην), ή αγνοείς (ανεπίτρεπτα) το νέον περιβάλλον στο οποίο εσύ στέλνεις την χώραν. Στην δεύτερη περίπτωση είσαι αυτιστικός. Κρατάμε το αυτιστικός.
Όταν εν μέσω ελευθερίας εκφράσεως γνώμης δεν τολμάς να ομιλείς για τα μέγιστα δεινά που αυτός, ο κατ’ εξοχήν μεταπολεμικός ολετήρ της πατρίδος Κωνσταντίνος Καραμανλής επέσυρε στον τόπο (ελάχιστοι τολμούν) αλλά απεναντίας υποτασσόμενος στην προπαγάνδα τον αποδέχεσαι ως τον 4ον μεγαλύτερο Έλληνα όλων των εποχών (2009 τηλεόραση Σκάι), τότε είσαι και βλάξ και αιθεροβάμων και αυτιστικός.
Όταν λησμονείς τα έργα και τις πράξεις του Ανδρέα Παπανδρέου όπως: (α) συμμετοχή: (ι) στην αποτροπή αποδοχής του Σχεδίου Άτσεσον για την επίλυση του Κυπριακού (1964) εναντιούμενος στις προθέσεις του πατρός του Γεωργίου Παπανδρέου, (ιι) σε παραστρατιωτική οργάνωση (1965 Ασπίδα ), (β) αναγνώριση των στρεψάντων τα όπλα εναντίον της πατρίδος συμμοριτοκομμουνιστών (1982), (γ) σπατάλη του δημοσίου χρήματος και θεμελίωση του άφρονος δανεισμού (1981-1989), (δ) ευτελισμός της χώρας στους συμμάχους της όπως π.χ. λόγω της στάσεώς του στην κατάρριψη του Κορεατικού αεροσκάφους (1982) από τους Ρώσους, (ε) απενοχοποίηση της μίζας (1986), (στ) υποχώρηση έναντι των τουρκικών αξιώσεων (συμφωνία με τον Οζάλ τον Ιανουάριον του έτους 1988 στο Νταβός και την εν συνεχεία παραδοχή της υποχωρητικότητος του δια της φράσεως «μέα κούλπα = δικό μου το λάθος») και άλλα – ιδέ αλλαχού στο παρόν- του εκχωρείς και πάλιν την εξουσίαν (1993), και τον βαπτίζεις ως τον καλλίτερον πρωθυπουργόν της μεταπολιτεύσεως (Καθημερινή 2007, Real News 2010, ALCO 2013) τότε είσαι αυτιστικός.
Όταν δέχεσαι την είσοδο στην Κυβέρνηση του υπ’ αριθμόν 1 εσωτερικού σου εχθρού, των κομμουνιστών (Μητσοτάκης 1989) και στην συνέχεια τοποθετείς στον οίακα της πατρίδος αυτόν (Μητσοτάκη) ο οποίος: (α) παρεχώρησε μέρος της κυβερνητικής εξουσίας στους κομμουνιστάς, (β) «τορπίλισε» την λύση του Σκοπιανού προβλήματος με βάση τις αποφάσεις της Ε.Ε. (27 Ιουνίου 1992) και του Κλίντον (2 Οκτωβρίου 1992), οι οποίες απηγόρευαν την χρήση του ονόματος «Μακεδονία» από τα Σκόπια, διότι «δεν θεωρούσε το όνομα σημαντικό», και εξύφανε μέσω του ΟΗΕ την ονομασία FYROM (Μ = Μακεδονία), (γ) συμμετείχε: (ι) ως υπουργός Συντονισμού (1978-1990) στην αποβιομηχάνιση της χώρας, (ιι) ως υπουργός Εξωτερικών (1980-1981) στην χωρίς την δέουσαν προετοιμασίαν είσοδον της χώρας στην Ε.Ε., (ιιι) ως πρωταγωνιστής στην αποστασία (Ιούλιος 1965) – προθάλαμο του στρατιωτικού κινήματος το 1967, τότε ως μη έχων επίγνωση των πράξεών σου είσαι αυτιστικός.
Όταν υπακούοντας στους ταγούς σου (1999: Σημίτης) χάνεις την περιουσία σου, τους κόπους σου δεκαετιών «παίζοντας» στο Χρηματιστήριο (1999) χωρίς να γνωρίζεις τους κανόνες λειτουργίας του, συμμετέχεις δηλαδή σε ένα μη αναγνωρίσιμο από εσένα περιβάλλον, τότε είσαι αυτιστικός. Όταν μάλιστα το 2000 καθιστάς αυτούς που σε οδήγησαν, ένα χρόνο πριν, στην προαναφερθείσα απώλεια και πάλιν ταγούς σου, τότε είσαι αθεράπευτα αυτιστικός.
Όταν υιοθετείς το δομημένο στα μέτρα της Γερμανίας ευρώ ως νόμισμα της χώρας σου (2001 Σημίτης), χωρίς την σύγκριση των οικονομιών Γερμανίας –Ελλάδος τότε είσαι ή προδότης ή αιθεροβάμων ή αυτιστικός. Κρατάμε το αυτιστικός.
Όταν σκέπτεσαι να υποδεχθείς ως σωτήρα τον Κώστα Καραμανλή, εάν και όταν αυτός αποφασίσει την επάνοδόν του στην πολιτική σκηνή, αυτόν ο οποίος: (α) δεν υλοποίησε τους πυλώνες της προεκλογικής του εκστρατείας (2004) όπως: (ι) την αναδόμηση του κράτους, (ιι) την πάταξη της διαφθοράς (σκάνδαλο του χρηματιστηρίου κ.λπ.), (ιιι) την ανάταση της οικονομίας, (β) υπεχώρησε πλήρως και ακύρωσε την ρήση του: «Δεν θα ανεχθούμε να κυβερνούν τον τόπον πέντε νταβατζήδες και έξη συντεχνίες», (γ) βούλιαξε έτι περαιτέρω την ελληνική οικονομία διπλασιάζοντας σχεδόν τα έξοδα του κράτους σε μισθούς και συντάξεις, αυξάνοντας τους δημοσίους υπαλλήλους κ.λπ., (δ) επέτρεψε τη συνέχιση των σκανδάλων (υποθέσεις: Μονής Βατοπεδίου, δομημένων ομολόγων, Ζαχόπουλου κ.λπ.), (ε) επέτρεψε στους πάσης φύσεως αντιδημοκρατικούς ταραξίες να ευτελίσουν το κράτος (Δεκέμβριος 2008), (στ) δεν απέτρεψε τις μεγάλες πυρκαγιές που έπληξαν όλη την Ελλάδα (2007 και 2009), (ζ) παρέγραψε τις ποινικά κολάσιμες υποθέσεις που ετελέσθησαν από μέλη της πρώτης (2004-2007) κυβερνήσεώς του, κηρύσσοντας αιφνιδιαστικά την λήξη των εργασιών της βουλής (Μάιος 2009), τότε είσαι αυτιστικός.
Όταν δεν αφαιρείς την ελληνική υπηκοότητα από τον Γεώργιο Α. Παπανδρέου, επειδή αυτός, πέραν άλλων (διεθνής ευτελισμός σου), είχε προγραμματίσει, προ της αναλήψεως των καθηκόντων του ως πρωθυπουργού, να αναθέσει την διακυβέρνηση της χώρας σου σε αλλοδαπούς, την οποίαν και υλοποίησε, προέβη δηλαδή σε πράξη εσχάτης προδοσίας, τότε εάν δεν είσαι προδότης είσαι τουλάχιστον αυτιστικός. Κρατάμε το αυτιστικός.
Όταν διαπιστώνεις την συνεχή αυτοαναίρεση των λόγων του νυν πρωθυπουργού σου, δηλαδή επιβεβαιώνεις ότι δεν υπάρχει κυβερνητικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση και ούτε μπορεί να υπάρξει χωρίς τα κατάλληλα εργαλεία (π.χ. τράπεζες ΕΤΒΑ και Αγροτική) και συνεχίζεις να τον ακούς, είσαι αυτιστικός.
