Στις 6 Σεπτεμβρίου 2020 ο Σέρβος πρόεδρος Αλεξάνταρ Βούτσιτς υπέγραφε στον Λευκό Οίκο μια «ιστορική» συμφωνία με τον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ.
Στις 24 Μαρτίου 1999, όταν το ΝΑΤΟ γιόρταζε τα 50 χρόνια από την ίδρυσή του βομβαρδίζοντας για 78 μερόνυχτα την Σερβία, εαν κάποιος έλεγε ότι 21 χρόνια μετά ένας Σέρβος πρόεδρος θα στεκόταν μέσα στο Οβάλ Γραφείο υπογράφοντας περιχαρής συμφωνία οικονομικής συνεργασίας για τη δημιουργία οδικών, σιδηροδρομικών και αεροπορικών συνδέσεων μεταξύ Σερβίας και Κοσσυφοπεδίου, μάλλον θα τον περνούσαν για τρελό.
Στο Βελιγράδι μέχρι και σήμερα στέκουν μισογκρεμισμένα κτίρια από τους βομβαρδισμούς, σαν φαντάσματα του παρελθόντος. Δεν επιδιορθώνονταν επίτηδες για καιρό, έτσι ώστε να υπενθυμίζουν τον ρόλο του ΝΑΤΟ στον πόλεμο. Κατά την επίσκεψή μου εκεί το καλοκαίρι του 2015, διερχόμενοι Σέρβοι είχαν διάθεση για κουβέντα και μας ενημέρωσαν (ορισμένοι από αυτούς με εμφανή πικρία και κούνημα της κεφαλής) ότι τα κτίρια αυτά που διατηρούν ολοζώντανες τις μνήμες, κάποιοι θέλουν να ξεχαστούν στο πλαίσιο των προσπαθειών εισόδου της χώρας στην Ε.Ε. Η τότε κυβέρνηση του προέδρου Τόμισλαβ Νίκολιτς αποφάσισε λοιπόν την ανακατασκευή τους. Σε ορισμένα οι εργασίες είχαν ήδη ξεκινήσει. Τα υπόλοιπα είχαν καλυφθεί με γιγαντιαία banners που απεικόνιζαν πως θα αναμορφωθούν: zara, berska, H&M και άλλοι παρόμοιοι “ναοί” του σύγχρονου Δυτικού πολιτισμού (και άκρατου καταναλωτισμού).
Το 1999 ήμουν 13 ετών και εκ των πραγμάτων ήταν σχεδόν αδύνατον να παρακολουθήσω το αντισερβικό μένος διάφορων διάσημων κονδυλοφόρων, όπως των κύριων Δήμου και Μανδραβέλη. Ένιωθα θλίψη, ανησυχία, παράπονο, στενοχώρια, ακούγοντας ότι άνθρωποι πέθαιναν, όχι και τόσο μακριά από την ιδιαίτερη πατρίδα μου. Το Βελιγράδι απέχει 600 χλμ. από την Φλώρινα. Η Αθήνα 550. Τουλάχιστον να μην αγνοούσα το «γιατί».
Αργότερα έμαθα ότι ο άλλοτε αρεστός και χρήσιμος για τις εργολαβίες της Δύσης Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς αρνήθηκε να αποδεχθεί την ξένη στρατιωτική παρουσία στο Κοσσυφοπέδιο. Έμαθα ότι ο ορυκτός πλούτος στο υπέδαφος του Κοσσυφοπεδίου είναι τεράστιος.
Ότι εκεί έχει εγκατασταθεί πλέον η
μεγαλύτερη ΝΑΤΟική βάση στην Ευρώπη. Ότι ο (πρώην) UCK το έχει μετατρέψει σε ένα από τα μεγαλύτερα διαμετακομιστικά κέντρα οπλισμού, ναρκωτικών και πορνείας. Και ότι οι περισσότεροι αγοραστές που αργότερα εκδήλωσαν ενδιαφέρον για τις κατεστραμμένες υποδομές και βιομηχανίες της Σερβίας προέρχονταν από χώρες που συμμετείχαν στους βομβαρδισμούς (ότι ακριβώς συνέβη και στις αρχές τις δεκαετίας του 1990 με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας).
Πάνω από τη Σερβία αιωρούνταν τότε το παλιό σύνθημα της Αυστροουγγαρίας «Die Serben Muss Sterben» (Οι Σέρβοι Πρέπει να Πεθάνουν). Κι όσοι ζήσουν, να ρουφάνε νερό με απεμπλουτισμένο ουράνιο από τον Δούναβη και τον Σάβα. Σαν αυτό που έπεσε και πέφτει ακόμα στον Τίγρη και τον Ευφράτη.
ΥΓ. Το κερασάκι στην τούρτα της εμφάνισης του Σέρβου προέδρου στην Ουάσινγκτον αποτέλεσε η αποτυπωμένη σε βίντεο έκδηλη απορία του όταν άκουσε τον αμερικανό ομόλογό του να ανακοινώνει ότι μέσα στην συμφωνία που μόλις υπέγραψαν υπήρχε και η δέσμευση από πλευράς του βαλκανικού κράτους για μεταφορά της σερβικής πρεσβείας στο Ισραήλ από το Τελ – Αβίβ στα Ιεροσόλυμα. Ο αυτοεξευτελισμός αυτός μπορεί ίσως να συγκριθεί μόνο με αυτόν του Κύπριου Προέδρου Νίκου Αναστασιάδη στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό που έλαβαν χώρα στο Κρανς Μοντάνα της Ελβετίας προ διετίας. Εκεί όπου ο δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενός κράτους – μέλους της Ε.Ε., ενταγμένου στον Ο.Η.Ε. και αναγνωρισμένου από όλο τον κόσμο δέχθηκε να εξομοιωθεί και να διαπραγματευθεί επί ίσοις όροις με τον παράνομο ηγέτη ενός ψευδοκράτους – πειρατή που δεν το έχει αναγνωρίσει κανείς σε ολόκληρο τον πλανήτη παρά μόνον η Τουρκία.
Πινόπουλος Σοφοκλής
https://eleytheroipoliorkimenoi.wordpress.com/2020/10/10/die-serben-muss-sterben/