227
Γυναίκα (*). Από το ποιητικό έργο: Ελευθέριος Ξάνθος: “Και ξανάζησα…”
………………….
Της αύρας αναρριπή
Του απροσδόκητου δροσερή πνοή
Στα βλέφαρά σου παιχνιδίζει μια αυγή
Τα χείλη σου μια προσμονή.
Κύματα έκρηξης και ψυχής
Σε αμμουδιές ερώτων
Μιας συμπαντικής γιορτής
Ένας ύμνος ηδονής.
Στον άνεμο την εσθήτα σου πετάς
Ο θόλος τ΄ουρανού διπλασιάζεται
Με τα στήθη σου, τα δυο
Κι η γη αναριγά.
Φτερούγα άναρχη
Στο μέρος της καρδιάς
Η ζωή μου τυχερή
Κι ας είναι άμοιρη.
Απέραντο φιλί
Έξαλλο και βαθύ
Ελπίδα π΄ ακόμα δεν έχει γεννηθεί
Και δεν ησυχάζει, στο φως αν δεν αναδυθεί.
Στο παρελθόν, στο μέλλον
Πάνω από θάλασσες κι ουρανούς
Απ΄ τη μήτρα σου αναβλύζει η ζωή
Απ’ το είναι σου γίνεται τ΄ όνειρο ψωμί!
Γυναίκα
Δικό σου τ΄ όνομα: Ελευθερία!
…………………………………………………………………………
(*) Αφιερωμένο για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (8 Μαρτίου)
Από το ποιητικό μου έργο: Ελευθέριος Ξάνθος: “Και ξανάζησα…” (εκδόσεις Θερμαϊκός, Αύγουστος 2010)
(**) Στη φωτογραφία:
8 Μαρτίου 1857.
Σε εργοστάσιο υφασμάτων της Νέας Υόρκης, έκαψαν ζωντανές -ως αντίποινα!- 130 εργάτριες, στη μεγάλη πολυήμερη απεργία τους και κατάληψη του εργοστασίου για τα δικαιώματά τους.
Το 1910, μετά από 53 χρόνια, στη μνήμη τους -και προς τιμήν του Αγώνα των Γυναικών για τα Δικαιώματά τους- καθιερώθηκε η Διεθνής Ημέρα Γυναίκας.
