ΕΝΑ ΣΥΝΤΟΜΟ…ΣΚΩΠΤΙΚΟ. ΟΙ ΚΑΧΤΙΣ. 10 Σεπτέμβρη 1976…… Έναρξη σχολικού έτους.

Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος

Γενικό Λύκειο και Γυμνάσιο Εράτυρας. Συνέβη στην αυλή του σχολείου την πρώτη   ημέρα που πήγα στην πρώτη Γυμνασίου…

Συγκεντρωμένοι όλοι οι μαθητές και οι μαθήτριες κατά ομάδες , ανάλογα με την ηλικιακή, αλλά κυρίως με την χωροταξική κατανομή των καταγωγών (Ντριανουβνοί μι Ντριανουβνοί , Πιλκιώτις μι Πιλκιώτις, Σιανιώτες, Σελτσιώτες Τσιαρουσνοί κλπ), βρίσκονται στο προαύλιο του σχολείου.

Λογική η κατανομή σε ομάδες, ανάλογα με την καταγωγή, αφού για το άγχος και το άγνωστο περιβάλλον της πρώτης μέρας , οπλιστήκαμε με τη δύναμη της φιλίας και της αδελφοσύνης, των, γνωστών  παιδικών μας φίλων και συμμαθητών από το χωριό μας, προερχόμενοι όλοι και καταγόμενου από τις γενέτειρές μας.

Όλα τα άλλα τα «τσιασίτια», τα «σμάδια» οι Πελκιώτες οι Σελτσιώτες κλπ…άγνωστοι.

Έτσι και εγώ βρίσκομαι στη μεγάλη αριθμητικά ομάδα των συνομίληκων Ντριανοβνών (δε θα αναφέρω ονόματα γιατί δε θέλω να ξεχάσω κάποιον), που βρίσκεται (για όσους θυμούνται), δυτικά στον αυλόγυρο, δίπλα στη βρύση.

Δίπλα μας είναι η παρέα των «τρανών Ντριανοβνών» , των παιδιών που πηγαίνουν στις μεγαλύτερες τάξεις του Γυμνασίου και του Λυκείου ..και που γνωρίζουν τα πράγματα. Πήγαμε δίπλα τους «ταχατιά» για προστασία και ασφάλεια, να μη μας πειράξει κανένας  «αλλοδαπός».. να μας προστατέψουν.

Καθόμαστε εκεί παρέα και κουβεντιάζουμε… «τι είνι τέτοιους αυτός ρε; Πόταβου σμάδ νάνι;. Σιανιώτς η Πιλκώτς;» ‘Άλλος πάλι κοιτάζοντας στις ομοιόμορφες (εμφανισιακά) παρέες των κοριτσιών ( φορούν όλες ποδιές και κορδέλες) «τήρα ρε τι σλουπίσια είνι αυτή ..μι τρανά ξανθά μαλιά κι μι βζ…».

Ολη την ώρα λέμε περίπου τέτοια , γιατί σαν Ντριανουβνοί είμαστι κι «ψίχα ουρσουζλίκαβ».

Για μια στιγμή…βλέπουμε κατευθύνεται προς εμάς ένας ψηλός με σακάκι πουκάμισο ..που φοράει γυαλιά μυωπίας…που φαίνεται ξεκάθαρα πως δεν είναι μαθητής , αλλά εκπαιδευτικός-καθηγητής.

Προλαβαίνει κάποιος από μας και ρωτάει την παρέα των μεγάλων παιδιών..

Μκρός Ντριανουβνός: Ποιος είνι αυτός ρε..πως τουν λέν τι σκλιά γυρέβ κ’ έρχιτι κατ’ ειμάς;

Τρανός Ντριανουβνός: Ου Παπαγιουργίου είνι ρε…ου φυσικουχημικός., θα σας φκιάν’ φυσική κι χημεία. Να ξέρτι εχ’ χρόνια στου σκουλειό κι τουν αρέζν τα θκά μας τα λόϊα…τα καταγράφ’

Πριν σχεδόν τελειώσει τα λόγια του «ου τρανός ου μαθητής ου Ντριανουβνός», ο κος Παπαγεωργίου έχει φτάσει ακριβώς μπροστά μας.

Στέκεται μπροστά μας …σταυρώνει τα χέρια του πίσω στη μέση του και μας κοιτάζει με το αγέρωχο βλέμμα του. (σαν γίγαντας μας φαίνεται ..από το σεβασμό αλλά και το φόβο του αγνώστου..της πρώτης μαθητικής μέρας στο Γυμνάσιο. Σε άλλο , διαφορετικό σχολικό περιβάλλον από αυτό που ξέραμε…αυτό του χωριού μας).

Εμείς κλαρίνο. Στεκόμαστε όλοι σε στάση προσοχής με τα χέρια μας ευθυτενώς τεντωμένα ..παράλληλα με το σώμα μας..τις παλάμες δίπλα στους γοφούς …εκτός από έναν..τον Παύλο, ο οποίος έχει τα χέρια του σταυρωμένα πίσω στη μέση .. στην πλάτη του (όπως και ο καθηγητής).