Όταν είσαι έτοιμος να δεχθείς να σε κυβερνήσει ένας συνασπισμός πολλών αριστερών αποχρώσεων με προεξάρχουσες τις κομμουνιστικές (μαρξιστές, μαοϊστές, τροτσκιστές, ευρωκομμουνιστές κ.λπ.) ε, τότε δεν είσαι απλά αυτιστικός είσαι και άπατρις.
Όταν δέχεσαι να έχεις παρόντες στην πολιτική σκηνή επί πολλές δεκαετίες τα ίδια πρόσωπα (α) Κωνσταντίνος Καραμανλής: εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1935 και απεχώρησε από την πολιτική το 1995, ο δε ανιψιός του Κώστας (ελλείψει παιδιών του προρρηθέντος) εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1989, (β) Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1946 και απεχώρησε από την πολιτική το 2004, ενώ η κόρη του Ντόρα εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1989 και ο υιός του Κυριάκος το 2004, (γ) Αντώνιος Σαμαράς: εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1977, (δ) Γεώργιος Παπανδρέου: εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1922 (κατείχε κυβερνητικές θέσεις από το 1916) και απεχώρησε υποχρεωτικώς από την πολιτική το 1967, (ε) Ανδρέας Παπανδρέου: εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1964 και απεχώρησε από την πολιτική το 1996 δια λόγους υγείας, (στ) Γεώργιος Α. Παπανδρέου έγινε βουλευτής για πρώτη φορά το 1981, (ζ) Απόστολος Κακλαμάνης: παρών στην πολιτική σκηνή της χώρας από το 1963 έως και σήμερα, (η) Ιωάννης Βαρβιτσιώτης παρών στην πολιτική σκηνή από το 1961 έως το 2009, ο υιός του Μιλτιάδης είναι παρών σαν πολιτικός από το 2000, (θ) Χαρίλαος Φλωράκης, παρών στα πολιτικά πράγματα της χώρας από το 1941, (ι) Ιωάννης Πασαλίδης: εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1923 και τελευταία το 1964, (ια) Ηλίας Ηλιού: εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1951 και τελευταία το 1977 και εν τέλει το 1981 αποχώρησε οικιοθελώς από την πολιτική, (ιβ) Αντώνης Μπριλλάκης: εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1951 και τελευταία 1990, (ιγ) Αλέκα Παπαρήγα: διετέλεσε επί 22 συναπτά έτη γενική γραμματεύς του ΚΚΕ (1991-2013), (ιδ) Σπύρος Χαλβατζής: παρόν στην πολιτική σκηνή από το 1962, (ιε) Μανώλης Γλέζος: εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1951, (ιστ) Λεωνίδας Κύρκος: εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1961, (ιζ) Αλέκος Αλαβάνος: εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1981 (ο πατέρας, ο παππούς του και ο αδελφός του ήσαν βουλευταί), (ιη) Νίκος Κωνσταντόπουλος: εξελέγη βουλευτής το 1990, το 2012 τον διεδέχθη η κόρη του Ζωή καθώς και πάμπολλους άλλους, με αποτέλεσμα όχι μόνον να μιμείσαι τα κομμουνιστικά καθεστώτα ή τις δικτατορικές διακυβερνήσεις (Φράνκο, Σαλαζάρ και άλλοι), αλλά να υπερβάλεις καθ΄ ότι στα προρρηθέντα καθεστώτα δεν υπήρχε οικογενειακή διαδοχή (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), ζεις δηλαδή κάτω από φεουδάρχες αφού η έννοια του κοινοβουλευτισμού χάνει την αξίαν της όταν οι οιακοστρόφοι είναι οι ίδιοι ή τα παιδιά τους και εσύ νομίζεις ότι το καθεστώς είναι δημοκρατικό, είσαι αυτιστικός.
Όταν διεκδικείς θεωρητικολογώντας με βάση την ιστορίαν σου και όχι με βάση την αλληλοεξυπηρέτηση συμφερόντων, βασιζόμενος στην σοβαρότητα του κράτους σου, τότε είναι σαν να λες π.χ, στον Αμερικανό ότι πρέπει να παραδώσει την Αμερική στους Ινδιάνους, δηλαδή δεν αντιλαμβάνεσαι τους κανόνες λειτουργίας της παγκόσμιας κοινωνίας. Με άλλα λόγια είσαι αυτιστικός.
