Στα 15 χρόνια από την ίδρυσή του το ΠΑΜΕ αύξησε το κύρος και τις δυνάμεις του μέσα στους εργαζόμενους. Ορισμένα στοιχεία που πιστοποιούν αυτή την άνοδο τόσο γενικά, όσο και σε κάποιους κλάδους:
-
Με την ίδρυσή του, το 1999, το ΠΑΜΕ είχε την πλειοψηφία σε 230 σωματεία. Τώρα, τα σωματεία αυτά ξεπερνούν τα 330.
-
Στην ιδρυτική του σύσκεψη είχαν πάρει μέρος οι εκλεγμένοι στα διοικητικά συμβούλια των σωματείων, που ήταν 1.500. Τώρα, αυτά τα στελέχη που υπογράφουν και στηρίζουν το ΠΑΜΕ, μέλη ΔΣ, είναι πάνω από 3.200.
Ενδεικτικά, αναφέρουμε τα εξής:
-
Στο Εμπόριο, το 1999, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ είχαν την πλειοψηφία σε 22 σωματεία. Την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΜΕ είχαν υπογράψει 220 εκλεγμένοι συνδικαλιστές. Τώρα, τα σωματεία όπου το ΠΑΜΕ έχει την πλειοψηφία είναι 70 και οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές που το στηρίζουν ξεπερνούν τους 700.
-
Το 1999, εκλέγονταν με ψηφοδέλτια που στήριζε το ΠΑΜΕ 46 αντιπρόσωποι για την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων και έβγαζαν 4 έδρες στη διοίκηση. Τώρα, εκλέγονται 145 αντιπρόσωποι και εκλέγουν 7 μέλη στη διοίκηση. Στο διάστημα αυτό, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δημιούργησαν 30 νέα σωματεία και απέσπασαν την πλειοψηφία από τις άλλες δυνάμεις σε 18 σωματεία.
-
Στον Επισιτισμό – Τουρισμό τα σωματεία όπου το ΠΑΜΕ είχε πλειοψηφία το 1999 ήταν 12 και τώρα είναι 32 με 10άδες παραπάνω αντιπροσώπους.
-
Στις Ομοσπονδίες του Δημοσίου, το γενικό του ποσοστό δεν ξεπερνούσε το 8%. Τώρα ξεπερνά το 16%.
Ανάλογα είναι τα στοιχεία και για τους περισσότερους κλάδους, τις Ομοσπονδίες και για τα Εργατικά Κέντρα.
Γι’ αυτό σήμερα είναι αναγκαίο όσο ποτέ οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που συγκροτούν το ΠΑΜΕ να ριζώσουν παντού, να είναι το θετικό παράδειγμα για όλο το συνδικαλιστικό κίνημα. Να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό, ώστε να ανεβαίνει σταθερά ο βαθμός οργάνωσης της εργατικής τάξης, να μπαίνουν οι νέοι, οι γυναίκες, οι άνεργοι, οι μετανάστες στη συλλογική δράση, να δυναμώνει η παρουσία τους στους ταξικούς αγώνες.
15 χρόνια μετά δεσμευόμαστε πως θα συνεχίσουμε αταλάντευτα, ταξικά. Δεν επιτρέπεται βήμα πίσω. Αυτό επιβάλλει το συμφέρον και οι ανάγκες των εργαζομένων, οι ανάγκες του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Γιατί χωρίς τους εργαζόμενους γρανάζι δε γυρνά.
