“Η λαϊκή συμμετοχή είναι το κλειδί (και)για το νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ.”. (Του Πάρι Κουκουλόπουλου)

Η ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς σε ενιαίο πολιτικό φορέα, δεν είναι προσωπική υπόθεση κανενός, γιατί αφορά το λαό και την πατρίδα.

Η δημοκρατική παράταξη σφράγισε τις καλύτερες στιγμές της ιστορίας μας και η συρρίκνωσή της τα τελευταία χρόνια συμβαδίζει με τη συνεχιζόμενη αποδυνάμωση της χώρας.

Η πατρίδα θα σηκωθεί όρθια και οι πολίτες της θα ανακτήσουν τη χαμένη αυτοπεποίθηση, μόνο όταν σηκωθεί όρθια η μεγάλη δημοκρατική παράταξη.

Τρία είναι τα κρίσιμα ζητήματα στα οποία επικεντρώνεται η συζήτηση της ανασυγκρότησης εδώ και πέντε χρόνια : η ηγεσία, το όνομα και το έμβλημα και φυσικά οι πολιτικές θέσεις.

Ηγεσία.

Μετά τις παλινδρομήσεις του Σταύρου Θεοδωράκη και τις τελευταίες εξελίξεις με την ενδυνάμωση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, είναι δεδομένο ότι την επόμενη εκλογική μάχη θα τη δώσουμε ως πολυκομματικός φορέας με επικεφαλής τη Φώφη Γεννηματά.

Δεν πρόκειται για συμφωνία κυρίων, ούτε πολύ περισσότερο για υπολανθάνοντα  ηγεμονισμό.

Η Φώφη Γεννηματά είναι η εκλεγμένη Πρόεδρος του μεγαλύτερου κόμματος της Συμπαράταξης και ηγείται ως πρώτη μεταξύ ίσων, κατά  κυριολεξία.

Πρόκειται για δίκαιο κανόνα και είναι άστοχο, άτοπο κι άδικο η ανοιχτή πρόσκληση για συμμετοχή στη Συμπαράταξη να αντιμετωπίζεται ως μεθόδευση, ηγεμονισμός κ.ο.κ.

Καθένας μας μπορεί να κάνει μια νέα πολιτική κίνηση και στη συνέχεια να διαπιστώνει ότι δεν είμαστε όλοι μαζί επειδή λείπει εκείνος.

Δε χρειάζεται να ξαναζήσουμε ό,τι και με τον Ευάγγελο Βενιζέλο που σήμερα επαινείται από πολλούς οι οποίοι στην κρίσιμη μάχη του Γενάρη του 2015ήταν απέναντί του.

Η ηγεσία μας θα κριθεί στις επόμενες εκλογές και όλοι πρέπει να βάλουμε πλάτη για να υπάρχουν την επόμενη μέρα πολύ καλύτερες προϋποθέσεις.

Όνομα-Έμβλημα.

Από το 2010 μέχρι σήμερα υπήρξε διψήφιος αριθμός προσπαθειών με τη μορφή κομμάτων, κινήσεων και thinktanks για την αντικατάσταση,  υποκατάσταση και υπέρβαση του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Δοκιμάστηκαν πολλές ιδέες

·         Το αποενοχοποιημένο ΠΑ.ΣΟ.Κ.

·         Το νέο απέναντι στο παλιό

·         Το προσωποπαγές σχήμα

·         Η πίστη στις μεταρρυθμίσεις

·         Η λαϊκή εκδοχή

·         Τα νέα πρόσωπα όπως και τα παλιά σε νέους ρόλους.

Όλες οι απόπειρες απέτυχαν, μολονότι σε πολλές από αυτές υπήρχε το στοιχείο της ευγενούς φιλοδοξίας.

Ο λόγος της αποτυχίας ουσιαστικά είναι ένας και μοναδικός και βρίσκεται στη μήτρα που γέννησε όλες τις απόπειρες.

Όλες οι θεωρίες περί υπέρβασης, υποκατάστασης ,αντικατάστασης, διάλυσης ή αυτοδιάλυσης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχουν ως αφετηρία την ενσυνείδητη ή υποσυνείδητη αποδοχή της ανιστόρητης θέσης ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κατέστρεψε τη χώρα.

Η αλήθεια είναι ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. άλλαξε την Ελλάδα από μια χώρα των ΝΔ Βαλκανίων σε μια χώρα της ΝΑ Ευρώπης. Το γεγονός ότι η θεωρία της καταστροφής έχει ευρύτατο ακροατήριο οφείλεται στην αυτοαπομόνωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που υπήρξε αποτέλεσμα του ιστορικού λάθους να αναλάβουμε μόνοι μας  την ευθύνη της κρίσης το2010.

Πριν λοιπόν αποφασίσουμε αν θέλουμε να αλλάξουμε όνομα και έμβλημα, οφείλουμε να συμβιβαστούμε με την ιστορία μας και να την τιμήσουμε όχι για να επαναπαυθούμε στις δάφνες της, αλλά για να αντλήσουμε πολύτιμες εμπειρίες  για τα επόμενα βήματά μας.

Πολιτικές θέσεις.

Από το 2014 όταν εκδηλώθηκε η “κίνηση των 58″μέχρι και σήμερα το ζήτημα της σύγκλισης  σε ένα κοινό πολιτικό πρόγραμμα αντιμετωπίζεται ως κάτι απλό και περίπου αυτονόητο.

Δημοκρατία, Ευρώπη, μεταρρύθμιση, δικαιοσύνη αποτελούν για όλους μας κοινό τόπο και γι αυτό η συνεννόηση θεωρείται σχετικά εύκολη υπόθεση.

