Θα ταλαιπωρήσω λίγο τη σκέψη σας με ένα αρχαιότροπο κείμενο και στη συνέχεια θα αποκαταστήσω την ομαλότητα, κάνοντας διάφορους συλλογισμούς και συσχετισμούς που τους επιβάλλουν οι σημερινές συγκυρίες. Ιδού: «ερήμην ποτέ καταδικασθείς επί τον δικαστήν ήειν και ουχ εύρον όν αν εροίμην τις ποτέ χώρος αιρεί μιν. Πορευόμενος γαρ και την προς εκείνον άγουσαν αγνοών προς εμαυτόν έλεγον: αιροίμην αν καταδεδικάσθαι μάλλον ή πλανάσθαι ανύσματα. Καύματος ουν επιγενομένου κατά γης ερρίμμην. Πηγήν μέντοι πλησίον ούσαν μόγις αισθόμενος προς αυτήν είρπυσα. Και αύθις αναστάς ωδοιπόρουν. Πέπωκα γαρ και ανέψυξα. Και πάντα ταύτα ουκ αν μοι συνέβη, αι ρύμην εβάδιζον πόληος». Καταλάβατε τίποτα; Φοβάμαι πως όχι. Και δικαιολογημένα. Εκτός αν συμβαίνει να είστε κάποιοι από σας φιλόλογοι. Και, μάλιστα, του παλιού καιρού. Γιατί οι τωρινοί φιλόλογοι – χωρίς να έχω την πρόθεση να κατηγορήσω κανέναν – , σπουδαγμένοι στα πανεπιστήμια της ανεπιστημοσύνης και, κατά κανόνα, της παιδιάς αντί της παιδείας – «πτυχιοποιούνται» σωρηδόν και ακαμάτως, λησμονώντας (καθηγητές και φοιτητές) το πάντοτε έγκυρο: κόποις κτώνται τ’ αγαθά!
Αποφεύγω να υπενθυμίσω ότι κάποιοι, μάλιστα, μάλλον έχουν σύγχυση και σχετικά με την έννοια αγαθά. Πιθανόν πολλοί να τα ταυτίζουν με τα τυχερά παίγνια! Δεν επικρίνω κανέναν. Επικρίνω, όμως, σφόδρα το γενικό εκπαιδευτικό σύστημα. Και όχι μόνον το ελληνικό αλλά το ανά τον κόσμο, που εσκεμμένα, ενσυνείδητα, επίμονα και συστηματικά στοχεύει στη δημιουργία αμαθών ή, ακριβέστερα, ημιμαθών πτυχιούχων! Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Αν κάποιοι αμφιβάλλουν, ας λάβουν τον κόπο να διαβάσουν το έξοχο και διαφωτιστικό-αποκαλυπτικό σύγγραμμα των δυο Αμερικανών πανεπιστημιακών με τον εύγλωττο τίτλο: «Ποιος σκότωσε τον Όμηρο». Θα καταλάβουν πολλά και θα φρίξουν με όσα θα διαβάσουν! Αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος. Άλλα θέλω να επισημάνω τώρα. Ξεκινώ από το σκόπιμα διαλεγμένο αρχαιότροπο παράθεμα, που οι περισσότεροι νομίζω δε θα το κατανοήσατε. Και ούτε θα ασχοληθώ με την ανάλυσή του προς το παρόν. Ίσως να το πράξω σε επόμενο σημείωμα. Σήμερα επικεντρώνω το ενδιαφέρον σε ό,τι γίνεται τώρα στον τόπο μας. Και ομολογώ ότι αισθάνομαι να με περιβάλλει – και, το χειρότερο, φοβάμαι ότι περιβάλλει τους πάντες! – μια αφόρητη σύγχυση, ένα καθολικό αλαλούμ γύρω από όλα όσα αφορούν τον τόπο συνολικά! Οι πολιτικοί των δοκιμασμένων, εδώ και δεκαετίες, κυβερνητικών θητειών δίνουν ρεσιτάλ ανακολουθίας, ασυνέπειας, αφερεγγυότητας, ασυναρτησίας, αβουλίας, προχειρολογίας και «ημετεροκρατίας», ο καθένας στο «φέουδό» του, που πανικοβάλλουν κάθε εχέφρονα πολίτη αυτού του τόπου. Και μας οδηγούν όλους σε αναλογισμούς του είδους: είναι παντελώς ανάξιοι, κατώτεροι των περιστάσεων, ή απολύτως νοσηροί και μανιώδεις καρεκλοκένταυροι, που αδιαφορούν για τα πάντα και νοιάζονται μόνον για το θώκο της εξουσίας (θεός να την κάνει εξουσία αυτή!), έστω και με αντάλλαγμα την ολοκληρωτική χρεοκοπία του τόπου και του χειμαζόμενου λαού; Δεν θέλω να οξύνω τα πράγματα. Προσπαθώ να αυτοσυγκρατηθώ. Αισθάνομαι, ωστόσο, ότι κάτι με πνίγει και με… στηλιτεύει ως επιεική. Και φοβάμαι ότι ο φόβος αυτός είναι υπαρκτός, δηλαδή έχω την εντύπωση ότι μεταχειρίζομαι ελαφρυντικά – υποσυνειδήτως, τουλάχιστον -, ενώ τα πεπραγμένα των πολιτικών είναι αυτόχρημα εγκληματικά για τη χώρα, για το λαό, για το μέλλον του τόπου. Και τέτοια ανοχή – που χαρακτηρίζει όλους μας, φοβάμαι, – φτάνει στα όρια της ενοχής. Της δικής μας, των πολιτών, ενοχής! Γινόμαστε, έτσι, συνένοχοι, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι! Και νομίζω ότι είναι επιβεβλημένο να αναλογιστούμε ψύχραιμα και ρεαλιστικά και το δικό μας καθήκον, για το δικό μας συμφέρον, εντέλει. Και αν κάνουμε αυτόν τον αναλογισμό, είμαι βέβαιος ότι πρέπει να αναφωνήσουμε: Τι, επιτέλους, θέλετε όσοι μας «κυβερνήσατε» και μας «κυβερνάτε»; Τι, επιτέλους, συμβαίνει με τα πολιτικά σας «καμώματα» που μας προκαλούν ποικίλες δυσοίωνες ανησυχίες; Είστε, τελικά, ανίκανοι; Είστε ανεπαρκείς; Είστε, μήπως, (όπερ χείριστον!) απλοί εντολοδόχοι (σύμπτωμα, σύνηθες, δυστυχώς, στον πολλαπλώς δοκιμαζόμενο τόπο μας!) των μεγάλων εντολοδοτών που στοχεύουν στην ερήμωση της χώρας μας; Πάντως, για όσους έχουν έστω και ίχνος εθνικής συνείδησης και αγωνίας περί όσα τεκταίνονται στον πολιτικό (και όχι μόνον!) στίβο στη χώρα μας, είναι φανερό ότι τα πάντα γύρω μας όχι απλώς δηλώνουν αλλά σχεδόν κραυγάζουν ότι ο τόπος διέρχεται περίοδο κατεξοχήν γενικευμένης και παντοειδούς διάλυσης και χρεοκοπίας! Βαθιάς σήψης! Σχεδόν μη αναστρέψιμης! Και, ενώ αυτά συγκλονίζουν το σύνολο του χιλιοπροδομένου από σας λαού, εσείς δείχνετε να μένετε απαθείς! Και να πολυπραγμονείτε, μόνον, περί αλλότρια και ανούσια, «ων ουκ έστι χρεία» (: που είναι άχρηστα)! Επιτέλους, ομολογήστε ευθαρσώς (είναι το μόνο τίμιο που σας απομένει, αν έχετε ίχνος τσίπας και ευσυνειδησίας!) είτε ότι είστε ανάξιοι και ανεπαρκείς (για να αρκεστούμε στον