Ο Μαρξ μπορεί να έλεγε: «απ΄τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του», αλλά αυτό πολλούς αιώνες ενωρίτερα είχε γίνει πράξη στην πρώτη κιόλας τότε σχηματισθείσα κοινότητα των πρώτων χριστιανών στα Ιεροσόλυμα όπου «διεδίδοτο δε εκάστω καθότι αν τις χρείαν είχεν» (Πραξ. 4 – 35).
Η ατομική ιδιοκτησία για τον Μαρξ μπορεί να ισοδυναμεί με κλοπή, αλλά πολλούς αιώνες πριν, Πατέρες της Εκκλησίας και εκκλησιαστικοί συγγραφείς, μιλώντας για τη χριστιανική δικαιοσύνη και ισότητα είχαν κάνει την εξομοίωση αυτή, ενώ η προτροπή του αποστόλου Παύλου προς τους Θεσσαλονικείς «ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω», που εκφράζει την αρχή ότι η εργασία πρέπει να είναι η μοναδική πηγή εισοδήματος για τον άνθρωπο, είχε περάσει αυτούσια στο πρώην σοβιετικό σύνταγμα.
Η σημερινή ακαμψία των μαρξιστών διανοούμενων έγκειται στο ό,τι δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν τις δογματικές αντιλήψεις του παρελθόντος, τα παλιά θέσφατα, τα οποία θεωρούσαν την Ορθοδοξία ως έναν φιλοσοφικό στοχασμό, τον χριστιανισμό ως ένα κοινωνικό σύστημα και τον Ιησού Χριστό ως έναν κοινωνικό επαναστάτη, που στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε να εμπλουτίσουν τη σκέψη τους και να συνδράμουν τις προσπάθειές τους για την ανανέωση των μεθόδων και εφαρμογών της ιδεολογίας τους.
Τη μόνη υποχώρηση που δείχνουν ότι θα μπορούσαν να κάνουν είναι να δεχτούν κάποιες από τις επαναστατικές ιδέες του Χριστού για τη δήθεν ανανέωση του ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού, οπότε οποιαδήποτε σκέψη ή προσπάθεια για προσέγγιση της Ορθοδοξίας με τον μαρξισμό σε κοσμοθεωρητικό επίπεδο είναι και θα παραμείνει ανέφικτη.
Δεν είναι ο χριστιανισμός μια κοσμοθεωρία, ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα όπως οι μαρξιστές διατείνονται, αλλά αποτελεί την αποκάλυψη του άναρχου τριαδικού Θεού που δεν μπορούν και δεν θέλουν να καταλάβουν, γι αυτό και η δική τους κοσμοθεωρία δέχεται μία και μόνη πραγματικότητα, αυτήν της άναρχης και αυτοεξελισσόμενης υλικής.
Δύο διαμετρικά αντίθετοι κόσμοι, τόσο από άποψης προέλευσης, όσο και από άποψη αφετηριακής σκέψης και τρόπου ζωής. Τώρα τι μπορεί στο μέλλον να γίνει, θα φανεί.
Ο Κώστας Ζουράρις (πρώην μαρξιστής) είχε γράψει:
«Με τον κοινό νου βρίσκω ότι η μεν χριστιανική Ορθοδοξία μας είναι σάρκα και αίμα του ελληνικού λαού και από την άλλη πλευρά το κομμουνιστικό κίνημα, πριν αυτό οδηγηθεί σε γραφειοκρατίες, ήταν επίσης σάρκα και αίμα του ελληνικού λαού. Και επειδή οι δύο αυτές ενσαρκώσεις εκφράζουν μια ένταση, μια συγκίνηση κι έναν νου της ελληνικής κοινωνίας και γενικότερα του γένους, γι αυτό νομίζω ότι η κοινή λογική, η παράδοση και η αισιοδοξία για το μέλλον της Ελλάδας επιβάλλει να συνυπάρξουμε, να ενωθούμε σε μια ένωση εντατικής αγάπης και ανευλαβούς κριτικής», αλλά οι ομοϊδεάτες του έσπευσαν να τον εντάξουν στους αποστάτες που παρασύρθηκαν από το ρεύμα των νεορθόδοξων.
Ηλίας Κ Μάρκου