Γράφει ο Γιάννης Σ. Κωτσαδάμ, φιλόλογος-συγγραφέας
Το να προσπαθήσουμε στην παρούσα συγκυρία των αστάθμητων καιρών να προσδιορίσουμε αίτια και αιτιατά για όσα συμβαίνουν, καταντάει ένα είδος μαρτυρίου του μυθικού Τάνταλου, του βασιλιά της Φρυγίας που οι θεοί τον καταδίκασαν σε αιώνια πείνα και δίψα. Τηρουμένων των αναλογιών, ο άνθρωπος του καιρού μας είναι μια μορφή που χαρακτηρίζεται από άκρατη δυσπραγία. Δισεκατομμύρια αθώα πλάσματα σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του πλανήτη δοκιμάζονται από αναρίθμητα και πολυώνυμα προβλήματα. Πρόκειται για προβλήματα που σωρεύει στον κόσμο κάποιος «αθέατος θεός» ή για τεχνητά τερατουργήματα που προκαλούνται από κάποιους ανθρώπους – σατανικούς δαίμονες – που «δεν έχουν το θεό τους»; Ιδού η μέγιστη απορία που ταλανίζει τα πλήθη και η απόκριση είναι συγκαλυμμένη με δόλιες μεθοδεύσεις, ώστε να καταντάει δυσπρόσιτη, δυσεπίλυτη. Θα τολμήσουμε μια προσέγγιση στα πλαίσια μιας λογικής θεώρησης. Ταυτόχρονα, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι στους δυσχείμερους και αλλόκοτους τούτους καιρούς η παραδοσιακή μέθοδος ανίχνευσης της αλήθειας και της φυσικής πραγματικότητας έχει άρδην ανατραπεί. Όποιο έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο μετάδοσης των πληροφοριών χρησιμοποιήσει ο καθένας, θα βρεθεί μπροστά σε έναν κυκεώνα ποικιλομορφίας τόσο πολυδαίδαλης και αντιφατικής, ώστε να συμπεράνει ότι τα πάντα είναι ταυτοχρόνως ψευδή και αληθή! Από τα απλούστερα μέχρι τα πλέον πολυσύνθετα! Η επιμονή για εύρεση του πραγματικού προσκρούει σε απίθανες δυσχέρειες και ο αγώνας φαίνεται μάταιος, αναποτελεσματικός και παντελώς εργώδης.
Ζούμε σε καιρό συνολικής και βαθύτατης αναθεώρησης των πάντων κατά τρόπο νομοτελειακώς μυστηριώδη και ασύλληπτο ή το σύμπτωμα είναι προϊόν σκόπιμων στρεβλώσεων που προκαλούνται από μια δράκα τυχοδιωκτικών στοιχείων τα οποία λυμαίνονται τον πλανήτη, αγνοώντας και καταπατώντας κανόνες, νόμους και θέσφατα που ίσχυαν επί αμέτρητους αιώνες; Και η πλέον καλπάζουσα φαντασία «καταθέτει τα όπλα της», ανίσχυρη να αποφανθεί για τα τεκταινόμενα. Η μόνη κοινή διαπίστωση είναι η ομολογία ότι τα πάντα είναι συγκεχυμένα και άκρως αδικαιολόγητα με τις λογικές που είχε στοιχειοθετήσει ο εχέφρων άνθρωπος στο πέρασμα του χρόνου μέχρι τα καθ’ ημάς.
Δυσχερής η πρόσβαση στα παγκόσμια δρώμενα. Και η «εργαλειοθήκη» του χόμο σάπιενς αποδείχνεται ανεπαρκής, σχεδόν άχρηστη, να αποκριθεί στα αγωνιώδη ερωτήματα που αιωρούνται απειλητικά, ως δαμόκλεια σπάθη, πάνω από τα κεφάλια των κοινών θνητών.