πλέον επιεική χαρακτηρισμό!) είτε δουλόφρονες! Και αποσυρθείτε! Είναι το μόνο τίμιο και αξιόπρεπο (που μπορείτε να εισφέρετε) και για σας τους ίδιους! Και αν η μανία εξουσίας σας έχει τυφλώσει εντελώς, ώστε να μη βλέπετε τίποτα πέρα από τον θώκο εξουσίας, έναντι οποιουδήποτε τιμήματος ή βλάβης του τόπου, σας διαβεβαιώνουμε ότι μια τέτοια απόφασή σας είναι, οπωσδήποτε, ό,τι ωφελιμότερο και σωστικότερο για τον τόπο μας! Ήδη επί μακρόν έχετε μετατρέψει (όπως προσφυέστατα ο θυμόσοφος λαός συνηθίζει να λέει) το κοινοβούλιο σε κυνοβούλιο και την κάθε δράση σας σε αγώνα βολέματος, ώστε αντί βουλευτές να είστε βολευτές! Αλλά νισάφι, πλέον. Αρκετά σωρευμένα δεινά στους ώμους του αιώνιου αβασταγού! Μη χλευάζετε και βασανίζετε περισσότερο τον ευκολόπειστο λαό. Και μη σας διαφεύγει αυτό που οφείλετε αδιαλείπτως να συλλογάστε και, κυρίως, να γνωρίζετε απόλυτα: ο τόπος αυτός, η χώρα τούτη, δεν είναι δική σας. Είναι του λαού της και του μέλλοντος των παιδιών της. Των παιδιών που από δική σας πολιτική απραγμοσύνη και αδεξιότητα άρχισαν ήδη να παίρνουν το δρόμο της μετανάστευσης, κατά χιλιάδες! Και, σίγουρα, εξαιτίας της δικής σας αβελτηρίας και του άκρατου τυχοδιωκτισμού σας, το ρεύμα θα διογκώνεται συνεχώς και «δεινών παύλα ουκ έσται», όπως είχε επισημάνει και ο πρόγονός μας Πλάτων, όταν έκανε την αντιδιαστολή μεταξύ φιλοσόφων και πολιτικών.
Όντως, είχε απόλυτο δίκιο, όταν έλεγε: «εάν δεν φιλοσοφήσουν οι βασιλείς ή δεν βασιλεύσουν οι φιλόσοφοι, τελειωμό τα δεινά δεν θα έχουν»! Αναλογιστείτε το. Και μη σας διαφεύγει ούτε στιγμή ότι όσο η πολιτική αδιαντροπιά και παχυδερμία θα σέρνεται μέσα στη χώρα, τα δεινά θα σωρεύονται ασταμάτητα! Θα επιδεινώνονται. Και τη δράση και φροντίδα για τη μοίρα του τόπου και του λαού δεν πρέπει να τα παραπέμπετε συνεχώς στο αύριο, στο αργότερα. Γιατί όπως καίρια είχε επισημάνει και ο άλλος μέγιστος Ιστορικός μας Θουκυδίδης: «οι καιροί ου μενετοί» (:οι καιροί δεν περιμένουν!»). Η πολιτική είναι ύψιστη υπόθεση. Και κανένας δε συγχωρείται να τη συγχέει με τον πολιτικαντισμό, τον οποίο συστηματικά καλλιεργείτε, με στραμμένα τα βλέμματά σας πάντα στις επόμενες εκλογές! Έχει ειπωθεί και πρέπει να το μάθετε κάποτε και σεις: ο πολιτικός ενδιαφέρεται για τις επόμενες γενιές. Αντίθετα, ο πολιτικάντης ενδιαφέρεται για τις επόμενες εκλογές! Φροντίζει, δηλαδή, με κάθε τρόπο για τη διατήρηση του θώκου εξουσίας. Ο τόπος, λοιπόν, χρειάζεται πολιτικούς. Όχι πολιτικάντηδες. Χρειάζεται σωτήρες. Όχι ολετήρες.
