Εδώ και 2 1/2 μήνες μαίνονται οι μάχες στην Ανατολική Ουκρανία.
Η Ρωσική πλευρά αποδίδει την εξέλιξη των πραγμάτων στην επιμονή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ να συμπεριλάβει την Ουκρανία στην ατλαντική συμμαχία, κάτι που σημερινή κυβέρνηση Biden προωθούσε μετ’ επιτάσεως και είχε δηλώσει ότι αντιτίθεται σε μια συμφωνία που θα καθιστούσε την Ουκρανία ουδέτερη με το σκεπτικό, ότι τα κράτη έχουν κυριαρχικό δικαίωμα να επιλέγουν τους δικούς τους συμμάχους και μια συμφωνία για την ουκρανική ουδετερότητα θα παραβίαζε την άσκηση αυτού του κυριαρχικού δικαιώματος της Ουκρανίας.
Αυτό το σκηνικό θυμίζει πως ξέσπασε ο πόλεμος ΗΠΑ-Κίνας (1950-1953).
Είναι ιστορικά γνωστό ότι ο πόλεμος αυτός άρχισε όταν η τότε αμερικανική ηγεσία (πρόεδρος Τρούμαν) αποφάσισε να προωθήσει τα αμερικανικά στρατεύματα προς τα σύνορα της Κίνας με τη Βόρεια Κορέα παρά τις προειδοποιήσεις της Κίνας να μην το κάνουν.
Ακριβώς ανάλογη προειδοποίηση εξέδωσε και η Ρωσία σχετικά με την Ουκρανία κάτι που η σημερινή ηγεσία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ παρέβλεψαν ενώ επί της ουσίας απουσίαζαν συγκεκριμένοι σοβαροί λόγοι.
Προφανώς εστίασαν σε κάποια εκτίμηση που έδειχνε σημάδια ουσιαστικής αδυναμίας της Ρωσίας, παρά το γεγονός ότι διαθέτει ένα σημαντικότατο πυραυλικό οπλοστάσιο, μοντέρνα αεροπλάνα, χιλιάδες τανκς & πυροβόλα.
Ίσως στις Αγγλοαμερικανικές κυβερνήσεις να κυριαρχεί η άποψη ότι η Ρωσία είναι μια δύναμη δεύτερης κατηγορίας που δεν αποτελεί σοβαρή απειλή για τους ατλαντικούς εταίρους ενώ ο καλά εκπαιδευμένος από Αγγλοαμερικανούς εκπαιδευτές & εξοπλισμένος με δυτικά μοντέρνα όπλα, δεύτερος σε δύναμη στην Ευρώπη ουκρανικός στρατός, σε περίπτωση ρωσικής εισβολής θα μπορούσε να καταρρίψει τον μύθο της ισχυρής Ρωσίας.
Ίσως πάλι και επειδή οι Αμερικανοί στρατιωτικοί & τα λίαν εξειδικευμένα “think tanks” τους εμπνευσμένα από τον Θουκυδίδη που μελετούν επισταμένως, να ήθελαν μία δι αντιπροσώπων κίνηση εξουδετέρωσης της Ρωσίας, κάτι ανάλογο με αυτή των αρχαίων Αθηναίων στις Συρακούσες κατά τον πελοποννησιακό πόλεμο που όμως κατέληξε σε καταστροφή.
Εκ των πραγμάτων και μετά από 75 ημέρες έντονων συγκρούσεων δεν διαφαίνεται μέχρι σήμερα κάτι που να δημιουργεί την προοπτική ήττας της Ρωσίας στο στρατιωτικό πεδίο & ούτε φαίνεται να απέδωσαν οι «εξοντωτικές κυρώσεις» που σύσσωμη η Δύση επέβαλε στη Ρωσία που θα καθιστούσαν αδύνατη εκ μέρους της τη συνέχιση του πολέμου αλλά και την επίτευξη κοινωνικής αναστάτωσης που θα έριχνε τη σημερινή ρωσική ηγεσία.