Όταν επιτρέπεις στο κράτος να οικειοποιείται κατά τα πρότυπα των κομμουνιστικών χωρών την οικονομία σου με αποτέλεσμα τον πνιγμό της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, με συνέπεια τον πλουτισμόν κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, τραπεζιτών και των πολιτικών σου εις βάρος σου, τότε ως μη δεχόμενος τον τίτλον του βλακός είσαι αυτιστικός.
Όταν επιτρέπεις σε αυτούς οι οποίοι κατέχουν θεσμικές θέσεις προστασίας των εργαζομένων να τις χρησιμοποιούν ως μέσον ανελίξεώς των σε βουλευτικά και υπουργικά αξιώματα ενεργώντας από την νέαν αυτήν θέσιν τους εναντίον των συμφερόντων των εργαζομένων, τότε ξεχνάς την πραγματικότητα και καθίστασαι αυτιστικός.
Όταν οι συνδικαλισταί κλείνουν επιχειρήσεις δομημένες με κόπο και μόχθο δεκαετιών με αποτέλεσμα εσύ να χάνεις την δουλειά σου ενώ αυτοί πλουτίζουν και σιωπάς, τότε ως μη έχων αίσθηση της πραγματικότητος είσαι αυτιστικός.
Όταν μεταφέρεις στον σύγχρονο κόσμο τον ραγιαδισμό της ρουσφετολογίας και δομείς τις σχέσεις σου με τους πολιτικούς πάνω σε βάσεις ενός κατ’ εξοχήν πελατειακού κοινοβουλευτισμού, ο οποίος πλέον δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα αιτήματα των πελατών του, όχι επειδή είδε τα αδιέξοδα αυτών των σχέσεων και άλλαξε, αλλά διότι απλά η νοοτροπία του αυτή οδήγησε εσένα σε πτώχευση, χωρίς την αυτεπίγνωση των πράξεών σου, τότε είσαι αυτιστικός.
Όταν στέλνεις ποδοσφαιριστάς, τραγουδιστάς, ηθοποιούς, αγράμματους δημοσιογράφους κ.λπ., στην εθνική και Ευρωπαϊκή βουλή, στέλνεις δηλαδή κατ’ εξοχήν ακατάλληλα άτομα ή όταν επανεκλέγεις αυτούς που σε οδήγησαν στον ευτελισμό σου, διότι δεν αντιλαμβάνεσαι τον σκοπόν της αποστολής των, είσαι αυτιστικός.
Όταν αποδέχεσαι πολιτικούς οι οποίοι υποτιμούν την νοημοσύνη σου, λέγοντάς σου άλλα προεκλογικά και υλοποιώντας άλλα μετεκλογικά, τότε ταυτιζόμενος με αυτούς διαβιείς μέσα στο ψέμα με την διαφορά ότι οι μεν «ψεύτες» πολιτικοί εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ολίγων, των εαυτών των συμπεριλαμβανομένων, κάτι που δεν φαίνεται να ενστερνίζεσαι στην πράξη, τότε ως μη αντιλαμβανόμενος το πολιτικό σου περιβάλλον είσαι αυτιστικός.
Όταν στην κάλπη λειτουργείς με γνώμονα «το μη χείρον βέλτιστον», υλοποιείς την ρήση «άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς», είσαι αυτιστικός αφού για πολλοστή φορά λάθεψες (;), ενώ η εμπειρία σου άλλα σε διδάσκει.
Όταν δεν εκπαιδεύεις τα παιδιά σου να δομούν την προσωπικότητά τους μέσω ιδανικών και στόχων, η επιτυχία των οποίων να στηρίζεται στον κόπον, τον μόχθον, την υπομονήν, την επιμονήν και το θάρρος προς όφελος των ιδίων και της κοινωνίας (η οδός αυτή αποτρέπει μετά βεβαιότητος την χρήση ναρκωτικών και της πορνείας, δύο τεράστια προβλήματα της σημερινής κοινωνίας αυξανόμενα σχεδόν εκθετικά), τότε ή δεν αγαπάς τα παιδιά σου ή δεν αντιλαμβάνεσαι το περιβάλλον στο οποίο τα στέλνεις να ζήσουν. Στην δεύτερη περίπτωση είσαι αυτιστικός.
