Ένα ντιμπέιτ απόλυτα αντίστοιχο της μεταπολιτευτικής πολιτικής ζωής. Μια διαδικασία χωρίς λόγο, με πολύ θόρυβο και σχεδόν μηδενικά αποτελέσματα.
Το ντιμπέιτ θα είχε νόημα, αν γίνονταν πάνω στα προεκλογικά προγράμματα των κομμάτων, που και αυτά θα έπρεπε να δεσμεύουν τους υποψηφίους για την εφαρμογή τους, σε σημείο που να εγκαλούνται (τουλάχιστον οι εκάστοτε κυβερνώντες) για την μη τήρησή τους.
Δυστυχώς, σε όλη τη διάρκειά του, ακούσαμε μόνο εκθέσεις ιδεών και γενικόλογες θεωρίες, με πρώτο στόχο των συμμετεχόντων, το να κερδηθεί η μάχη των εντυπώσεων.
Οι κομματικοί αρχηγοί ελέγχθηκαν περισσότερο, για το πως μπορούν να σταθούν σωστά μπροστά στο φακό, παρά το πως μπορούν να σταθούν σαν κυβερνήτες.
Είναι δηλαδή όλη η διαδικασία, αντίστοιχη με το πολιτικό σκηνικό στην πατρίδα μας, όπου πρώτος στόχος δεν είναι η ουσία, αλλά η μάχη των εντυπώσεων. Η ουσία έχει περάσει δυστυχώς, σε δεύτερη μοίρα!
