Αποστόλης Τζιαμπίρης! Αν κι ακοίμητα κι αιώνια, πώς ορφανεύουν -φορές- και τα βουνά!…
Αν κι αγέρωχη, μακρόσυρτη, πονόψυχη, ψηλόκορμη κι αντριωμένη πώς συμπονάει και σιγοκλαίει -στα ρέματα της- κι η Πίνδος!…
Τέτοια ώρα είναι τούτη η ώρα…
Ο Απόστολος Τζιαμπίρης έφυγε!…
Το ξέρουν τα βουνά, το ξέρει η Πίνδος, ποτάμια και κορφές, γκρεμνά και πλάγια….
Το ξέρουν οι φίλοι, οι συγγενείς, οι συμπορευόμενοι…
Παρέες, περιπατητές, αγωνιστές κι ονειροπόλοι.
Πρόσωπα λαμπερά, μάτια σ΄ απλωσιές, και λύκοι και αρκούδες, και φως σ΄ Ανατολή και Δύση (κι ο Απόστολος στη μέση, εκεί, μαζί τους).
Ο Απόστολος πια δεν θα πατεί, δεν θα περπατεί…
Με βλέμμα ξέγνοιαστο, χαμόγελο παντοτινό, καρδιά χρυσάφι, πουλί ελεύθερο θα τριγυρνά, στη Βάλια Κάλντα, στη Βασιλίτσα, στην Πορτίτσα, σε μονοπάτια απόζερβα…
Στα όνειρά μου θα τριγυρνά, στο χάος της ψυχής μου, στους στοιβαγμένους μου καημούς για τον Τόπο και τον Κόσμο!…
Με κεφαλόδεσμο σφιχτό και ιδρωμένο, με την πατρίδα στην ψυχή και το παράπονο για τ΄ άδικο που ΄θελε να ξεπεραστεί…
Αρχηγός της Πίνδου (από ψηλά)!

Χαίρε Φίλε!
Χαίρε και αγάλου στον άπειρο Κόσμο…
Θα σε θυμούμαι!
Θα σε μνημονεύουμε!

Eleftherios Tziolas