Όταν μεγαλώνεις τα παιδιά σου με αποκλειστικό γνώμονα τον υλιστικό πλούτο χωρίς τον πλούτο του Λόγου, τότε ως απεμπολών την φύση σου, διαβιείς αυτιστικά.
Όταν δέχεσαι την εκποίηση της περιουσίας σου έναντι πινακίου φακής δια να επιβιώσεις σήμερα υποθηκεύοντας το αύριο των παιδιών σου, τότε (ο Έλλην δεν είναι παιδοκτόνος), επειδή δεν αντιλαμβάνεσαι το αύριο το οποίο οι ταγοί σου ετοιμάζουν και μάλιστα επί πολλές δεκαετίες, είσαι αυτιστικός.
Όταν δέχεσαι την προπαγάνδα εξυμνήσεως από τα ΜΜΕ (κρατικά και ιδιωτικά) των κομμουνιστών η επικράτηση των οποίων θα σε οδηγούσε στα Σοβιέτ και επιμένεις σ’ αυτήν την αποδοχήν μετά την εισβολή των ορδών η οποία ακολούθησε την πτώση της Σοβιετικής Ενώσεως και μάλιστα εντονότερα, τότε είσαι αυτιστικός.
Όταν δέχεσαι τα ΜΜΕ να ταλαιπωρούν ψυχικά αυτούς οι οποίοι τρέφονται από τα σκουπίδια των άλλων, τα συσσίτια των εκκλησιών και των δήμων, δείχνοντάς τους καθημερινά πώς να μαγειρεύουν εδέσματα απλησίαστα γι’ αυτούς, είσαι ή βάρβαρος ή αυτιστικός. Κρατάμε το αυτιστικός.
Όταν δέχεσαι τους υποτεταγμένους στο Παγκόσμιο Ιουδαϊκό Συμβούλιο πολιτικούς (και τέτοιοι είναι όλοι τους), χωρίς να αντιλαμβάνεσαι το τέλος της διαδρομής αυτής σου της υποταγής, τότε είσαι αυτιστικός.
Όταν επί μίαν εξηκονταετίαν και πλέον αδιαφορείς δια το εθνικόν σου μέλλον και ταυτόχρονα το υπονομεύεις χωρίς να το κατανοείς, είσαι αυτιστικός.
Όταν μετατρέπεις το κλέος των προγόνων σου σε ασπίδα του ατονικού και επαίτου εαυτού σου, τότε, δεν έχεις συναίσθηση του περιβάλλοντος στο οποίο διαβιείς. Είσαι αυτιστικός.
Όταν παρασύρεσαι στον ευδαιμονισμό δημιουργώντας έτσι ένα πλαδαρό σώμα με συνέπεια να παρασιτεί ολόκληρο και αποτέλεσμα την αυτοκαταστροφήν του την οποίαν αυτοκαταστροφήν δεν αντιλαμβάνεσαι, τότε είσαι αυτιστικός.
Όταν δομείς μίαν κοινωνίαν χωρίς τους κανόνες ευθύνη – προσφορά – αμοιβή (π.χ. το άθροισμα των απολαβών όλων των αρχηγών των κλάδων των ενόπλων δυνάμεων μαζύ με αυτές των αρχηγών αστυνομίας, πυροσβεστικής και λιμενικού υπολείπονται των απολαβών ενός βουλευτού, η αμοιβή ενός πανεπιστημιακού λέκτορα είναι υποπολλαπλασία της αμοιβής μιας καθαριστρίας του υπουργείου Οικονομικών, η αμοιβή ενός δασκάλου είναι υποπολλαπλασία αυτής ενός οδηγού τρένου, η αμοιβή ενός λοχαγού – υποπλοιάρχου – σμηναγού είναι υποπολλαπλασία αυτής του υπαλλήλου του μεταφέροντος το ποτήρι με το νερό στους ομιλούντες στην βουλή βουλευτών, η αμοιβή ενός ιατρού είναι υποπολλαπλασία της αμοιβής μιας απλής γραμματέως της βουλής, κ.λπ.) τότε ως λειτουργών αντικοινωνικά, εάν δεν είσαι σχιζοφρενής είσαι αυτιστικός.
