Ου Μανώλ’ς ύστιρας απ’ τ’ς Απουκρές, φκιάν’ νηστεία μέχρ’ ν’ Πασκαλιά κι τρώει μούγκι χουρταρ’κά, όσπρια κι απου καμιάφρας λίγου ψάρ’. Ένας φίλους τ’ π’ έχ’ φουρτηγό τουν τηλιφουνάει μια μέρα σπίτ’.
– Ωϊ Μανώλ’ έχ’ς λιμόνια στου ψυγείου; Άμα έχ’ς φέρτα σ’ έχου μιζέν καλόν.
– Α, δε γέν’τι η δ’λειά σ’. Είνι τρανή βδουμάδα κι δεν τρώου καντίπουτας.
– Έϊ Μανώλ’ σ’ έχου μιζέν νηστίσιμουν π’ σ’ αρέζ’.
Ανοίγ’ του ψυγείου ου Μανώλ’ς να πάρ’ τα λιμόνια.
– Μπρε, τουν λιέει η κυρά τ’, μην ξαστουχ’θείς, νηστεύουμι.
– Όχ’ μαρ’, τίπουτα χουρταρ’κά τα να ’χει.
Πάει στου γραφείου, τι να ιδεί. Ου φίλους τ’ τουν είχιν φέρ’ στρείδια απ’ τ’ν Αμφιλουχία. Ήταν κι άλλ’ τέσσιαρ’ς πέντι κι ήπιναν ρακές. Είχαν ταραμάν, είχαν γιλιές, είχαν πατλιτζιάνια, έτσια όλου νηστίσιμα.
Τσάκουνιν του μαχαίρ’ ου Μανώλ’ς, άνοιγιν του στρείδ’, το ’ριχνιν ψίχα λιμόν’, πουφ το ’χαφτιν, άϊντι πάλ’. Οι άλλ’ τουν ήγλιπαν κι αναγουλιάζουνταν.
– Έϊ Μανώλ’ σταμάτα, τα σι πειράξ’ν.
– Άϊντι ρα, αυτάϊα είνι σα να τρως φούσκις ρα.
– Σταμάτα Μανώλ’, είνι πουλλά. Τα χαλαστείς, φτάν’ έφαγις.
– Ι, που ξέρ’τι ρα να φάτι ισείς απ’ τ’ αυτά. Ιμένα τα μι πείτι; Άϊντι ρα φκιάστι τ’ δ’λειά σας κι φάτι τουν ταραμάν, να σας θιρίσ’ τ’ άντιρα.
Έφαγιν, έφαγιν, ώσπου σώθ’καν όλα. Πααίν’ σπίτ’ να μισμιριάσ’, χίρσιν να τουν έρχιτι αχαμνά. Γυρίσκιν ξαναγυρίσκιν, έφκιασιν μια λιμουνάδα μι σόδα, καντίπουτας. Έβαλιν του δάχ’λου για ιμητό, πάλ’ καντίπουτας. Σ’κώντι.
– Γυναίκα, αγλήγουρας να πααίνουμι στου νουσουκουμείου. Δεν είμι καλά.
Τι να φκιάσ’ κι αυτήνια, τουν πααίν’ στου νουσουκουμείου.
΄Έρχιτι ου γιατρός κι τουν ρουτάει: «Λέγετε κύριε, τι έχετε;».
– Γιατρέ έχου αντράλα κι φούσκουμα. Γλέπου τ’ χουληστηρίν’ στα μάτια μ’.
– Πες μου τι έφαγες;
– Ια λίγα στρείδια.
– Ήταν φρέσκα;
– Τι φρέσκα ρα γιατρέ; Πιρπατούσαν.
– Τι να είναι, τι να είναι, λιέει ου γιατρός.
Πιτάχνητι η γυναίκα τ’ Μανώλ’.
– Μήπους τουν πείραξαν τα λιμόνια γιατρέ;
– Ποια λεμόνια;
– Ιά φεύγουντας απ’ του σπίτ’ πήριν καμιά δικαρά λιμόνια.
– Έφαγες δέκα λεμόνια; αρουτάει πάλ’ ου γιατρός.
– Ε πιρίπου.
– Καλά και πώς τα έφαγες;
– Ιά άνοιγα τα στρείδια, έρ’χνα ψίχα λιμόν, έτρουγα. Κι άϊντι πάλ’.
– Και πόσα ήταν τα στρείδια;
– Ε, πόσα ήταν! Μ’ αρέζ’ν ρα γιατρέ, σάματ’ τα ζύϊασα; Ας ήταν δυο κιλά, παραπάν’ δεν ήταν.
– Πες το βρε αθεόφοβε, να σου κάνουμε πλύση στομάχου.
– Τι πλύσ’ στουμάχου ρα γιατρέ; Αυτά είνι αλαφρά σαν φούσκις. Ια όπους τρως τ’ς φούσκις, τρως κι τα στρείδια. Ιγώ κι αν δεν έχου φάει απ’ τ’ αυτά.
Δεν πρόφτασιν να πει άλλα ου Μανώλ’ς, τουν πήγαν αγλήγουρα μέσα κι τουν έκαμαν ότ’ χράζουνταν.