«ΕΦΥΓΕ Ο ΜΗΝΑΣ ΠΑΠΑΚΥΡΙΛΛΟΥ ΙΑΤΡΟΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ». ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΚΟΖΑΝΙΤΗ (ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΡΚΑ)

Προ σαράντα περίπου ημερών έφυγε για το μακρινό ταξίδι ακολουθώντας τη μοίρα των ανθρώπων, ο Μηνάς Παπακυρίλλου. Οι μεγάλες ώρες της ανθρώπινης μοίρας θλίβουν την ψυχή μας και τραυματίζουν το «είναι» μας, ιδιαίτερα μάλιστα όταν φεύγουν αξιόλογοι άνθρωποι της κοινωνίας μας που διακρίθηκα στο διάβα της ζωής τους, πολιτισμικά, κοινωνικά και ανθρωπιστικά, φροντίζοντας με πολύ αγάπη τους ασθεντούντες καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια για τη θεραπεία τους. Ένας πιστός θεράπων της Ιατρικής. Επίσης αρθρογραφούσε, συγγράφοντας και βιβλία που αναφέρονταν σε μνήμες της ιατρικής του λειτουργίας, σε ιστορικά θέματα, πολιτιστικά της καταγωγής του, που ήταν η Μικρά Ασία, της στρατιωτικής του θητείας για 32 μήνες, και πολλών άλλων αναμνήσεων που είχαν ωραία γραφή και είχε ενδιαφέρουσα ανάγνωση.

Ο αείμνηστος σεβαστός φίλος Μηνάς, γεννήθηκε το 1922 στη Σινασσό της Μικράς Ασίας, μια ιστορική Πόλη της Καππαδοκίας που κατοικούνταν από Έλληνες μόνο , μιλούσαν καθαρά Ελληνικά και την ονόμασαν η « Αθήνα της Ανατολής» είχε μεγάλη ανάπτυξη και με πλούσια αρχοντικά σπίτια πετρόκτιστα. Γονείς του ήταν ο Κύριλλος και μητέρα του η Γεσθημανή . Το 1925 ήρθαν οι γονείς του με την οικογένειά τους στη Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στην Καστοριά. Ο πατέρας άνοιξε φαρμακείο στην Καστοριά , ήταν φαρμακοποιός, καθώς και ο παππούς του στη Σινασσό. Ήταν από μεγάλη οικογένεια Ελλήνων Μικρασιατών. Είχε και τρία άλλα αδέρφια Αβραάμ, Πρόδρομος και Χαρίκλεια που είναι εν ζωή. Μεγάλωσε στην Καστοριά και το 1942 ενεγράφη στο πανεπιστήμιο Αθηνών στη σχολή της Ιατρικής. Η Θεσσαλονίκη δεν είχε τότε σχολή ιατρικής. Αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο το 1951, προηγουμένως υπηρέτησε 32 μήνες στο στρατό στη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου κι ήταν στην πρόσω γραμμή, όπως γράφει ο ίδιος στο βιογραφικό του.

Από το 1951 μέχρι το 1956 παρακολούθησε την χειρουργική ιατρική στο χειρουργικό Νοσοκομείο του Πειραιώς και έλαβε την ειδικότητα του χειρουργού. Από το 1955 μέχρι το 1959 έκανε διατριβή επί διδακτορίας στο πανεπιστήμιο των Αθηνών την οποία έλαβε με βαθμολογία « Λίαν Καλώς»

