Είμαι απληροφόρητος πολίτης και με ειλικρίνεια ευφάνταστου αδαούς ρωτώ.
Το κράτος μέχρι σήμερα υπηρετεί τον πολίτη ή τα συντεχνιακά συμφέροντα;
Γιατί το κράτος μέχρι σήμερα χαρακτηρίζεται από ατολμία, γκάφες και ανικανότητα συντονισμού;
Γιατί το κράτος μέχρι σήμερα έχει κοντόφθαλμες και φτηνές φιλοδοξίες;
Γιατί μέχρι σήμερα στο κράτος υπάρχει απουσία αναστημάτων ικανών να εμπνεύσουν τον λαό και να του δώσουν όραμα;
Γιατί μέχρι σήμερα στο κράτος μας όλοι μιλούν για διάλογο και κανείς δεν διαλέγεται;
Γιατί σ’ αυτό το κράτος όποιος μιλάει για Πατρίδα, για Ελληνισμό, για Ελληνική πρόταση πολιτισμού χαρακτηρίζεται σαν εθνικιστής ή κρυπτοφασίστας;
Γιατί στο κράτος μας οι θεσμοί έχουν μία εκ γενετής αναπηρία;
Γιατί στο κράτος μας οι επαγγελματίες της πολιτικής δεν κατανοούν την «μιζέρια» των απλών ανθρώπων;
Γιατί στο κράτος μας η παιδεία χορεύει σε χαζοχαρούμενη απραξία;
Γιατί στο κράτος μας η υγεία λειτουργεί σαν ρομαντική ουτοπία;
Γιατί στο κράτος μας ο πολιτισμός παραθερίζει σε ρητορικά πυροτεχνήματα;
Γιατί… γιατί… γιατί…
Σήμερα είναι σχεδόν κωμικό να συζητάνε και εμείς να ακούμε για προγράμματα όταν χρόνια τώρα οι κραυγαλέα ανίκανοι μετά από κάθε εκλογές οι αναφορές των προγραμμάτων γίνονται αγήματα σε ώρα κηδείας. Οι άνεργοι στο ενάμισι περίπου εκατομμύριο και άλλα τέσσερα εκατομμύρια, μπορεί και παραπάνω, στο όριο της φτώχιας, δηλαδή λαϊκό πένθος, αλλά οι «αγνότητα» των υποψηφίων και οι προεκλογικές προθέσεις των κομμάτων να προσπαθούν στεντόρεια με φανφάρες να διαστρεβλώσουν τον καθημερινό μόχθο σε αυριανή καταναλωτική ευωχία. Οι περιπατητές της αναζήτησης ψήφων αυτοηδονίζονται αγορεύοντας για ριζικές ανακατατάξεις και νέα κοινωνικά συμβόλαια που θα δαμάσουν και θα τιθασεύσουν την μέχρι σήμερα βαρβαρική αταξία. Μέσα στο φαύλο κύκλο της πολιτικής θηριωδίας των λέξεων, της τηλεόρασης που «μονιμοποιεί» το ακοινώνητο της καθημερινότητας, το εφιαλτικό κατεστημένο που στοιχειώνει κάθε καθημερινή συμπεριφορά. Η γλωσσική βία που επιστρατεύεται αυτές τις ημέρες θυμίζει ρίγος απειλής από «αγνό ιδεολόγο».
Παρατηρούμε σιγοψιθυρίζοντας …πάει ο μόχθος…πάει ο μόχθος της αναζήτησης…πάει ο μόχθος της προσωπικής ταυτότητας…πάει ο μόχθος της έξαρσης…πάει ο μόχθος της «τίμιας» αναμέτρησης…πάει ο μόχθος των επιχειρημάτων της λογικής…πάει ο μόχθος των επιλογών…πάει…πάει… πάει…και γιατί κραυγαλέα αγνοούνε ότι η Ελλάδα έγινε… γη εξαγωγής ανθρωπίνων μηχανών.
Ζυγιάζουμε ψύχραιμα την καθημερινή κουβέντα μας στα «άχρωμα» σαλόνια των σπιτιών μας του δήθεν ελεύθερου βίου…
– Και το δικός μου παιδί έφυγε.
– Και το δικό μου ετοιμάζεται.
Η κάθε απάντηση σε ερμηνευτική πρόταση γιατί δεν εξάγουμε ντομάτες αλλά ανθρώπους καθορίζει την πρακτική του νέου βίου μας.
Ίσως να είναι λαθεμένες ή μωρές οι απόψεις μου, αλλά κρίνω ανελέητα την καθημερινότητα και σκέφτομαι, ποιος σήμερα διανοείται να υπηρετήσει κοινές ανάγκες;
Είναι αλήθεια ή ψέματα ότι σήμερα το να λέγει κάποιος ότι υπηρετεί κοινές ανάγκες, μοιάζει σαν θέμα, που αναλύεται με μεταφυσικές διαστάσεις;
Ένας λαός, πλην ολίγων, σέρνεται με την ελπίδα των σποραδικών «βελτιώσεων». – Πρόκειται για πόλεμο – ακούμε συχνά να λέγεται. Ο διεθνής τύπος με πεισματική επιμονή συνεχίζει την ανθελληνική υστερία. Δεν υπάρχει στιγμή να μην ακούγεται έστω και για μία ημέρα η λέξη ΚΡΙΣΗ. Κυοφορούμε με ήλιο και φεγγάρι την λέξη ΦΟΒΟΣ. Λένε ότι δεν γίνεται πολιτική χωρίς κομματική αντιπαράθεση γιατί είναι η προϋπόθεση για την λειτουργία της δημοκρατίας. Ναι, δεν αντιλέγω, αλλά σε καταστάσεις πολέμου πρωτεύει η κοινή άμυνα.
Μια άμυνα με συναίνεση στα ουσιώδη. Και τα ουσιώδη άνευ όρων είναι η ανάπτυξη. Μία άμεση ανάπτυξη στον πρωτογεννή τομέα, στον τουρισμό και στον πολιτισμό.
Ας σταματήσει ο φόβος και ας έρθει η ελπίδα απ’ όποιον μπορεί να την φέρει. Ίδωμεν.
Κώστας Βίκας