Στον σύγχρονο κόσμο – καθώς ήδη διανύουμε τον 21ου αιώνα – οι φιλόσοφοι δείχνουν αιφνιδιασμένοι και πολύ μπερδεμένοι από την αλματώδη πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας, ενώ είναι ευδιάκριτη και μια συστηματική προσπάθειά τους, για να μειώσουν το ρόλο της θρησκείας στο γίγνεσθαι της εποχής. Αποκαλυπτική είναι και η απάντηση του (γεννημένου το 1937 στο Ραμπάτ του Μαρόκου), Γάλλου Αλεν Μπαντιού, (καθηγητή στο European Graduate School, πρώην κάτοχου της έδρας της Φιλοσοφίας στην École Normale Supérieure) σε σχετική ερώτηση: «υπήρχε και θα υπάρχει πάντα ένας διάλογος με τη θρησκεία, γιατί ο φιλόσοφος δεν πρέπει να φοβάται αυτό που υπάρχει γύρω του. Για μένα δεν υπάρχει κανένας φόβος απέναντι στη θρησκεία, αλλά πρέπει να αποσαφηνιστεί και να κατανοηθεί επιτέλους πως η φιλοσοφία δεν είναι θρησκεία, είναι κάτι πραγματικά ορθολογικό και μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν υπάρχει καμιά αποκάλυψη».
Πιο προχωρημένος δε, είναι ο ομοεθνής του, νιτσεϊκός φιλόσοφος, ο Μισέλ Ονφρέ που αντιλαμβάνεται την πίστη ως ψευδαίσθηση. Μιλάει απαξιωτικά για το Θεό και μάλιστα χρησιμοποιώντας «εικόνες» από τη διήγηση ιερών βιβλίων των μεγάλων θρησκειών. Οι άνθρωποι, λέει, έχουν την έφεση να διατηρούν ψευδαισθήσεις, αφού κατά εκατομμύρια πιστεύουν ότι ένας Θεός μπορεί να χωρίσει τη θάλασσα στα δύο για να περάσει ο περιούσιος λαός του (Αγία Γραφή) ή ότι σκοτώνοντας έναν κακοποιό και άπιστο ανοίγουν οι πόρτες του Παραδείσου και σε περιμένουν δεκάδες νεαρές γυναίκες (Κοράνιο). Δηλαδή εκατομμύρια άνθρωποι χτίζουν τις ζωές τους πάνω σε παραμύθια για παιδιά και σε δημιουργήματα της φαντασίας που επηρεάζουν την πραγματικότητα. Κι αναρωτιέται κάποιος.
Σ΄έναν κόσμο, σαν και το σημερινό, όπου ερευνητές επιστήμονες δηλώνουν απερίφραστα άθεοι ή στην καλύτερη περίπτωση αγνωστικιστές, όπου η μεταφυσική αναζήτηση λοιδορείται και η επιστήμη θεοποιείται, όπου οι φιλόσοφοι στο ρόλο τους, μεταξύ των άλλων, δίνουν βαρύνουσα σημασία στην προσπάθεια για απαλλαγή της ανθρωπότητας από θρησκευτικές και θρησκειακές ψευδαισθήσεις, σ΄έναν τέτοιο, λοιπόν κόσμο, πως να υπάρξει στους ανθρώπους ισορροπία και εσωτερική νηνεμία; Μπορεί άραγε αυτή τη δυναμική της διανόησης να την αντιμετωπίσει η θεολογία με τα δικά της επιχειρήματα; Και τέλος, πόσο εφικτό είναι να ληφθεί σοβαρά υπόψη η θέση της Εκκλησίας στα πολύ κρίσιμα σύγχρονα ζητήματα και ιδίως αυτά της βιοϊατρικής ηθικής;
Ηλίας Μάρκου