Για την Ορθοδοξία ο όρος Εκκλησία δεν σχετίζεται με την έννοια οιουδήποτε ανθρώπινου οργανισμού, γιατί αγκαλιάζει ολόκληρο το σύμπαν, κάθε τι το κτιστό και δεν υπάρχει περιοχή του όντος, που να είναι ξένη και άσχετη με αυτήν. Η προβολή της δυτικής αντίληψης είναι σε λάθος κατεύθυνση και περιορίζει την εμβέλειά της στα πλαίσια ενός θεσμού με προορισμό τη θεραπεία και την παρηγοριά της ανθρώπινης ψυχής. Η νομική, στατική και ανθρωποπαθής αντίληψη κατατάσσει την Εκκλησία στα χαμηλότερα επίπεδα ενός θεσμού και της στερεί την αληθινή της φύση. Δεν είναι ανθρώπινος οργανισμός, γιατί απόκτησε έναν παγκόσμιο χαρακτήρα (και εγκόσμιο) μετά το κοσμοϊστορικό γεγονός της Ανάστασης του Χριστού που μεταμόρφωσε το παν. Δια του Ιησού Χριστού και «εν Χριστώ» υπάρχει η ενότητα στο σώμα της Εκκλησίας, δια του Αγίου Πνεύματος και «εν τω Αγίω Πνεύματι» διασώζεται η πολλαπλότητα των προσώπων. Οι θεολογούντες στα πλαίσια της δυτικής σκέψης και της ρωμαιοκαθολικής πρακτικής και κάποιοι από τους αυτόκλητους εκσυγχρονιστές της πατερικής διδασκαλίας στη σημερινή εποχή της σύγχυσης των πάντων ανακάλυψαν την ανεπάρκεια της Εκκλησίας στα κοινωνικά δεδομένα και μιλούν απερίσκεπτα για τη δήθεν έλλειψη προσαρμοστικότητας της ανατολικής παράδοσης στην εκάστοτε πραγματικότητα, χρεώνοντας στην Εκκλησία αδυναμία να αναδείξει τη γήινη μορφή της!
Με άλλα λόγια για όλους αυτούς η Εκκλησία δεν είναι σώμα Χριστού, δεν είναι θεανθρώπινος οργανισμός, αλλά καθίδρυμα νομικού ή νομικίστικου χαρακτήρα.
Ο Ντοστογιέφσκι είχε γράψει πως αν του έλεγαν ότι στο ένα μέρος βρίσκεται η αλήθεια και στο άλλο ο Χριστός, αυτός θα προτιμούσε να πάει με το μέρος του Χριστού. Ο Χριστός είναι η Αλήθεια που έκανε προσιτό στον άνθρωπο το μυστήριο του κόσμου από την αρχή της δημιουργίας και διαμόρφωσε με την παρουσία Του στον κόσμο μια άλλη ιστορική πραγματικότητα.
Οι αρνητές της πίστης και όσοι αντιμετωπίζουν την Εκκλησία ως θεσμό, δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι αυτή δεν είναι κάτι το εξωτερικό σχετικά με την κοσμική πραγματικότητα και ότι πρόκειται για μια εμπειρία, μια συμμετοχή στα πεπρωμένα του κόσμου. Εκκλησία δεν είναι παρά ο χριστιανοποιημένος κόσμος, αφού με την είσοδο του Χριστού στον κόσμο, το παν τροποποιήθηκε και ανακαινίστηκε. Στην καινή κτίση της Εκκλησίας, με την Ανάσταση του Χριστού, προβάλλει μια νέα δυνατότητα για τον κόσμο που είναι ταυτόχρονα συντελεσμένο και επιδιωκόμενο. Αυτό το παράδοξο στην ιστορικότητα και την εσχατολογία είναι και το πλέον χαρακτηριστικό της Εκκλησίας. Όποιος επιχειρεί να απομακρυνθεί από το αληθινό εκκλησιαστικό φρόνημα της Ορθοδοξίας για να γίνει «σύγχρονος» και «μοντέρνος» μικρή έως καθόλου διαφορά έχει από τους οπαδούς και θιασώτες διαφόρων κοσμοθεωριών και ιδεολογημάτων που μεταχειρίζονται το Ευαγγέλιο ως μια ρηχή κοινωνική διδασκαλία και αναπληρώνουν την κένωση του Χριστού στη σταυρική Του θυσία, με διάφορα προγράμματα και δράσεις, με κοινωνικές αναζητήσεις και πολιτιστικά οράματα. Μόνον το αληθινό ορθόδοξο εκκλησιαστικό φρόνημα γεμίζει με νέο αξιολογικό περιεχόμενο τη ζωή των ανθρώπων, γιατί βρίσκεται σε μια διαρκή ένωση και διάλογο με τον κόσμο, αφού δεν αποκλείει, αλλά περικλείει τον κόσμο.
απόσπασμα από το βιβλίο μου
« ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»
Ηλίας Κ Μάρκου
iliaskmarkou@yaho.gr