Έτσι είναι, αλλά όχι ακριβώς έτσι γιατί υπάρχουν τρείς παράμετροι που δεν πρέπει να υποτιμηθούν.

1.       Η χώρα μας βρίσκεται σε ιδιαίτερα δυσμενή θέση, έχοντας εκχωρήσει τη δημόσια περιουσία της στον έλεγχο των δανειστών, έχοντας ουσιαστικά συμφωνήσει σε δημοσιονομικούς στόχους πολύ δύσκολα επιτεύξιμους, κυρίως όμως έχοντας δεχτεί ένα τεράστιο πλήγμα στον πολυτιμότερο αναπτυξιακό πόρο, που είναι το ανθρώπινο δυναμικό της.

2.       Η δυσπιστία των πολιτών στην ικανότητα των δημοκρατικών θεσμών να  προάγουν την ευημερία τους τείνει να λάβει επικίνδυνες διαστάσεις.   Ακόμη και το καλύτερα επεξεργασμένο πολιτικό πρόγραμμα αντιμετωπίζεται κατ’ αρχάς με επιφύλαξη αν όχι με απορριπτική διάθεση.

3.       Το κλίμα επιβαρύνεται από την αβεβαιότητα που επικρατεί παντού και κυρίως στην Ευρώπη μετά το Brexit και την εκλογή Τραμπ.

Όποια κι αν είναι η πορεία των πραγμάτων στα επόμενα χρόνια, είναι δεδομένο ότι για ένα άγνωστο διάστημα, οι εθνικές πολιτικές θα κερδίζουν έδαφος  στην Ενωμένη Ευρώπη.

Δύο γενιές πολιτικών, απ’ όλο το πολιτικό φάσμα, λειτούργησαν με κριτήριο τη σύγκλισή μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πολλές καριέρες, τόσο “μεταρρυθμιστών” όσο και “λαϊκών αγωνιστών”, χτίστηκαν πάνω στον αυτοματισμό της σύγκλισης από τη μία και στην άρνηση από την άλλη.

Όσο είναι για μας δεδομένο ότι στηρίζουμε στηρίζουμε σθεναρά και  αταλάντευτα την Ενωμένη Ευρώπη, άλλο τόσο είναι απαραίτητο να ετοιμαστούμε για νέες κατευθύνσεις που εγγυώνται μια αυθεντική πορεία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα τότε καλό είναι να μην υποβαθμίζουμε τον προγραμματικό χαρακτήρα που έχει δοθεί στο Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

Έχουμε πολύ δουλειά καθώς απαιτούνται ταυτόχρονα τόλμη και ρεαλισμός, αλλά και σοβαρή ιεράρχηση προτεραιοτήτων.

Με δύο λόγια είναι στοίχημα το συνέδριό μας προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για το επόμενο βήμα ή καλύτερα το άλμα, που οδηγεί στον ενιαίο φορέα.

Ποιο είναι όμως το επόμενο βήμα;

Εδώ υπάρχει πλούτος προτάσεων από την εκλογή αρχηγού από τη βάση ως αφετηρία επανίδρυσης μέχρι το ελληνικό Επινέ, το κοινό δηλαδή συνέδριο όλων των συλλογικοτήτων που κινούνται στο χώρο της κεντροαριστεράς.

Όλες οι προτάσεις είναι ενδιαφέρουσες, παραγνωρίζουν όμως το γεγονός ότι όλα τα πρόσωπα και οι συλλογικότητες του χώρου αντιμετωπίζουν, δικαίως ή αδίκως, μικρή ή μεγάλη αμφισβήτηση.

Από την άλλη είναι γνωστό ότι οποιαδήποτε απόπειρα νέας αφετηρίας οφείλει να απαντήσει στο ερώτημα του ονόματος και του εμβλήματος.

Κανένα μονοπρόσωπο όργανο και κανένα τραπέζι παραγόντων δεν μπορεί να ξεπεράσει την αμφισβήτηση των προσώπων και πολύ περισσότερο να αναλάβει το ιστορικό βάρος σχετικά με το ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Ο λόγος πρέπει να δοθεί στην κοινωνική μας βάση γιατί το συνέδριο επανίδρυσης πρέπει να έχει πανίσχυρη πολιτική νομιμοποίηση.

Προτείνω συνέδριο με αριστίνδην  συνέδρους μόνον τους επικεφαλείς κομμάτων και συλλογικοτήτων και τους διατελέσαντες προέδρους. Όλοι οι σύνεδροι εκλέγονται με μονοσταυρία εφ’ όσον συγκεντρώσουν είκοσι σταυρούς. Τα ιστορικά στελέχη που δεν θέτουν υποψηφιότητα έχουν δικαίωμα λόγου, αλλά όχι δικαίωμα ψήφου.

Στον αριθμό των συνέδρων δεν υπάρχει περιορισμός γιατί αποτελείται από όλους όσοι συγκεντρώνουν είκοσι και πλέον σταυρούς.

Πρόκειται ουσιαστικά για συνέλευση αντιπροσώπων της λαϊκής μας βάσης που εκπροσωπείται έτσι αυθεντικά χωρίς τη διαμεσολάβηση μηχανισμών και παραγόντων.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την αναβάπτιση της παράταξης στο κεντρικό στοιχείο που χαρακτήρισε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. από την ίδρυσή του και δεν είναι  άλλο από τη λαϊκή συμμετοχή.

* Ο Πάρις Κουκουλόπουλος είναι Γραμματέας του Τομέα Οικονομικών του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τα παραπάνω αποτελούν τα βασικά σημεία της τοποθέτησής του στη Συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του κόμματος.