Νοικουκύρ’ς ου Τσιώμους. Τράνιψιν τ’ φαμπλιά τ’ χουρίς να τ’ς λείψ’ καντίπουτας. Μούγκι π’ δε στα δίν’ όλα ου Θ’ός. Απ’ όλα τα πιδιά τ’ η Λισσάβου βγήκιν ψίχα άπ’κου, μι πρέκνις στα μάλουγα κι στραβά πουδάρια. Μα δεν έφτανιν μούγκι αυτό. Τα σπυριά τ’ς ηλικίας πο ’βγαλιν ν’ άφ’καν ντάμκις κι αυτά. Κατά τ’ άλλα να σι φκιάσ’ πίτα να γλύφ’ς τα δάχ’λα σ’.
Κι τι δ’λειές δεν έφκιανιν στου σπίτ’! Στουν αργαλειό δεν ήταν άλλ’. Σι μια βραδά έβγανιν ένα σκ’τί.
Είχαν να λιέν’ όλ’ στ’ γειτουνιά για ν’ αξιάδα που ’χε.
Μαράζουνιν όμους του καημένου. Όσου τράνιβιν, ν’ έγλιπις να μαραζών’ παραπάν’, γιατί έγλιπιν τ’ς φιληνάδις τ’ς να παντρεύουντι κι να φκιάν’ μ’κρά.
Ν’ έγλιπιν κι ου μπαμπάκας τ’ς κι μαράζουνιν κι αυτός. Τ’ φώναζιν κι τ’ν ήλιγιν:
– Έλα ιδώ μαρ’ κουρίτσι μ’. Μη στιναχουριέσι. Δεν ήρθιν κι η συντέλεια τ’ κόσμ’. Ου πάσα ένας έχ’ του τυχιρό τ’. Ια, ιπρουχτές βρήκα τουν Μουραϊτ’ κι τουν είπα μια κουβέντα. Μ’ είπιν «καρτέρα τα σι πω». Κι καρτιρώ. Η Λισσάβου δεν ουμιλούσιν κι δούλιβιν στουν αργαλειό μέρα-νύχτα.
Μια μέρα ήρθιν ου Μουραϊτ’ς στου σπίτ’ κι τ’ς ήφιριν καλά χαμπάρια. Ήταν ένας απού ν’ Πάτρα, που είχιν ξιαπουμείν’ σ’ν Κόζιαν’ απού φαντάρους Είχιν αρραβουνιαστεί μι μιαν κι δε τα βρήκαν, χώρ’σαν κι χάλιβιν να πάρ’ μιαν άλλ’, γιατί βρήκιν δ’λειά στ’ ΔΕΗ.
Άμα τουν ιδείς, λιβέντ’ς, όλου μι κουστούμ’ κι γραβάτα τριουρνάει. Ικτός απού ζαρίζ’ ψίχα, κάνα άλλου χούι δεν έχ’. Κάτ’ απ’ λιέν’ ότ’ τουν χώρ’σιν η άλλ’ γιατί ήταν κουμαρτζής, πήγα στου Βαρβέρ’ πουνηρά κι ρώτ’σα ιγώ, ια παίζ’ ψίχα όπους όλ’ οι ανθρώπ’, απ’ του μ’κρό ταλιαρίσιου. Κι ύστιρας κι να παίζ’, απ’ τ’ Λισσάβου ιξαρτάτι να τουν στρώσ’.
– Ε να μιλήσουμι ρα άμα είνι έτσ’, να τουν ιδούμι κι ποιος είνι.
– Να τουν ιδούμι Τσιώμου. Αλλά άκ’σι ψίχα να σι πω. Ξέρ’ς ε, καλή νοικουκυρά είναι του κουρίτσ’, αλλά δεν έχ’ μάτ’. Για τ’ αυτό θέλ’ να τουν σπλινίσουμι ψίχα.
Ια, μι τίπουτα χουράφια, κάνα σπίτ’, καμόσις παράδις. Ξένους είνι, τίπουτας δεν έχ’. Κι ύστιρας κι συ τα ταίριασεις όλα. Τι τα χαλέβ’ς κι τα χουράφια, τι τα θέλ’ς κι τα σπίτια. Ια τα γράψ’ς σ’ αυτόν κι να γλέπ’ς τ’ Λισσάβου ηφτιχισμέν’.
Γίν’κιν ου αρραβώνας κι τ’ς πρώτις τ’ς μέρις ήταν όλα καλά. Ώσπου ου γαμπρός χίρσιν πρώτα απ’ τ’ Λισσάβου κι ύστιρας απ’ τουν Τσιώμου να χαλέβ’ παράδις. Μιαν δυο φέρι-φέρι, τουν λιέει μια μέρα ου Τσιώμους:
– Έλα ιδώ ρα πιδί μ’. Τι τ’ς φκιάν’ς τ’ς παράδις; Δ’λειές παίρν’ς;
– Να ξέρεις ρε συ γέρο, εκεί χάμω να πούμε, είχα μια κατάσταση και θέλω να την ξεκαθαρίσω και έχω κάποιες υποχρεώσεις κι όπου να ’ναι ρυθμίζονται τα πάντα, να κάνουμε και το γάμο, να τελειώνουμε. Γι’ αυτό να, ντρέπομαι να στο πω, αν έχει και τίποτα άλλο να μου δώσεις, να τελειώνουμε.
Έφτασιν ου κιρός να γέν’ ου γάμους κι ου γαμπρός χίρσιν να χαλέβ’ κόμα παραπάν’.
– Δεν έχου άλλις α ρα πιδί μ’. Μι τ’ς πήρις όλις. Ια μια γιλάδα μ’ απόμ’νιν μούγκι, να παίρνουμι ψίχα γάλα.
– Δε με νοιάζει ρε συ γέρο. Πούλα την. Εγώ θέλω λεφτά για τα τελευταία έξοδα. Ακόμα δεν έχω κάνει ένα κοστούμι.
– Άκ’σι να σι πω, τουν λιέει ου Τσιώμους. Αυτού π’ έφτασιν τώρα η δ’λειά, δεν τα κάμου πίσου. Ιπειδής όμους είσι κουλπατζής, τα τα πούμε τα λόϊα μπρουστά. Τα φκιάσουμι μια συμφουνία. Τ’ μέρα τ’ γάμου σ’ν ικκλησιά τα σι δώσω όχ’(ι) μούγκι τ’ς παράδις απ’ τ’ ’γιλάδα, μα έχου κι καμόσις λίρις. Μπέσα πιδί μ’, ν’ Κυριακή στου γάμου, μόλις τα γέν’ να σ’ τ’ς δώσου.
Ήρθιν η Κυριακή. Στουλίσκιν ου γαμπρός, ήφιριν κι του σόι απού χάμου κι καρτιρούσαν μι τα λούδια όξου απ’ τ’ν ικκλησιά.
Έντικα η ώρα, έντικα κι μ’σή. Χίρσαν όλ’ ν’ ανησυχούν. Κι ξάφνου γλέπ’ν τουν Τσιώμου, μι τ’ ’γιλάδα στουλτσμέν’ νύφ’ κι μι λούδια στου κιφάλ’ να ’ρχιτι σ’μά στου γαμπρό κι να τουν λιέει:
– Ια η νύφ’. Ισύ ’γιλάδα χαλέβ’ς να τ’ν αρμέγ’ς κι όχ’(ι) γυναίκα. Πάρ’ την κι καλά στέφανα!!