Ως παιδί είχα τις ιδιοτροπίες μου, δεν ξέρω αν είχαν άλλα παιδιά, αλλά οι δικές μου ήταν συγκεκριμένες.
Κάποιοι κοροϊδευτικά έλεγαν πως ευθύνεται το ζώδιο, αλλά δεν άντεχα ούτε να μυρίσω φαγητό που δεν μου άρεσε. Δεν άντεχα τα γλυκά του κουταλιού. Δεν μου άρεσε να απαγγέλλω ποιήματα στο σχολείο ούτε να ανεβαίνω για προσευχή. Τα μπουγέλα τα μισούσα, ποτέ δεν έπαιζα μπουγέλα, επίσης δεν άντεχα να είναι έστω και λίγο λερωμένα τα ρούχα μου. Μεγαλώνοντας άλλαξα. Άλλαξα χωρίς να μου το επιβάλλει κανείς. Καθαρά και μόνο λόγω ηλικίας. Και μπρόκολο έφαγα πρώτη φορά στη ζωή μου στα δεκαέξι και πιο δεκτική έγινα σε αρκετά πράγματα. Όμως δεν είχα υποστεί καταπίεση καμία από την μάνα μου, κάποιες φορές ίσως από τη γιαγιά μου στο φαγητό που ήταν για μένα πραγματικά εφιαλτικό. Τα παιδιά ξέρουν τι θέλουν και τι όχι.
Το πιστεύω απόλυτα, να πιέσεις ένα παιδί στα δυο να φάει αυτό που θέλεις εσύ, να κάνει αυτό που θέλεις εσύ, δεν είναι σωστό, είναι εφιάλτης. Πρόσφατα είχα κουβέντα με μία φίλη μου που μου έλεγε πως κατακρίνουν κάποιοι την κόρη της για κάποιες επιλογές που έχει και χαρακτηριστικά. Λόγου χάρη θέλει τα χέρια της, όπως εγώ, πάντα καθαρά. Και της είπα να τους βράσει όλους να ακούσει την ανάγκη του παιδιού και να σεβαστεί την προσωπικότητά του. Όταν οι επιλογές ή ακόμα και ιδιοτροπίες πείτε το, έχουν να κάνουν με τον ίδιο μας τον εαυτό και δεν ενοχλούν τον άλλον, ως γονείς οφείλουμε να σεβαστούμε τα παιδιά μας. Και εννοείται, πως ποίημα ή προσευχή δεν είπα ποτέ!