Στην Κοζάνη εγκαταστάθηκε το 1957 και ίδρυσε μικρή ιδιωτική κλινική στην οδό Αριστοφάνους και το 1958 μετακόμισε στη γνωστή κλινική του Μανέντη « Ο καλός Σαμαρείτης» που ήταν επί της οδού Τράντα ,( να προσθέσω ότι κακός κατεδαφίστηκε η κλινική Μανέντη ενώ θα ‘πρεπε να διατηρηθεί, αλλά το «Καταστροφικό πλήγμα των αρχοντικών της Κοζάνης, συνεχίζετο». Το 1963 μετακόμισε στην Κλινική του Μπάμπη Αμανατίδη, με τον οποίο συνεταιρίστηκε, και ήταν επί της οδού Εστίας, «στο χώρο της κλινικής ήταν κάποτε γκαράζ του Στέργιου Τέγου και το είχε χρησιμοποιήσει ο μεγάλος Ιερωμένος αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Καντιώτης, μετέπειτα μητροπολίτης Φλωρίνης, στην κατοχή από όπου σιτίζονταν 4000 χιλιάδες Κοζανίτες καθημερινώς, στη μαύρη εκείνη περίοδο της κατοχής και ονόμασε το γκαράζ ΕΣΤΙΑ. Μετά ο Τέγος είχε κάνει γαμπρό στην κόρη του Λούλα τον γιατρό –μαιευτήρα Αμανατίδη και στο χώρο αυτό ανεγέρθηκε η Κλινική. Το ζευγάρι είναι αείμνηστο. Ο Μηνάς παρέμεινε μέχρι το 1987 στην Κλινική Αμανατίδη ,οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.

Το 1959 ο αείμνηστος Μηνάς έγινε γαμπρός στην Κοζάνη και παντρεύτηκε την Άγλα Φ. Τσικρίκη, μιας πολύ καλής οικογένειας, οι παλαιοί Κοζανίτες θα θυμούνται τον πατέρα Φώτη που ήταν συμβολαιογράφος και πολύ καλός άνθρωπος, όπως επίσης και ο κουνιάδος του Μάκης που ήταν γεωπόνος, παντρεμένος με την Κούλα Παναγιωτίδη, και είναι αείμνηστος από χρόνια, αναφέροντας τους τιμούμε τη μνήμη τους. Ο Μηνάς και η Άγλα απέκτησαν δύο αγόρια, τον Κύριλλο και τον Φώτη και μία εγγονή, την Αγλαϊτσα. Ο Μηνάς ήταν πολύ καλός οικογενειάρχης και Χριστιανός ,έζησε ευτυχισμένος με τη γυναίκα του για 56 χρόνια και έφυγε πλήρης ημερών, 93 των, την 5η Νοεμβρίου, ενώ την Τετάρτη 10 Νοεμβρίου ήταν η γιορτή του Αγίου Μηνά και κάθε χρόνο συναντιόμασταν στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, όπου υπάρχει παρεκκλήσιο του Αγίου Μηνά και στον Εσπερινό και ανήμερα στη Θεία Λειτουργία της γιορτής, τιμούσε τον Άγιό του που έφερε το όνομα. Είχε πολλούς φίλους, ήταν κοινωνικός και ευχάριστος στις συντροφιές, με χιούμορ και με ανέκδοτα, ήταν ανεξάντλητος , όταν με συναντούσε μου έλεγε κάποιο χιουμοριστικό ανέκδοτο, το ίδιο έκανε και με τους άλλους φίλος του. Η πηγαία αυτή χιουμοριστική διάθεση έδειχνε Πολιτισμένο άνθρωπο και ήταν όντως, ένας καλλιεργημένος άνθρωπος, σεμνός, αξιοπρεπείς , καλοκάγαθος και έντιμος.

Ως ιατρός ήταν πιστός στον Όρκο του Ιπποκράτη, τον τίμησε δεόντως και διακρίθηκε για τα χρυσά χειρουργικά χέρια του. Τα οποία με χειρούργησαν κι εμένα προ 45 ετών την σκωληκοειδή απόφυση, από τότε γνωριστήκαμε και έκτοτε διατηρούσαμε πολύ καλές σχέσεις και κάναμε πολλές συζητήσεις για όσα γράφαμε , ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος , ήρεμος και καλός συζητητής, και ήταν αγαπητός από όλους, είχε Κοζανιτοποιηθεί και ενσωματώθηκε στο κασμέρ’.