Όταν κοπιάζεις για να σπουδάσεις τα παιδιά σου και στην συνέχεια λόγω της κατάντιας σου, την οποίαν εσύ προκάλεσες, δείχνεις τον δρόμο σ’ αυτά να φύγουν στα ξένα στερώντας την πρόοδο της πατρίδος σου και την επιλογήν των παιδιών σου να ζήσουν όπου αυτά επιθυμούν, τότε εάν δεν είσαι Ανθέλλην είσαι αυτιστικός.
Όταν δεν ακούς αυτούς που σου χτυπάνε τις καμπάνες κινδύνου, είτε διότι δεν επιθυμείς να ακούς είτε διότι φοβάσαι, είσαι αυτιστικός.
Όταν δεν αντιλαμβάνεσαι ότι οι πολιτικοί σου αντικατοπτρίζουν τον ίδιον τον εαυτόν σου και δια να τους αλλάξεις πρέπει πρώτα ο ίδιος να αλλάξεις εαυτόν, τότε είσαι αυτιστικός.
Εάν ένας έκαστος των γηγενών κατοίκων αυτής της χώρας δεν επωμισθεί τις ευθύνες του ως πολίτου και επί τη βάσει αυτών των ευθυνών δεν αναδομηθεί και δεν φροντίσει αυτήν την αναδόμησή του να την διοχετεύσει στους γύρω του, δημιουργώντας μίαν νέαν κοινωνίαν πολιτών οι οποίοι θα προσφέρουν και θα απαιτούν με γνώμονα το τρίπτυχο ευθύνη – προσφορά – αμοιβή, με αποτέλεσμα από αυτήν την κοινωνίαν να προκύψει η νέα ηγεσία, δεν κάνει δηλαδή μίαν ειρηνικήν επανάσταση, αλλά αφήσει την ροή της ασύντακτης πολιτικής ως έχει, δηλαδή επιτείνει τον αυτισμόν του, τότε δύο δρόμοι υπάρχουν: ο ένας οδηγεί στην συνέχιση της υφισταμένης καταστάσεως με αποτέλεσμα την φθορά του ατόμου, της κοινωνίας, του λαού, του έθνους και την εν συνεχεία εξαφάνιση και ο άλλος στην δομή μίας επαναστάσεως με οδηγούς τα τρία παλληκάρια της Φιλικής Εταιρείας.
Εκτός εάν βρεθούν άτομα τα οποία γνωρίζουν από πολιτική, αντιλαμβάνονται τις προθέσεις των οιακοστρόφων της παγκόσμιας κοινότητος, έχουν επίγνωση του πολιτικοκοινωνικού περιβάλλοντος, ενδιαφέρονται δια το καλόν αυτού του τόπου, έχουν το θάρρος να πολεμήσουν τον αυτιστικό χαρακτήρα της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, έχουν την υπομονήν και την επιμονήν, απαραίτητα στοιχεία δια την επιτυχίαν του στόχου και καταβάλουν την απαραίτητη άοκνο προσπάθεια, χωρίς πισωγυρίσματα, δια την επιτυχίαν του αντικειμενικού σκοπού που δεν είναι άλλος παρά μόνον η προσφορά της Ελληνικής φυλής στην διαμόρφωση του παγκοσμίου γίγνεσθαι, μέσω ιδεών και έργων επ’ ωφελεία του λαού και της Ελλάδος και των άλλων λαών, αρχίζοντας από την δομήν, όπως προαναφέραμε του κράτους, εν προκειμένω του ελληνικού κράτους. Στην περίπτωση αυτή η κίνηση θα επιτύχει, εάν με την εμφάνισή της οι συμπολίτες μας αποτινάσσοντας τον αυτισμό την πλαισιώσουν με μόνον σκοπό το κοινό και όχι το ατομικό καλό.