Αγαπητέ μ’ Γιάνν’
Μι πήρις στου τηλιέφουνου, για να μ’ ιφχαριστή’εις για του βιβλίου μ’ π’ έστειλα κι μ’ ιξιγούσις ν’ πιριπέτεια σ’ μ’ ικείνουν τουν κουτσουρέϊνιου τουν ταχυδρουμ’κό, που ήταν κι φίλου σ’, κι πως έφτασιν στα χέρια σ’.
Κι ικεί π’ είχα κουρντίσ’ κι του γράμμα μ’ για τ’ ισένα κι ήμαν έτοιμους να του βάλω κι στουν μπλίκου για να του στείλου, φτάν’ στα χέρια μ’ η ιφιμιρίδα «Κόζιαν».
– Ώϊ λιέου, ου Γιάνν’ς μ’ άρπαξιν τ’ σκέψ’. Φαίν’τι τα γίγκιν αυτό – πώς του λιεν α ρα – τηλιόρασ’, τηλιπικοινωνία, τηλιπάθεια ή τηλαίσθησ’;
Κι τώρα στα θ’κά μας. Κι σ’ αρουτώ: Τέτοιουν ρα κόσμουν έχ’τι σ’ν πατρίδα μας ακόμα, π’ δεν ξέρ’τι ου ένας τουν άλλουν;
Ιδώ κουντεύω να σ’ αδουκθώ ιγώ κι ας μην είχις γινν’θεί ακόμα, ιτότις π’ ζούσα ιγώ στουν μαχαλά σ’ τα Κατσκάθκα κι ας έχου μια ζουή π’ λείπου.
Άντικρα απ’ του θ’κός του σπίτ’ του Πλουσκάθκου ήταν μια π’ τ’ν ήλιγαν Ζιόλια τ’ Σαρατά. Ουλίγου παρακάτ’ κι στουν τζιαντέ ήταν ένας Γκουλιάρας, π’ έφκιανιν όπλα για τ’ς κυνηγοί, αντίκρα ένας Γκάτζιαρ’ς, μια ζουή τουν θυμούμι, να κάθιτι στουν αργαλειό τ’ κι να υφαίν’ τσούλια κ’ ιχράμια.
Ικεί σ’μά κάθουνταν κι η θειά μ’ η Κατιρνούλα τ’ Δακή – Κουεμτζή κι κείθε κι παραμέσα ου Νιάκους τ’ Γιαπράκα κι ου Μαυρουβιέτ’ς ου συμβουλιουγράφους.
Κι καθώς πιρπατώ του γράμμα σι γλέπου να γράφ’ς κι να μ’ εύχισι, να γινν’θεί κι του τρίτου του πιδί μ’ – σ’χώραμι του βιβλίου μ’ ήθιλα να γράψου – κι σ’ ιφχαρ’στώ. Κι γω πουλύ τα του ’θιλα, μα αστουχνάς μι φαίν’τι πως ανάμισά μας υπάρχ’ μια διαφουρά κι μάλιστα πουλύ τρανή. Πρώτου κι σπουδιότιρου, κι τιλιφταίου: Ισύ ζας μια ζουή σ’ν Κόζιαν’. Κι όλα τα πιριστατικά, τα γιγουνότα κι τ’ς εικόνις τα ’χ’ς αμπρουστά σ’.
Ιγώ α ρα βλουγιμένι μι τι κιριστέν’;
Τι του ’θιλα κι το ’γραψα πάλ’ αυτό του «μι τι» π’ του υπουγραμμίζου κι όλνας κι να ξαναθυμ’θώ πάλ’ έναν θ’κό μας, ουνόματα δεν κάμ’ να λιέμι κι να γράφουμι, γιατί μπουρεί να ξαναπειραχτεί ου γιός τ’ κι να ’χουμι τίπουτας μπλιξίματα κι χνέρια, π’ ιγώ, μι του συμπάθιου, τ’ ασχένουμι.
Τα ’παμι κι τ’ς άλλις φουρές. Ισύ καλά κάμ’ς, ασκουλσούμ’ κι άξιους ου μισθός σ’ κι ντιπ να μη σταματή’εις κι να τα κουλουριάζ’ς τα βδουμαδιάτ’κα σ’, για να σι διαβάζουμι κι να γιλάμι, π’ τόσου το ’χουμι ανάγκ’ αυτό, στ’ς μαύρις μέρις π’ απιρνούμι κι είμιστι όλου μπουχτ’σμένοι μι τα καυσαέρια κι τ’ν ηχουρίπανσ’, δεν ξιέρου άμα τα λιέου κι σουστά, ιδώ σ’ν προυτέβουσα π’ ζούμι. Κι τώρα θαρρώ πως είνι η ώρα να σ’ αφήκου κι σένα, να κάμ’ς κι καμιά δ’λειά, γιατί μι τ’ αυτά κι μι τ’ αυτά τα κασμέρια κι τα ξικλιάσματα, π’ σουμόν δεν έχ’ν, δε βγαίν’ παράδις.
Κι φουβούμι, μι τ’ δ’λειά π’ άνξάμι, μην κινήσουμι καμιάν αλληλουγραφία κι όπους είμιστι κι οι δυο λίγου-πουλύ σιούρδ’, τα να ’μαστι να μας κλαίν κι οι γκουγκανιές.
Γειά σ’ κι χαρά σ’.