ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ Απόστολου Κανδιανού Σαραντίδη προς Τον Μακαριότατον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών και πάσης Ελλάδος

Μακαριότατε,

Ως αμαρτωλόν αλλά πιστόν τέκνον της καθ’ ημάς Ορθοδόξου Εκκλησίας, και επειδή πεποίθησις εκ των σπλάχνων της Ιεράς Παραδόσεώς μας είναι ότι πέραν των φωτισμένων διά του Παναγίου Πνεύματος ποιμεναρχών, θεματοφύλακας της πίστεως των Πατέρων ημών είναι αυτός ο πιστός λαός του Θεού, λαμβάνω το θάρρος να σας εκθέσω όσο πιο σύντομα δύναμαι τις ταπεινές μου σκέψεις για ένα θέμα σοβαρότατο που ναι μεν σιγόκαιγε από έτη, μετά όμως από την «Σύνοδον» εις το Κολυμπάριον της Κρήτης, πυροδοτεί εξελίξεις που πιθανώς να προσδώσουν ώθηση σε λυπηρά γεγονότα.
Αναφέρομαι εις τις αποφάσεις της λεγομένης Συνόδου και παραβλέποντας άλλα σημαντικά περί αυτής, διά τα οποία γνωρίζω ότι λάβατε πολλές επιστολές από πιστούς εγκρίτους νομικούς και θεολόγους αλλά και απλούς πολίτες και μη θέλοντας να σας κουράσω με αναλύσεις που έχουν ήδη γίνει, θα περιορισθώ συντόμως μόνο εις ένα (1) θέμα διά το οποίον εμάθαμε από δημοσιεύματα ότι είχατε προσωπικώς αποφασιστικήν ανάμειξιν εκεί, αλλάζοντας καταστάσεις και δεδομένα.
Είναι γνωστόν ότι έναν μήναν περίπου προ της «Συνόδου», η Ιεραρχία της Ελλάδος αποφάσισεν το αυτονόητον, ότι δεν είναι δυνατόν η έννοια της λέξεως «Εκκλησία» να αποδίδεται και εις αιρετικές καταδικασμένες ή μη, ομάδες ομολογιών, παρασυναγωγών και λοιπών δοξασιών οι οποίες επικαλούνται Χριστόν. Τούτον είναι προφανές διότι αλλοιωμένος και παραμορφωμένος από την αίρεση Χριστός είναι είδωλο, συνεπώς και η πίστις αυτών σεβαστή μεν αλλά ειδωλολατρία και ουχί δήθεν Εκκλησία, έστω κατ’ ιστορικήν δι’ αυτούς παράδοσιν, που ούτε τους ίδιους βοηθά. Επιπροσθέτως, εκάστοτε όνομα προσδίδει οντολογίαν εις τα πράγματα, έμψυχα και άψυχα και θα ήτο καταστροφικόν εις επίσημα ορθόδοξα κείμενα να παρουσιάζετο έκπτωση και διπλωματία.
Εις το Κολυμπάριο – πάλι κατά δημοσιεύματα – και ενώ την προτελευταίαν ημέραν υπήρξεν σύγκρουσις – διαφωνία εν σχέση με την 4η θεματικήν ενότηταν «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν Κόσμον», κατόπιν πιέσεων που δεχθήκατε αποφασίσατε ερήμην της απούσας Ιεραρχίας, μόνος ή έστω εις συνεννόησιν με τους παρόντας επισκόπους πλην ενός, να αναλάβετε την πρωτοβουλίαν ως μη είχατε εξουσιοδότησιν, να προτείνετε την τροποποίησιν τού προς ψήφισιν κειμένου, με το γνωστόν και επίμαχον που εψηφίσατε μόνον οι δέκα (10) προκαθήμενοι: «…η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν των μη ευρισκομένων εν κοινωνία μετ’ αυτής άλλων ετερόδοξων χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών…». Η αιτιολόγησις – δικαιολογία, ότι αποδεχόμεθα μόνον ένα τυπικόν όνομα και όχι την ουσίαν του ονόματος εσχολιάσθη ως άτοπος, παραπάνω. Αλλά και η άποψις που εγράφη, ότι δηλαδή εάν δεν εψηφίζετο ομοφώνως, θα ίσχυεν από τον κανονισμόν η προηγουμένη διατύπωσις άνευ διορθώσεων, ήτοι «…η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζει την ύπαρξη και άλλων χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών των μη ευρισκομένων εν κοινωνία μετ’ αυτής…», ευρίσκεται εις το ίδιον και ταυτόν σημείον.

Μακαριότατε Δέσποτα,

Βάσει των παραπάνω επισημάνσεων, ουδεμία περίπτωσις υπήρχε να εγίνετο αποδεκτόν από το ορθόδοξον χριστεπώνυμον πλήρωμα καμία εκ των δύο παραλλαγών. Λαμβάνοντάς το υπ’ όψιν αυτό, κατά την ταπεινήν μας άποψιν η Εκκλησία της Ελλάδος έχασε μοναδικήν ιστορικήν ομολογιακήν ευκαιρίαν να διαχώριζε την θέσιν της από την πλάνην και να διατηρούσε την ορθόδοξην μαρτυρίαν εις το ύψος του νέφους των αγίων, οσίων, μαρτύρων, ομολογητών, αποστόλων, προφητών της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας. Ας έμενε το κείμενο ως είχε. Το νέον δεν είναι καλύτερον. Γνωρίζετε ότι εις μη ορθόδοξα κείμενα και θέσεις δεν δεχόμεθα τα καλύτερα ή την καλύτερην αλλά κανένα και καμία. Καλή τη πίστη αν δεχθούμε ότι υπήρξεν μια άτυχος στιγμή που μπορεί όμως να καταστεί καταλύτης για δυσάρεστες εξελίξεις, ο χρόνος για όσους είμεθα ακόμη εν ζωή είναι με το μέρος μας και υπάρχει πάντοτε ο καιρός για διόρθωση των κακώς κειμένων. Ουδείς αλάθητος.
Με τις σκέψεις αυτές, σας εκλιπαρώ Δέσποτα, πάρετε όλες τις αναγκαίες πρωτοβουλίες την υστάτην ώραν αυτές τις άγιες ημέρες που διανύουμε, διά να αποδεσμευθεί η ελλαδική εκκλησία μέχρι και την Ανάσταση του Κυρίου μας από το άγος τούτο της συνυπογραφής.

Με βαθύτατον σεβασμόν,

Απόστολος Κανδιανού Σαραντίδης
Δάσκαλος – Πολιτικός επιστήμων