148
Η συγκλονιστική – καθηλωτική ερμηνεία από την ηθοποιό Ηρώ Μουκίου αποτελεί το σημείο αναφοράς στο θεατρικό έργο της Δήμητρας Μήττα «Φαίδρας Άτοπος», που θα παρουσιαστεί στην αίθουσα τέχνης στην Κοζάνη, την Παρασκευή 19 Απριλίου.
Ένας μονόλογος από την εξαίρετη ηθοποιό-δημιουργό Ηρώ Μουκίου, που περιστρέφεται γύρω από τη γυναικεία ψυχή, τον έρωτα και τις βλαβερές συνέπειές του, τη σάρκα και τις αδυναμίες της, μαζί και ένας ύμνος στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, τις ανισότητες που υφίσταται η γυναίκα σε κάθε κοινωνία από το πριν έως το τώρα, ίσως και το μετά.
Στη συνέντευξή μας η Ηρώ Μουκίου μας είπε τα εξής:
- Τι σας ώθησε να εγκαταλείψετε τη Αγγλική φιλολογία και να στραφείτε στη δραματική τέχνη;
Η.Μ: Αυτό που με ώθησε ήταν μια εσωτερική επιθυμία – ίσως ανάγκη – να δω τον κόσμο γύρω μου πιο όμορφο. Καθώς ήμουν ήδη λάτρης της ζωγραφικής αλλά και του θεάτρου, θέλησα να εμπλακώ ενεργά, πάντα βέβαια αποκτώντας την γνώση μέσω της σπουδής.
· Πείτε μας για τη Φαίδρα μισητή, βασίλισσα, μητέρα, ερωμένη , σύζυγος, θύμα και θύτρια;
· Η.Μ: Πρόκειται για μια γυναίκα – την ίδια γυναίκα του μύθου – η οποία δεν
αγαπήθηκε ποτέ. Μια συμφωνία ειρήνης ανάμεσα σε δύο πόλεις κράτη την
οδήγησε σε γάμο με τον Θησέα και από την Κρήτη βρέθηκε στην
συντηρητική Αθήνα ως τρόπαιο. Στην ουσία ήταν μια γυναίκα αόρατη. Δεν
την επιτρεπόταν να έχει βούληση για τίποτα. Τόλμησε να ερωτευτεί και να
αντιταχθεί στο πρέπον της εποχής. Αυτή η πράξη ήταν μια επαναστατική
πράξη που έφευγε από τα στενά πλαίσια του έρωτα. Ήταν η αντίσταση στην
καταπίεση γενικότερα. Εκείνο που την κάνει να χάνει το δίκιο της, είναι η
εκδικητικότητα απέναντι στον Ιππόλυτο που την περιφρόνησε. Ο τρόπος με
τον οποίο εκδικήθηκε τον Ιππόλυτο, κατηγορώντας τον στον πατέρα του για
απόπειρα βιασμού, είναι μια πράξη με αρνητικό πρόσημο. Αυτά καλείται στο
έργο μας να αντιμετωπίσει, βάζοντας απέναντι τον εαυτό της ώστε να
αναζητήσει απαντήσεις.
· Το θεατρικό ρεπερτόριο είναι πολυσχιδές και σ’ αυτό περιλαμβάνονται
τραγωδίες και δράματα, κωμωδίες, σάτιρες και επιθεωρήσεις, φαρσοκωμωδίες και άλλα πολλά. Εσείς έχετε κάποιες επιλογές ή είστε πρόθυμη για όλα τα είδη;
· Η.Μ: Έχω υπηρετήσει πολλά είδη θεάτρου. Η προθυμία μου να παίξω ένα
είδος θεάτρου, εξαρτάται από τους συντελεστές. Θα πρέπει να είναι γνώστες
του αντικειμένου και να τους εμπιστεύομαι.
· Από κάποιους θεωρείται εύκολο το θέατρο, γενικά η υποκριτική τέχνη και γενικότερα το ανέβασμα ενός θεατρικού, αλλά και κινηματογραφικού έργου! Ποια είναι η δική σας άποψη και τι απαντάτε;
· Η.Μ: . Αυτό που πιστεύω είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα εύκολο και απλό στο
θέατρο ή στον κινηματογράφο. Όλα έχουν δυσκολίες όταν αντιμετωπίζονται
επαγγελματικά. Πρόσφατα τελείωσα μια ταινία μικρού μήκους της Δέσποινας
Σωτηροπούλου με τίτλο «Το ανήθικο μιας ανάμνησης» με συμπρωταγωνιστή
τον Τάσο Σωτηράκη. Είναι από τις φορές που νοιώθεις ευλογημένος που
συνεργάζεσαι με τέτοιους ανθρώπους και μπορείς να αντιμετωπίσεις την
όποια δυσκολία σαν ομάδα.
· Η ενσάρκωση ενός ρόλου σε οποιοδήποτε θεατρικό ή κινηματογραφικό έργο, μαζί με το έργο όλων των συντελεστών, σκηνοθετών, σκηνογράφων,
μουσικών και άλλων παραγόντων, λέμε πως συνθέτουν μια ψυχοφθόρα
διαδικασία –λειτουργία, συνάμα το τελείωμα και η παράσταση θεατρικού ή κινηματογραφικού έργου προσφέρει απλόχερα τη χαρά της δημιουργίας στους συντελεστές. Εσείς τι λέτε;
· Η.Μ: Προσωπικά δεν θα το γενικεύσω. Δεν συμβαίνει πάντα μετά από μια
διαδρομή ψυχοφθόρας προετοιμασίας μιας παράστασης , το αποτέλεσμα να σε
δικαιώνει. Μιλάμε για σύνολα που ο καθένας προσθέτει ή αφαιρεί κάτι. Αν
γίνει κάποιο λάθος μπορεί να οδηγήσει σε αποτυχία. Εξαρτάται από πολλούς
παράγοντες .
· Παίξατε ρόλους σε κινηματογράφο; Τι προτιμάτε, θέατρο ή κινηματογράφο ή είναι το ίδιο για σας;
· Η.Μ: Είχα την χαρά να παίζω και στο θέατρο και στον κινηματογράφο αλλά
και στην τηλεόραση. Δεν μπορώ να επιλέξω γιατί το καθένα έχει την γοητεία
του αν υπάρχουν οι σωστές προϋποθέσεις. Θα μπορούσα όμως να δώσω
προτεραιότητα στο θέατρο.
· Νιώθετε κάτι ξεχωριστό με την ασχολία σας με το θέατρο-κινηματογράφο… στην ψυχή και στο μυαλό σας;
· Η.Μ: Ξεχωριστό είναι σίγουρα το συναίσθημα της ευφορίας και της
πληρότητας του ψυχισμού αλλά και της νόησης το οποίο ισχύει εξίσου για τον
δότη της τέχνης αλλά και για τον λήπτη.
