Η «ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ» ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ
Ολ.Τσικαρδάνη
( Μικρό δοκίμιο)
Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται τον αποχωρισμό. Προτιμούν την εθελούσια μοναξιά και την αποχώρηση από μια σχέση απόστασης, παρά την παραμονή του Εγώ σε ένα Εμείς που μελαγχολεί σε σταθμούς τρένων ή πλοίων γιατί το κυνηγά η γεωγραφία.
Κι όμως. Η γλυκιά αναμονή των ερωτευμένων, οι μυστικοί ψίθυροι του αποχαιρετισμού, οι γεμάτες πείσμα υποσχέσεις, η ομορφιά των βλεμμάτων και η τρυφερότητα των σε διέγερση αισθήσεων, κάνουν δυο καρδιές, να χτυπούν στον ίδιο ρυθμό της προσδοκίας του γυρισμού και να μεθούν στο γλυκό κρασί της προσμονής.
Η ανεξίτηλη εικόνα του αγαπημένου προσώπου, χαράσσεται σαν αποτύπωμα ύπαρξης στην αντανάκλαση της αγάπης, τυπώνεται στο βλέμμα του δειλινού και περνάει στις φλέβες της ζώσας ροής του αιμάτου, συνδέοντας με τρόπο ανεπανάληπτο και ακατανίκητο δύο ψυχές που δε φοβούνται την πρόκληση της απόστασης.
Όσοι ερωτεύτηκαν με τρόπο απόλυτο και καταλυτικό, όσοι ερωτεύτηκαν ένα Πρόσωπο κι όχι μια Ψευδαίσθηση,
με ένταση θύελλας και εμπιστοσύνη νηνεμίας,
όσοι παραδόθηκαν με πάθος στο μαζί της συμπόρευσης αλλά και στο χωριστά της ελευθερίας, νιώθουν πως δεν χωρίζουν όταν απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο γιατί μια αλλόκοτη συνενοχή, μια συνομωσία τους δένει σε μια τέλεια συμφωνία ψυχικής επαφής ακόμα και όταν είναι σε άλλο τόπο και αισθάνονται πως κανείς άλλος δεν μπορεί να καταλάβει αυτό που μονάχα εκείνοι, από αρχής κόσμου ζουν…
Κι αν στερούνται για λίγο τη βελουδένια αίσθηση της ερωτικής σκλαβιάς, το ρίγος του σώματος που δεν ξεχνά την έξαψη της ερωτικής συνάντησης και τη δίψα της ένωσης που δεν παζαρεύει το τίμημα της ευτυχίας με μικρόψυχους δισταγμούς, είναι πρόθυμοι να λιώσουν από αγάπη, εκεί στα λιωμένα όρια της αυταπάρνησης που κάνουν τον έρωτα να μοιάζει με εξύψωση σε κάτι ανώτερο από τα συνήθη ανθρώπινα μέτρα.
Τα τετριμμένα κριτήρια μιας εποχής προσηλωμένης στην ευκολία ανώδυνων και εφήμερων σχέσεων υποχωρούν, και στη θέση τους, σχηματίζεται ένας ομφάλιος λώρος που περιδένει τα αληθινά ζευγάρια με έναν τρόπο ακατάλυτο, αόρατο και εξαιρετικά αισθητό. Κι από μίλια και μίλια μακριά, τα σέρνει σα μαγνήτης για να σμίξουν σε μια καινούρια μαγική συνάντηση. Το σώμα θυμάται και αναγνωρίζει, ξανά και ξανά την πηγή της ευτυχισμένης ανάμνησης και οδηγεί το νου και την ψυχή των ερωτευμένων στην ευδαιμονία της ερωτικής δίνης που μοιάζει με πρόγευση παραδείσου…
Έχει αξία να πιστέψουμε πως δεν τελειώνουν όλοι οι έρωτες άδοξα, πως δεν αποτυγχάνουν οι λαχτάρες, πως οι άνθρωποι δείχνουν συχνά αξιοζήλευτη πίστη και αφοσίωση στο άλλο τους μισό, πως δυο ερωτευμένοι μπορούν να γίνουν ευτυχισμένοι αν το θέλουν και οι δυο, πως η ευλογία της αγάπης δεν είναι μόνο πόθος απρόσιτος, φαντασιωτικός. Μπορεί να συμβεί στον καθένα, αρκεί να έχει το κουράγιο να εγκαταλείψει τις νοσηρές συνήθειες του ατομικισμού, τον παγωμένο αρνητισμό των λογισμών και τις ενστάσεις της λογικής του βολέματος.
Τότε μόνο, η ευτυχία και η πληρότητα δεν βιώνονται μόνο ως αναμονή και επιδίωξη αλλά και ως εσωτερική κατάφαση στην έκπληξη και στο αβέβαιο. Η σχέση αποκτά ολοένα και καλύτερη ποιότητα και μεγαλύτερο βάθος, όσο επιτρέπει στο πλάτος της απόστασης, να της θυμίζει πως «η καλλίστη γη» για να ανθίσει ένας έρωτας, είναι η αγάπη που δεν κοιτάει τοπία και αποστάσεις αλλά ψυχές και πρόσωπα. Η συνείδηση αυτής της αρχέγονης νομοτέλειας και η κατανόηση πως Έρωτας σημαίνει νίκη του φόβου και του θανάτου την ώρα που η συντροφικότητα συμβαδίζει με την αυτονομία, είναι οι μόνοι τρόποι για να καταλάβουμε, πως η κατάκτηση μιας αληθινά ακατάβλητης ερωτικής σχέσης είναι κατάκτηση μιας ανώτερης μορφής ελευθερίας…
Αυτής, που ταιριάζει σε ανθρώπους που τρέφονται με μια αυτονόητη και αβίαστη υπομονή στο κουκούλι μιας πολύτιμης εμπιστοσύνης…