Προφανώς ένα τέτοιου είδους σκεπτικό θα πρέπει να βασίζεται σε περιστατικά του προηγούμενου αιώνα όταν η Ρωσία ηττήθηκε στον κριμαικό, Ρώσο ιαπωνικό & τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο που οδήγησαν στην ανατροπή της μοναρχίας & την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού αλλά και στην ατυχή επέμβαση στο Αφγανιστάν που συνετέλεσε αρκετά στην διάλυση της ΕΣΣΔ.
Αν Δυτικές υπηρεσίες έχουν αξιολογήσει ότι η ρωσική επιχείρηση στην Ουκρανία που με την αμέριστη υποστήριξη των δυτικών δεν θα έχει αίσιο τέλος και προσδοκούν εξ αυτού του λόγου, την ανατροπή της σημερινής Ρωσικής ηγεσίας θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν λαμβάνουν υπόψη τους ότι υπήρξαν στο παρελθόν & ατυχείς ρωσικές επεμβάσεις, όπως αυτή της φινλανδίας με σημαντικές απώλειες, που δεν ενόχλησαν το τότε καθεστώς αλλά και αυτή προσφάτως, στην Τσετσενία.
Σύμφωνα με γενικές εκτιμήσεις, στη σημερινή Ρωσία υφίσταται μια παγιωμένη οικονομικοπολιτική elite ενώ η όποια αντιπολίτευση αλλά και τμήμα του γενικού πληθυσμού που δεν επιθυμεί τη σημερινή ηγεσία, δεν φαίνεται να διαθέτει μηχανισμούς ώστε να επηρεάσουν τις αποφάσεις της ρωσικής κυβέρνησης.
Επιπλέον, η επιβίωση ενός σημαντικού μέρους του πληθυσμού βρίσκεται στα χέρια του κράτους, γεγονός που καθιστά δύσκολο για πολλούς ακόμη και να σκεφτούν την αντίθεσή τους στο καθεστώς.
Κατά συνέπεια τα όποια αντιτιθέμενα φιλοδυτικά lobby’s είναι απίθανο να αμφισβητήσουν σοβαρά τον Πούτιν.
Τέλος μπορούμε να αξιολογήσουμε ότι τα επίμαχα διακυβεύματα ήταν πολύ μικρά για να δικαιολογήσουν μια τέτοιου είδους εκτεταμένη και δαπανηρή σύγκρουση και η εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης για την επίλυση των διαφορών θα έπρεπε να είχε απόλυτη προτεραιότητα αλλά φεύ.
Καταλήγουμε λοιπόν ότι στη γεωπολιτική σκακιέρα οι ΗΠΑ διέγνωσαν απειλή για τη διατήρηση της παγκόσμιας ηγεμονίας τους που αυτή υλοποιείται μέσω της κυριαρχίας του δολαρίου που από δεκαετίες αποτελεί το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, των πολυεθνικών της εταιριών και της στρατιωτικής της δύναμης.
Γιαυτό δαπανά περίπου $ ένα τρις, διατηρεί εκατοντάδες βάσεις στο εξωτερικό και διαθέτει τον ισχυρότερο αεροναυτικό στόλο στην υδρόγειο.
Ωστόσο οι κινήσεις της Ρωσίας και της Κίνας να δημιουργήσουν μια νέα έκδοση του συστήματος SWIFT για να ξεπεράσουν τα ελεγχόμενα από τις ΗΠΑ συστήματα διακίνησης χρηματοπιστωτικών συναλλαγών και να θέσουν στο περιθώριο το δολάριο φαίνεται πως απείλησαν σοβαρά την αμερικάνικη ηγεμονία.
Έτσι η έμμεση ανάμιξη έγινε προϋπόθεση ενώ η υποδαύλιση και η μεγιστοποίηση των επι της ουσίας ανύπαρκτων αντιθέσεων μεταξύ Ρωσίας & Ουκρανίας προκάλεσαν τη σύρραξη και μπορούμε να υποθέσουμε ότι για να επέλθει ειρήνευση στην Ευρώπη (μεταξύ & άλλων λόγων), οι ΗΠΑ θα είναι πρόθυμες να πολεμήσουν τη Ρωσία μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό.
Δημήτρης Ζακοντίνος
Οικονομολόγος
MSc stragetic & defense analyst
Μέλος & π. Αντιπρόεδρος ΕΛΙΣΜΕ