387
Από χθες διαβάζουμε άρθρα και αναρτήσεις για τους πρώτους των πρώτων στις πανελλαδικές εξετάσεις. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στα παιδιά και στους γονείς που εύλογα χαίρονται με την επιτυχία. Αυτοί είναι δικαιολογημενα ευτυχισμένοι και ας χαρούμε μαζί τους. Ο τρόπος όμως που παρουσιάζονται οι επιδόσεις και οι πρωτιές δείχνει σαν να προσπερνάμε ένα τεράστιο αριθμό παιδιών που δεν τα καταφεραν για λόγους που τις περισσότερες φορές δεν αποτελούν δική τους ευθύνη.
● Όπως διαφημίζουν και τα φροντιστήρια (θα το έκανα στη θέση τους) οι μαθητές τους αρίστευσαν. Αν μπορούσαν θα το διαφήμιζαν και καθηγητές που κάνουν ιδιαίτερα αλλά δυστυχώς δεν μπορούν διότι εργάζονται στο δημόσιο.
● Πολλά παιδιά δεν μπορούν να συναγωνιστουν στην τάξη την ταχύτητα και την πρόοδο των παιδιών που κάνουν ιδιαίτερα και μένουν πίσω γενικότερα στην ύλη.
● Όλο και περισσότερες οικογένειες δυσκολευονται να βγάλουν το μήνα με τις αυξήσεις των προϊόντων και τους χαμηλούς μισθούς κι έτσι όλο και περισσότερα παιδιά δεν έχουν τη δυνατότητα να κάνουν φροντιστήρια.
● Υπάρχουν οικογένειες που αντιμετωπίζουν κάθε είδους προβλήματα και τα παιδιά τους δεν μπορούν να αποδείξουν τις ικανότητές τους σε ένα γραπτό διαγωνισμό. Δεν υπάρχει λοιπόν πρόβλεψη για τις περιπτώσεις αυτές.
Η αριστεία ως υπεροχή και υπέρτατη αξία για την κοινωνία μας οφείλει να τιμάται ωστόσο νομίζω πως το σχολείο πρέπει να ενθαρρύνει και να βελτιώνει όλους τους μαθητές του ειδικότερα το δημόσιο και η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση να μην είναι αποτέλεσμα ανταγωνισμού αλλά ισοτιμης συνεργασίας. Αυτή θα ήταν η αριστεία του συστήματος και θα αφορούσε σε όλα τα παιδιά που πραγματικά θέλουν και μπορούν.
Στο δημόσιο πανεπιστήμιο μπορείς να γίνεις γιατρός αν συγκεντρώσεις 19000 μόρια.
Στο ιδιωτικό αν συγκεντρώσεις 100000 ευρώ
