Με τον τίτλο αυτό γράφτηκε ένα άρθρο στις 3-8-2016 από την κυρία Δήμητρα Καραγιάννη, η οποία είναι στέλεχος της διοίκησης του Δήμου. Και αναφέρεται στο «γκράφιτι» που είναι γεμάτοι οι τοίχοι (προσθέτω:και οι οικοδομές, τα σπίτια, τα δημόσια κτήρια, τα σχολεία, το ιστορικό Καμπαναριό, τα αγάλματα, που απεικονίζουν εξέχουσες προσωπικότητες της πόλης που βοήθησαν στην ανάπτυξή της και στην προβολή της. και σε άλλα διάφορα σημεία της πόλης). Το διάβασα μετά προσοχής και είπα, επιτέλους ακούγεται μια φωνή και με γραφίδα στον Τύπο, όχι μόνο για την άσχημη αυτή εμφάνιση της πόλης αλλά και για τη ρύπανση που υφίστανται και ο Δήμος και οι Δημότες. Είναι δε παρήγορο που η φωνή αυτή προέρχεται από τον χώρο του Δημαρχείου Κοζάνης. Φαίνεται, προετοιμάζεται κάποια καμπάνια για την ακατανόητη αυτή βεβήλωση της πόλης. Καιρός είναι να πάρει θέση η Δημοτική αρχή. Η κ. Καραγιάννη, μια αξιόλογος επιστήμων, ως γυναίκα έχει ανεπτυγμένη την αίσθηση για την καλαισθησία της Πόλης, ώστε να μην αντέχει αυτή την άσχημη κατάσταση και να την επικρίνει ως πολιτισμένος άνθρωπος.
Αυτή η ασχήμια και η μουτζούρα στα οικοδομήματα με τα «γκράφιτι» ,προήλθε από την Αμερική, όπου έκανε την εμφάνισή της περίπου το 1970 στη Ν. Υόρκη, ως έκφραση του «ΧιπΧοπ», ενός κινήματος υποκουλτούρας από μέρος νεολαίας Αφροαμερικανών και Πουερτορικανών που έμειναν στο Μπρονξ της Ν. Υόρκης, και περιείχε μηνύματα για τους πιεσμένους. Έλαβε μεγάλη έκταση, όπως συμβαίνει μετά κινήματα αυτά, και εισήχθη και στην Ελλάδα ,ενώ η συνήθεια μεταβλήθηκε σε παίγνιον των νεαρών να μουτζουρώνουν με σπρέι και μαύρη μπογιά τα οικοδομήματα, γράφοντας ό,τι ασυναρτησίες θέλει καθένας. Το θεωρώ, και είναι όντως ,καταπίεση της κοινωνίας Πόλης, να βλέπουμε μουτζούρες στους φρεσκοβαμμένους τοίχους, μάλιστα σε οικίες ξένης ιδιοκτησίας. Πέραν όλων αυτών, το πρόβλημα έχει και την πρακτικήπλευρά του, που είναι τα έξοδα που καταβάλλουν οι ιδιοκτήτες οικιών να καθαρίσουν τους τοίχους και άλλα σημεία του σπιτιού και να ασπρίζουν τα σπίτια τους, που είναι επί πλέον και τεχνική υποχρέωση για τη συντήρηση της οικοδομής. Και βέβαια, οι ιδιώτες και ο Δήμος τα καθαρίζουν και την επομένη τα βρίσκουν πάλι μουτζουρωμένα.
Την απαίσια αυτή υποκουλτούρα την έχουμε και στη γειτονιά μας:τα σπίτια είναι μουντζουρωμένα με μαύρα ακαταλαβίστικα γράμματα. Είναι τραγικό να βλέπεις τον γείτονά σου να ασπρίζει και να καθαρίζει το σπίτι του και, προτού το δει καθαρό, να το βλέπει την επομένη μουτζουρωμένο και ρυπαρό.Το μουτζούρωμα δεν έχει κανένα δημιουργικό νόημα, μόνο καταστροφικό. Και είναι βαρβαρότητα εις βάρος των ανθρώπων που θέλουν να προστατεύσουν την περιουσία τους, καθώς και του ο Δήμου που έχει την ευθύνη για τα δημοτικά κτήρια του και τις προτομές ηρώων. Μέχρι και το ιστορικό Καμπαναριό το έχουν μουτζουρώσει. Και ερωτώ:Με την απαίσια αυτή πρόκληση, να μαυρίζουν γράφοντας διάφορα συνθήματα με ακατανόητες έννοιες στις επιφάνειες των οικοδομών και των άλλων ιστορικών έργων μιας άλλη εποχής που τίμησαν των Κοζάνη, τι επιδιώκουν; Πού αποβλέπουν και τι επιτυγχάνουν; Νομίζω, απολύτως τίποτα. Αποδεικνύεται ότι υπάρχει έλλειψη παιδείας και πολιτισμικής αγωγής.
Τελικά όμως, πώς θα αντιμετωπισθούν τα «γκράφιτι»; Ο δήμαρχος Αθηναίων κάνει προσπάθεια να τα σβήσει, όπως διαβάζουμε στον Τύπο. Ο Νομοθέτης τι κάνει; Υπάρχει νόμος ή όχι; Ενώ η Ελλάδα για ψύλλου πήδημα εκδίδει συνεχώς νέους νόμους, για την αντιμετώπιση του «γκράφιτι» υπάρχει Νόμος; Και αν ναι, πότε θα εφαρμοστεί; Πουθενά στην Ευρώπη στην Αμερική, στην Αυστραλία και στον Καναδά που έχω πάει δεν είδα στους τοίχους «γκράφιτι». Σέβονται τους ανθρώπους, την Πόλη και την ιστορία της. Η καθαριότητα είναι ένδειξη πολιτισμού. Νομίζω η ρύπανση αυτή αφορά και τους Οικολόγους. Θα επανέλθω για το θέμα καθαριότητος της Πόλης, τομέα για τον οποίο είναι υπεύθυνη η αντιδήμαρχος κ. Τασοπούλου.