Επικοινωνία

Τίτλος: Δεν Ξεχνώ – Μήνυμα Μνήμης για την Κύπρο, 19 Ιουλίου

—

Δεν Ξεχνώ.
Την πατρίδα που πληγώθηκε. Τη γη που ματώθηκε.
Τις οικογένειες που έμειναν μισές, τα σπίτια που χάθηκαν μέσα σε μια νύχτα,
τις φωνές που σώπασαν κάτω από τις ερπύστριες του μίσους.

Δεν Ξεχνώ.
Τον Ιούλιο του 1974.
Όταν η Κύπρος προδόθηκε. Όταν η Τουρκική εισβολή έσβησε παιδικά χαμόγελα και ζωές,
όταν η μισή μας πατρίδα έγινε κατεχόμενη πληγή.

Δεν Ξεχνώ.
Τους ήρωες που έπεσαν, πολεμώντας για την ελευθερία,
τα παιδιά που χάθηκαν χωρίς τάφο,
τις γυναίκες που έμειναν με μια φωτογραφία αγκαλιά.

Δεν Ξεχνώ.
Γιατί η Μνήμη είναι Αντίσταση.
Γιατί η Δικαιοσύνη δεν παραγράφεται.
Γιατί η Κύπρος είναι Ελλάδα – κι η καρδιά μας χτυπά στον ίδιο ρυθμό.

Σήμερα, 19 Ιουλίου, στεκόμαστε σιωπηλοί αλλά όχι αμέτοχοι.
Τιμούμε. Θυμόμαστε. Αγωνιζόμαστε.

Δεν Ξεχνώ. Δεν Σιωπώ. Δεν Υποχωρώ.

Το παράδοξο της Τουρκίας ως “εγγυήτριας” δύναμης στην Κύπρο

Το 1960, όταν ιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία, τρεις χώρες – η Ελλάδα, η Τουρκία και το Ηνωμένο Βασίλειο – ορίστηκαν ως εγγυήτριες δυνάμεις. Σκοπός τους υποτίθεται πως ήταν να διασφαλίσουν την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και τη συνταγματική τάξη του νέου κράτους. Όμως, τι συμβαίνει όταν αυτή που δηλώνει εγγυήτρια, είναι ταυτόχρονα και ο κύριος παραβάτης όλων αυτών;

Η Τουρκία, με την εισβολή της το 1974, όχι μόνο δεν εγγυήθηκε την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά κατέλαβε στρατιωτικά το 37% του εδάφους της, εκτόπισε εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνοκυπρίους και επέβαλε de facto διχοτόμηση.

Το παράδοξο είναι θλιβερά προφανές: μια “εγγυήτρια” δύναμη μετατρέπεται σε δύναμη κατοχής. Μια χώρα που επικαλείται το δικαίωμα επέμβασης για να «αποκαταστήσει τη συνταγματική τάξη», στην πράξη τη διέλυσε. Κι όμως, αυτό το ψευδεπίγραφο καθεστώς εξακολουθεί να υφίσταται και να αναγνωρίζεται σιωπηλά από τη διεθνή κοινότητα.

Η τουρκική παρουσία στο βόρειο τμήμα της Κύπρου δεν αποτελεί ούτε ειρηνευτική αποστολή ούτε προστασία μειονοτήτων. Είναι μία ανοιχτή πληγή παραβίασης διεθνούς δικαίου, ένα ηχηρό «παράδοξο» που κρατά την Κύπρο διαιρεμένη για πάνω από μισό αιώνα.

Είναι καιρός να μιλήσουμε με σαφήνεια: μια χώρα που παραβιάζει κατάφωρα την κρατική κυριαρχία άλλης χώρας, δεν μπορεί να ονομάζεται “εγγυήτρια”. Η Κύπρος δεν χρειάζεται εγγυητές, χρειάζεται δικαιοσύνη.

—

@highlight
Αυτό το βράδυ, που η φωτιά πνίγει την αγαπημένη μας γη και οι καρδιές των κατοίκων της Αμμανής γεμίζουν από φόβο και αγωνία, στρεφόμαστε με πίστη στην Αγία Μαρκέλλα, τη δυνατή μας προστάτιδα.
Άγια Μαρκέλλα, προστάτεψε το χωριό μας, φύλαξε τα σπίτια, τα δάση και τους ανθρώπους μας. Πρέσβευε με αγάπη και δύναμη στον Κύριο για να σταματήσει το καταστροφικό μέτωπο, να σβήσει η φωτιά και να ανασάνει ξανά ο τόπος μας.
Εύχομαι η χάρη σου να απλωθεί σε όλη τη Χίο και σε κάθε γωνιά της Ελλάδας που καίγεται και υποφέρει. Δώσε θάρρος και ελπίδα στους δοκιμαζόμενους, να μην χάσουν την πίστη τους, να σταθούν δυνατοί και να ξαναχτίσουν το μέλλον τους με αγάπη και αλληλεγγύη.
Αγία Μαρκέλλα, φύλαξέ μας και σώσε τη γη μας, για να ζήσει ξανά η φύση και να ξαναγεννηθούν τα όνειρα.

Η Κοίμηση τση Παναγίας είν’ απού τσι πιο μεγάλες και σεβαστές γιορτές τση Ορθοδοξίας. Η Μεγαλόχαρη, η Μάνα ούλου του κόσμου, είν’ απού στέκει πλάι μας στσ’ αθλιώτερες ώρες, να μας δώσει κουράγιο, δύναμη και παρηγοριά.

Κι εφέτο, να πάρουμε δύναμη απ’ τη χάρη τζη, μ’ ούλη μας την καρδιά στραμμένη στο συνάνθρωπο, ιδίως στσι δύσκολες ψυχές που ’χουν ανάγκη.
Να πορευτούμε ούλοι μαζί, σαν αδέρφια, με αγάπη, φρόνεψη, υπευθυνότητα και καλή καρδιά, βάνoντας το «εμείς» παραπάνω απ’ το «εγώ».
Με πίστη, αλληλεγγύη και ελπίδα, μπορούμε να φτιάξουμε ένα αύριο πιο όμορφο, για την πατρίδα και τα κοπέλια μας.

Καλή Παναγιά και καλό Δεκαπενταύγουστο να ’χετε ούλοι!
Μαζί, σαν μια γροθιά, μπορούμε παραπάνω απ’ ό,τι φανταζόμαστε.