Παπαγεωργίου: Γειά σας …από πού είστε παιδιά;

(δεν θυμάμαι ποιός) : Από του  Δριάνουβου κύριι

Παπαγεωργίου: (απευθυνόμενος προς τον Παύλο). Εσύ παιδί μου γιατί έχεις έτσι τα χέρια έτσι; Δεν βλέπεις τα άλλα τα παιδιά που τα έχουν;

Ο Παύλος, σχεδόν ντροπιασμένος , βγαζει τα χέρια του από πίσω και τα βάζει , σταυρωμένα πάλι , μπροστά από τα γεννητικά του όργανα..σα να θέλει να κρύψει την εσωτερική επιφάνεια των χεριών …τις φούχτες του, τις παλάμες του.

Παπαγεωργίου: Γιατί τώρα που τα έβαλες παιδί μου;

 Ο Παύλος με τα πολλά , αναγκάζεται και βάζει τα χέρια του όπως και τα χέρια των άλλων παιδιών, παράλληλα με το σώμα του, ώστε οι φούχτες είναι σχεδόν ανοιχτές..δίπλα στους γοφούς του..και φαίνεται το εσωτερικό , οι παλάμες του .

Οι φούχτες του Παύλου ..οι παλάμες του είναι κατάμαυρες. Τις προηγούμενες ημέρες «τσιόλτσαν μι τ’ λούρα τς καρυές κι έμασαν τς κάχτις. Ύστιρα τς ήφιραν μι τα τσιουβάλια σπίτ’ κι τς καθάρσαν απ’ όξου..να τς αφήκν να στιγνώσν ψίχα κι ύστιρα να τς τσακίσν».

Ου Παύλους προυτιργάτς. Πρώτους στου μάζουμα αλλά κι στου καθάρζμα στς κάχτις. Ξέρτι πως γένουντι τα χέρια,  άμα καθαρνάς κάχτις  ..ντιπ καταμαύρα ..κι δεν ξιβάφν καμπώς τα βιράνκα…

(συνεχίζουμε)

Παπαγεωργίου: Πως σε λέν παιδί μου;; γιατί έγιναν έτσι τα χέρια σου;

Παύλος: Παύλου μι λέν κύριι..κι τα χέριαμ γέγκαν ετσιαϊάς ιπιδή καθαρνούσα κάχτις..

Παπαγεωργίου: !!!! Τι κάχτις παιδί μου; τι είναι αυτές οι κάχτις που σ’ έκαναν τα χέρια σου έτσι; Εντελώς κατάμαυρα;

Για να σώσει την κατάσταση..πετάγεται ένας μεγάλος (ηλικιακά και από μεγάλη δηλ. σχ. τάξη) Ντριανουβνός μαθητής από τη διπλανή παρέα

Ντριανουβνός μαθητής : Οι κάχτις κύριε Παπαγεωργίου είναι τα καρύδια

Παπαγεωργίου: Σοβαρά;..οι κάχτις είναι τα καρύδια;..αυτό δεν το ήξερα..πραγματικά.Μισό λεπτό.

Σχεδόν τρέχοντας, ο κος Παπαγεωργίου πετάγεται ακριβώς λίγο παραδίπλα που έχει παρκαρισμένο , το μικρό κόκκινο αυτοκινητάκι του , ανοίγει την πόρτα και από το ντουλαπάκι του παίρνει ένα σημειωματάριο και ένα στυλό bic (θυμάστε;;).

Έρχεται γρήγορα και στέκεται πάλι μπροστά μας. Ανοίγει το σημειωματάριο και κάτι γράφει.Προφανώς κάχτις=καρύδια (είπαμε..είναι λάτρης της ντοπιολαλιάς της περιοχής μας)

Παπαγεωργίου: Και δε μου λέτε βρε παιδιά; Βλέπω στο σημειωματάριό μου.. έχω και μία παραπλήσια, περίπου ομόηχη λέξη με τις κάχτις…είναι το ξικαχτίσκιν…τι σημαίνει αυτό;;

Και τότε ακούστηκε η μεγαλοπρεπής σπουδαία απάντηση που έδωσε ένας από εμάς στον κύριο Καθηγητή, τον κο Παπαγεωργίου

Ένας από εμάς: ΞΙΚΑΧΤΙΣΚΙΝ κυριι καθηγητή σημαίν’ ΞΙΜΠΟΥΣΙΑΤΙΣΚΙΝ..καμία σχέσ’ μι τς κάχτις…κατάλαβις;;

Τα γέλια στο προαύλιο του σχολείου μας θα πρέπει ν’ αντηχούν ακόμα και σήμερα.

(Κι του τηρώ όταν πααίνου στου χουριό , ούτι ξικαχτίσκιν κανα ντβάρ..ούτι ξιμπουσιατίσκιν καμιά γουνιά ή καμιά γκουργκόλα ως τα σήμιρα)

ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ, Σ’ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΜΜΑΘΗΤΡΙΕΣ ΜΟΥ…ΑΛΛΑ ΚΑΙ Σ’ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ ΠΟΥ «ΠΕΡΑΣΑΝ» ΑΠΟ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ-ΓΕΛ , ΕΡΑΤΥΡΑΣ.

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