Παρατηρώντας ο καλόπιστος ερευνητής όσα τεκταίνονται στον κόσμο, αδύναμος να αρθρώσει πειστική απάντηση, αρκείται στην απελπιστική κραυγή: τι φταίει; Και κυριεύεται από οδύνη και απελπισία. Φως πουθενά! Θεόρατα τείχη κλείνουν δρόμους και ατραπούς και βαθαίνουν αδιαλείπτως το πέλαγος του σκότους και του ανυπέρβλητου παγκόσμιου μεγάλου Αδιέξοδου! Ενδεικτικά θα υπενθυμίσουμε ελάχιστα από όσα τερατουργηματικά και απάνθρωπα μαστίζουν την ανθρωπότητα, όχι για να επιλύσουμε το ανεξήγητο και παράλογο πρόβλημα που απασχολεί τους πάντες αλλά για να συνεισφέρουμε στοιχειωδώς στον καθολικό προβληματισμό που συνέχει ή πρέπει να συνέχει κάθε σκεφτόμενο άνθρωπο. Και, φυσικά, δε θα επιχειρήσουμε την προσέγγιση με αυστηρή ταξινόμηση, με προϋποθέσεις επιστημονικής ή συστηματικής διατριβής μεγαλοσχήμονα διανοητή. Οι μεγαλοσχήμονες, εξάλλου, είναι οι πρώτιστοι πρόξενοι όσων δεινών βιώνει η ανθρωπότητα. Γιατί, όπως έχει επισημανθεί, κανένα κακό στον κόσμο δεν προκλήθηκε ποτέ από απλούς ανθρώπους. Οι απλοί και ανώνυμοι είναι μόνον τα μόνιμα υποζύγια που καλούνται πάντοτε να επωμιστούν τα βάρη και τις απώλειες και «να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά»! Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν, τούτο το απολύτως απλό: πόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι κατοικούν επί της γης; Γνωστό και αναντίρρητο: τουλάχιστον έξι έως εφτά δισεκατομμύρια! Η λεπτομέρεια, αν είναι κατά τι λιγότεροι ή περισσότεροι δεν αλλάζει την ουσία του ζητήματος. Πόσοι από τα δισεκατομμύρια αυτά ζουν μέσα σε συνθήκες άκρας αθλιότητας; Αναντίρρητα, το 90%, αν όχι το 99%! Όλοι αυτοί δεν είναι πλάσματα της ίδιας Φύσης με τους 10 ή 1%; Γιατί, λοιπόν, τέτοια καταδίκη για τους ταπεινούς και καταφρονεμένους; Ποια ανθρώπινη ή «θεία» δικαιοσύνη επιτρέπει ή ανέχεται αυτό το διαρκές, τραγικότατο έγκλημα; Και τι «καμώματα» είναι τα… «φιλανθρωπικά» έργα των μεγιστάνων του πλούτου (που πρέπει και να τους ευγνωμονούν οι «ευεργετούμενοι», για τη μεγαλοψυχία τους!); Αναλογιστείτε, ακόμα: σε πόσα τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων ανέρχεται ο παγκόσμιος πλούτος; Και αφού έτσι είναι, ποια ανθρώπινη ή «θεία» δικαιοσύνη μπορεί να δικαιολογήσει να πεθαίνουν πάνω στη γη άνθρωποι από πείνα και δίψα; Ποιας Φύσης ή ποιου «θεού» πλάσματα είναι αυτά που πληρώνουν τόσο βαρύ τίμημα χωρίς να φταίνε σε τίποτα; Ζούμε σε έναν κόσμο που το μόνο που του αξίζει είναι η καταφρόνηση και η απόρριψή του στα βαθύτερα έγκατα της γης! Και να οικοδομήσουμε τον κόσμο της δικαιοσύνης και της ευκοσμίας, της ιλαρότητας, της χαράς, της ισότητας και της αξιοπρέπειας, όπου ο ήλιος θα ανατέλλει για όλα τα πλάσματα του πλανήτη όσο ο βιολογικός κύκλος τους είναι δοσμένος! Ο τωρινός – αιώνες τώρα – κόσμος είναι πλήρης ακοσμίας και δυσοσμίας! Τα τερτίπια του τωρινού κόσμου έχουν υπερβεί κάθε όριο ανοχής και υπομονής! Και με τις «ελεημοσύνες» των «ψυχοπονιάρηδων» γαλαντόμων που πίνουν το αίμα των φτωχών γίνεται ολοένα και πιο βάρβαρος και απεχθής. Του ταιριάζει μόνον η ανατροπή! Και η πιο επιφανειακή επισκόπηση των τερατουργημάτων του, δεν αφήνει ούτε ίχνος αμφιβολίας για τη βαρβαρότητα που καλλιεργεί! Ο άνθρωπος, η κοινωνία συνολικά, πρέπει να στοχαστεί και να δράσει, ώστε να οικοδομήσει αυτό που της ανήκει: τον παράδεισο της γης. Όσοι άλλα διακηρύττουν είναι ψευδολόγοι που ντύνονται τον χιτώνα του καλού Σαμαρείτη, για να διαιωνίζουν την αθλιότητα πάνω στη γη! Στοχαστείτε όσα βλέπετε γύρω σας: πείνα, δίψα, επαιτεία, αρρώστιες, αδικίες, αίματα, ανθρώπινα σκέλεθρα, νοσοκομεία ερειπωμένα, σχολεία-τρώγλες, κατοικίες-λαγούμια και, δίπλα τους: μέγαρα πολυτελείας, γεύματα λουκούλλεια, χλιδάτα οικήματα με όλα τα κομφόρ, πισίνες και χαμάμ, χώρους αναψυχής των μεγιστάνων του αμέτρητου πλούτου! Και βγάλτε τα συμπεράσματά σας. Δε σας χρειάζεται κανένας σοφός για να σας πει πού είναι το σκοτάδι και πού είναι το φως που πρέπει να αναζητήσουμε! Και αργήσαμε πολύ. Μάκρυνε ο δρόμος που τραφήκαμε με παραμύθια και ψεύτικά λόγια. Καιρός να αλλάξουμε πορεία. Σε όλα, για όλα!…