Σαν προσάραξε το καράβι και έδεσε στην Ουρανούπολη, αποβιβάστηκε και τράβηξε κατευθείαν για τη στάση απ΄όπου θα έπαιρνε το λεωφορείο της επιστροφής. Κατά τις ώρες της διαδρομής, έγειρε στο τζάμι και κλείνοντας τα μάτια, ήρθε ξανά αντιμέτωπος όχι μόνο με τα παλαιότερα, αλλά και τα καινούργια ερωτήματα, μετά και τις μοναδικές εμπειρίες από το Όρος.
Αν η πίστη είναι αδυναμία, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, τότε γιατί ουδέποτε στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν υπήρξε περίοδος κατά την οποία οι άνθρωποι δεν αναζήτησαν το θείο;
Γιατί οι άνθρωποι πάντοτε πίστευαν και πιστεύουν σε θεούς, σε θρησκείες και θρησκευτικά δόγματα;
Από την αυγή ακόμα της ανθρωπότητας, όταν οι νομάδες πρωτόγονοι πρόγονοί μας οργανώθηκαν σε κοινωνίες, άρχισαν να αναζητούν το βαθύτερο νόημα της ύπαρξής τους και πίστεψαν σε κάτι το υπερφυσικό, σε κάτι που τους ξεπερνάει. Αυτή η ανάγκη μάλλον είναι σύμφυτη στον άνθρωπο, γιατί ουδέποτε πείστηκε ότι βρέθηκε τυχαία στον κόσμο ή από σύμπτωση.
Άρα δεν μπορεί η αναζήτηση του θείου να είναι αδυναμία. Μήπως, όμως, αυτή η ανάγκη, που δεν είναι αδυναμία, είναι ο φόβος του θανάτου;
Μήπως, όμως η θρησκεία δεν είναι εσωτερική ανάγκη, αλλά κοινωνική επιταγή; Ή μήπως το χρήσιμο εργαλείο για να μπορούν οι κυρίαρχες τάξεις να χειραγωγούν και να εκμεταλλεύονται τις μάζες;
Μήπως η ανάγκη για την αναζήτηση θείας δικαιοσύνης έχει να κάνει με την αναζήτηση παρηγοριάς μπροστά στον πόνο, τη θλίψη και την αδικία;
Ή μήπως τελικά είχε δίκιο η Γαλλίδα φιλόσοφος Σιμόν Βέιλ (Simone Veil), που έλεγε για τη χριστιανική θρησκεία, πως δεν έχει σκοπό και στόχο την κατάργηση της αγωνίας και του πόνου, αλλά θέλει να βοηθήσει τους ανθρώπους ν΄αποκαλύψουν το νόημά τους, γι αυτό και οι χριστιανοί, όσο χριστιανοί κι αν είναι, δεν δοκιμάζονται λιγότερο από τους υπόλοιπους ανθρώπους..
Ηλίας Κ Μάρκου
[email protected]