Η χαρμόσυνη είδηση και οι κήποι της Αθήνας (Αριστοτέλη )

Είναι βράδυ. Ένα από τα όμορφα τυπικά καλοκαιριάτικα Αθηναϊκά βράδια. Ένα από αυτά τα βράδια που χωμένος, ανάμεσα σε χαρτιά και περιμένοντας να έρθει στο κινητό, που πάντα έχει τον ήχο στο αθόρυβο, τη ΜΕΓΑΛΗ χαρμόσυνη ΕΙΔΗΣΗ. Όχι μια είδηση που να γίνεται μεγάλη… ή έστω να «γεννιέται» μεγάλη για να… πεθάνει ως μικρή. Κάπως έτσι είναι η δουλειά του δημοσιογράφου, τούτες τις δύσκολες στιγμές. Όλοι περιμένουμε την ΜΕΓΑΛΗ είδηση, την οποία θα μεταδώσουμε ΧΑΡΜΟΣΥΝΑ στους φίλους μας. Διότι η σχέση του δημοσιογράφου με τον αναγνώστη του είναι πριν και πάνω απ’ όλα πανανθρώπινα φιλική. Θα μου πείτε, τότε γιατί τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων των 8, ήταν ανέκαθεν τρομολαγνικά; Διότι ανέκαθεν ήταν απρόσωπα και αποσκοπούσαν στο οικονομικό κέρδος… Κάπως έτσι είχε χτιστεί στο παρελθόν η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα… Η σχέση του μπακάλη της γειτονιάς με τον καταναλωτή ήταν πάνω απ’ όλα ανθρώπινη, γι’ αυτό και η «εκμετάλλευση» βρισκόταν σε ελεγχόμενο επίπεδο… Η παγκοσμιοποίηση, οι πολυεθνικές ακόμα και το τραπεζικό σύστημα, ακολούθησαν την εντελώς αντίθετη διαδρομή, γι’ αυτό και χάθηκε η καταναλωτική πίστη εκατέρωθεν… Θεωρίες; Πέστε το κι έτσι…
Ώρες ώρες σκέφτομαι πόσο πιο όμορφα θα ήταν αν αυτά τα ανοιξιάτικα βράδια, αντί να βρίσκομαι στο γραφείο μου και να περιμένω να γράψω την χαρμόσυνη είδηση, να βρισκόμουν στους όμορφους και ευωδιαστούς κήπους των αυλών της Αγίας Σοφίας, των Άνω Πετραλώνων, του Κερατσινίου, των Εξαρχείων, του Καρέα, του Χαϊδαρίου, του Ιλίου και της Φρεαττύδας… Τις αγαπημένες μου γειτονιές… Να γεύομαι αυτά τα καλοκαιρινά βράδια όλες τις γεύσεις της Αθήνας… Κι εγώ όμως εκεί… ΕΠΙΜΕΝΩ!!! Να περιμένω την ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΔΗΣΗ… Την χαρμόσυνη είδηση της ίδιας της ΖΩΗΣ μου…
Δυστυχώς οι «ειδήσεις», εδώ και 5 χρόνια είναι οι ίδιες… Ξαναζεσταμένο φαγητό… Κατεψυγμένη μπριζόλα-«παντόφλα» και γύρος 3 ημερών… Η «μπαγιάτικη» είδηση ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ σε μια φράση. Οι αριθμοί ευημερούν, όμως η κοινωνία φτωχαίνει και βράζει. Κι είναι ζήτημα μιας μικρής δρασκελιάς η έκρηξη. Κι αυτοί… ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να ρίχνουν κι άλλο λάδι στη φωτιά, λες και καμώνονται να μας αποδείξουν στην σημερινή Ελλάδα της Νέας Κατοχής, πόσο σημαντικό – γι’ αυτούς – είναι να διατηρήσουν με κάθε τρόπο το χρεοκοπημένο μοντέλο. Και αυτοί που το ήλεγχαν τόσα χρόνια και αυτοί που το διεκδίκησαν και τελικά το πήραν και αυτοί που πασχίζουν να το πάρουν. Ζουν σ’ ένα «παράλληλο» σύμπαν όλοι αυτοί ΚΑΙ ΔΕΝ βλέπουν ότι ο Βεζούβιος είναι κοντά στο να ξεράσει πύρινα φίδια. Ζουν, στη «δική τους» πραγματικότητα, σε μιαν άλλη Πομπηία, όπου συνυπάρχουμε μαζί τους διαβαίνοντας ίσως τις τελευταίες της μέρες. Και δεν έχουν καταλάβει πως η Πομπηία δεν σώθηκε ούτε με επικοινωνιακά τρικ ούτε με άλλα άχρηστα και περιττά τρικ. Ας ξυπνήσουν σύντομα, από τη νάρκη τους, διότι η Πομπηία δεν είναι η Ελλάδα, η Πομπηία είναι αυτοί οι ίδιοι. Κι αν χτες και σήμερα, ασχολούνται, μονάχα με την πρόσκαιρη εικόνα τους, θα είναι καλό να ξέρουν πως το καλοσιδερωμένο κουστούμι ή η ψευδαίσθηση του Παπικού αλάθητου, δεν είναι, για κανέναν, κολυμπήθρα του Σιλωάμ.