Τρανή γκρίνια είχιν ου Κώτσιους μι ν’ κυρά τ’.
– Μι σφάζ’ η κ’λιά, μι σφάζ’ ου γόφους κι η μέσ’, πιάσκα όλους…
Αυτήν πάλ’ τουν ήλιγιν:
– Σ’ είπα ηβλουγιμένι, να πααίνουμι σ’ν Ιδιψό του καλουκαίρ’, α μα ισύ δε χάλιβις γιατί είχις μπιζιρίσ’ να σιβαίν’ς απ’ απχάτ’ απ’ του ζιουματ’στό του νιρό κι να ξιγκουλιαβιάζισι. Τώρα καλά να πάθ’ς.
Αλλά τα πουνίδια τράνιβαν κι είχιν δυο βραδές να σφαλίσ’ μάτ’.
– Ω ρα άντρα μ’, τουν ήλιγιν η κυρά τ’. Γιατί δεν πααίνουμι στου μισουκουμείου, πο ’χουμι κι θκιά μας νουσουκόμα, να σ’ ιιδούν ψίχα, να σι φκιάσ’ν καμιάν ινέσα;
Άγριβιν ου Κώτιας.
– Ποιος μαρ’ τα μι πααίν’ στου μισουκουμείου; Ούτι απ’ όξου δε χαλέβου ν’ απιράσω. Ιγώ τα σιβώ μέσα;
Τι να φκιάσ’ κι η κυρά τ’, τι να φκιάσ’, αφού τουν έφκιασιν ιντριβές μ’ οινόπνιμα κι χίλια άλλα ιλιάτσια, πάει στ’ γειτόντσα τ’ Ζιόλια που ’ξιριν απ’ τ’ αυτά.
– Έχου μαρ’ Ζιόλια τρανό βάσανου. Ου Κώτιας έχ’ πουνίδια πουλλά κι όλ’ τ’ν νύχτα δεν κοιμάτι. Τι να τουν φκιάσου μάρ’; Πιάνιτι του πουδάρι τ’ απ’ τ’ μέσ’ κι δεν του ουρίζ’ ντιπ για ντιπ.
– – Ι, θάρ’σα κι γω! Άϊντι μαρ’, ριματ’σμοί είνι. Ια είνι κι ου κιρός τώρα, υγρασία. Έχου γιατρέψ’ κι γιατρέψ’ ιγώ! Τσάκου του κουντίλ’ κι γράψι. Σ’ ένα μπουκάλ’ τα βάλτς, ικατό δράμια νέφτ’, πινήντα δράμια γκάζ’, πέντι κουμμάτια καμφουρά, πινήντα δράμια οινόπνιμα, δικαπέντι δράμια μαύρου πιπέρ’. Τα τ’ ανακατώ’εις καλά κι τα τουν αλείφ’ς ικεί π’ πουνεί κάθι βράδ’ προυτού κοιμ’θεί. Να του τρίβ’ς καλά όμους να μην απουμνέσκ’, να του παίρν’ του σώμα. Σι μια βδουμάδα τα πιρπατάει σαν πιδί.
Πααίν’ κι η Τσιτσιούλα στου παζάρ’, παίρν’ τα υλικά, φκιάν’ του ιλιάτσ’ κι λιέει τουν Κώτσιου
– Άϊντι να ξέρ’ς. Πάλ’ ιγώ τα σι σώσου. Ξιβρακώσ’ να σι τρίψου.
– Τι είνι μαρ’, τι είνι; Ιλιάτσ’;
– Ναι μπρε, ιλιάτσ’ είνι, δεν είνι ινέσα.
Τουν έτριψιν αλαφρά κι τ’ν άλλ’ τ’ μέρα, σαν καλύτιρα να σκώθκιν ου Κώτσιους. Τουν άρισιν. Ήρθιν τ’ άλλου του βράδ’, κάμ’ να τουν τρίψ’ η κυρά τ’, τ’ σμπρώχν’.
– Φέβγα μαρ’ απ’ τ’ ιδώ. Δεν ξέρ’ς ισύ. Φέρι του μπουκάλ’ μι του ιλιάτσ’.
Τσακών’ κι χιρνάει να τρίβιτι κι να παλαμίζιτι μαναχός τ’. Δεν πρόφτασιν η Τσιτσιούλα να τουν σταματήσ’ κι είχιν σώσ’ όλου του μπουκάλ’.
Άϊντι ρα άϊντι! Απέρασαν ίσια μι δέκα λιφτά κι χιρνάει να τουν φουντών’ του γκάζ’ κι η καμφουρά, π’ δεν μπουρούσιν να σταθεί λιφτό! Φουλτάκιασιν όλου του κουρμί τ’.
Τι να κάμ’ κι η κυρά τ’, χίρσιν να τουν βάν’ όπλατις μι κρύου νιρό, αλλά χειρότιρα.
Αρχίντσιν να πουδαρίζιτι, δεν ξέρ’ πώς έκαμιν κι πάει κι ψύχα απ’ ουπίσου.
Τα ’χασιν η Τσιτσιούλα. Κράζ’ τ’ θυγατέρα τ’ς κι αντάμα μι τ’ ασθινουφόρου τουν πήγαν στου μισουκουμείου.
– Τι κάνατε εκεί; Φώναζαν οι γιατροί. Εδώ ο άνθρωπος έχει εγκαύματα σοβαρά!
– – Ιλιάτσια γιατρέ, ιλιάτσια για τα ριβματικά τουν έφκιασάμι. Μας έδουκιν τ’ συνταγή η Ζιόλια.
Τουν χτύπ’σαν τουν ουρό κι ινέσεις άσουτις, ώσπου να ρθει στα συγκαλά τ’. Κι όταν συνέφιριν τα ’βαλιν μι τ’ Ζιόλια.
– Άμα τ’ βρω, τα τ’ βγάλου τα λιάκατα, αυτό π’ μ’ έφκιασιν.
– Ναι, η Ζιόλια σι φταίγ’, τουν λιέει η Τσιτσιούλα. Η Ζιόλια σ’ έφκιασιν ιλιάτσ’ για ν’ αλειφτείς κι όχ’(ι) να παλαμ’στείς!
Από την εφημερίδα ΚΟΖΑΝΗ (www.efkozani.gr) του 1994