Εργάστηκε το 1974 σαν θεραπευτής χειρουργός στο ΙΚΑ Κοζάνης. Επί τριάντα χρόνια (1957-1987) νοσήλευσε και χειρούργησε, όπως γράφει στο βιογραφικό του, περίπου 25000 (είκοσι πέντε χιλιάδες) αρρώστους και είχε ελάχιστα άσχημα αποτελέσματα. Συνεχώς παρακολουθούσε την εξέλιξη της Ιατρικής και εμπλούτιζε τις ιατρικές γνώσει του.

Επιτελούσε το Ιατρικό λειτούργημα με ευαισθησία, συνέπεια και υπευθυνότητα, ώστε να χαίρει εκτιμήσεως και από τους αποθεραπευμένους ασθενείς του και από την κοινωνία της Κοζάνης και της περιοχής.

Ήταν σε συνεχή Ιατρική εγρήγορση.Το 1978 διορίστηκε διευθυντής της μονοετούς σχολής νοσοκόμων η οποία ήταν εγκατεστημένη στο «Γκέρτσειο Ίδρυμα» στην οποία δίδαξε για έξι χρόνια χειρουργική και ανατομία. Και όπως γράφει στο βιογραφικό του, «Από την απασχόλησή μου με τη διδασκαλία διαπίστωσα ότι έχω έναν άλλο τρόπο να διδάσκω και να γίνομαι κατανοητός από τις μαθήτριες», αυτό τον οδήγησε να γράψει 2 βιβλία χειρουργικής και ένα ανατομικής. Και συμπληρώνει. «όταν ολοκλήρωσα το γράψιμο διαπίστωσα ότι είχα περισσότερες γνώσεις ιατρικής, από όσες είχα όταν πήρα το δίπλωμα μου, ακόμη διαπίστωσα ότι μπορώ να γράφω απλά και κατανοητά από ανθρώπους μέσης μόρφωσης. Αξιοποίησα αυτή την ικανότητά μου γράφοντας και άλλα βιβλία, όπως και άρθρα στον τοπικό τύπο, σχολιάζοντας πολιτικά, πολιτιστικά και ιστορικά θέματα. Συνολικά έχω γράψει 21 βιβλία. Η συγγραφική μου απασχόληση μου έδωσε την δυνατότητα να έχω σχετικά διαυγές μυαλό και να αποφύγω μέχρι τώρα, τουλάχιστον την εγκεφαλική ατροφία και την άνοια, που κατά κανόνα, την συνοδεύει». Είναι μια βαθιά εξομολόγηση ενός νοήμονος ανθρώπου και επιστήμονος, που δείχνει το βάθος του εσωτερικό του κόσμο και την ευαισθησία του στα θέματα της ιατρικής και των συνανθρώπων του με γνώμονα την αξία του ανθρώπου και πόσο μπορεί αυτός να φανεί χρήσιμος στον τομέα της δράσεώς του . Ένας αξιόλογος άνθρωπος , συγγραφεας, σεμνός, ειλικρινής και ιδεαλιστής. Και δεν κατέστη ποτέ φιλοχρήματος στην άσκηση της ιατρικής .

Διετέλεσε και μέλος του Ιατρικού συλλόγου Κοζάνης , τα μέλη του οποίου αντικατέστησε το 1967 η δικτατορία των συνταγματαρχών.

Και στην κατοχή που φοιτούσε στην Αθήνα, ήταν μέλος της αντιστασιακής οργανώσεως του Τσιγάντε, ποτέ δεν το προέβαλλε, αλλά είχε την εσωτερική ικανοποίηση ότι κάτι προσέφερε κι αυτός στην περίοδο της κατοχής στην Εθνική αντίσταση.

Την Καστοριά επισκεπτότανε ταχτικά είχε και συγγενείς και στο σύλλογο Καστοριανών Κοζάνης ήταν μέλος.

Η Γη της Κοζάνης αγαπητέ Μηνά που θα σε δεχθεί, να είναι απαλή και δροσερή με Καστοριανό αέρα.

Πορεύσου σεβαστέ φίλε Μηνά, εν ειρήνη, στην αιωνιότητα της ζωής και της ιστορίας. Θα σε θυμόμαστε πάντοτε, Η μνήμη σου αιώνια.