Ξισπιτώθ’καν πουλιές φαμπλιές απ’ τουν σειϊσμόν π’ βάρισιν ν’ Κόζιαν’. Ίσια μι τρεις χιλιάδις σπίτια γκριμίσκαν. Καντίπουτα δεν απόμ’νιν, π’ να μας θυμίζ’ ν’ παλιά ν’ Κόζιαν’. Γλέπου να γκριμούν σπίτια στου μαχαλά μ’ κι μι πουνάει η ψ’χή.
Είχα κιρόν να ιδώ του γείτουνα μ’ του Μίλτου, π’ τουν γκρέμ’σαν του σπίτ’ κι πάει να κάτσ’ σι διαμέρ’σμα.
– Πού είσι ρα Μίλτου; Τι φκιάν’ς; Σ’ έχασα. Πώς πιρνάς α ρα στου κινούργιου του σπίτ’;
– Α, τι να σι πω ρα Νιάκου! Αρχουντάθκα! Μι τ’ ζέστα μ’. Σκώνουμι τ’ χαραή κι του καλουριφέρ’ είναι αναμμένου. Ωϊ ξέρ’ς τι τα πει του βράδ’ να κοιμούμι μι του σιντόν; Χώρια π’ κάθουμι στου τρίτου του πάτουμα κι απού κει αγναντεύου όλ’ ν’ Κόζιαν’! Όσου για πιρπάτ’μα, χ’πάς του κουδούν’, τουφ ουπάν σι πααίν’ τ’ ασανσέρ, χαλέβ’ς να κατιβείς, χ’πάς πάλ’ του κουδούν’, τουφ σι πααίν’ κάτ’.
– Καλά ρα Μίλτου. Ισύ είχις παλιούκιρου σπίτ’, μ’ αρχουντάθκου. Μι μπουντρούμια, μ’ ανώια, μι κατώια, μι νουβουρόν γιμάτουν λούδια, μι γραμματίκια, κατσίκα, αρνίθες, πιριστέρια! Πού τα βάν’ς όλ’ αυτάια ρα Μίλτου;
– Εε, βάστιξα ένα γραμματίκ’. Τα μπιζέρσα κι αυτάϊα. Καθάρισέ τα, αγόρασι καναβούρ’ να φαν’, ξέρ’ς πόσου έφτασιν του καναβούρ’; Τέσσιρα κατουστάρ’κα έχ’.
– Καλά ρα τόσα λούδια που ’χεις στου νουβουρό, πού τα ’βαλις;
– Ιι, κράτ’σα δυο γλάστρις. Ξέρ’ς τι δ’λειά θέλ΄ν κι αυτάια;
– Καλά τόσις βαρέλις που ’χεις στου μπουντρούμ’, τόσου κρασί τι γίγκαν; Πού πάτ’σις φέτους τα σταφύλια; Στ’ βιράντα; Ή τα πούλτσις;
– Ια φέτους δεν πάτ’σα σταφύλια. Άϊντι ρα, άμα χαλέβου ψίχα κρασί, πααίνου κι παίρνου μ’σή ουκά κι σώθκιν η δ’λειά. Ια κι η Μαλαματίνα.
– Ω ρα Μίλτου τα μι σκά’εις. Του κ’τάβ’ α ρα πού του βάν’ς π’ πάεινις στου κυνήγ’;
– Ε ρα Νιάκου, δε μι καταλαβαίν’ς; Παρηγουριούμι μαναχός μ’. Τι μι θύμ’σις του σκ’λί τώρα. Άσι μι ρα τι έπαθα! Το ’βαλα σ’ν πουλυκατοικία κι μια γειτόντσα μ’ έστειλιν ιξόδκου μι τουν κλητήρα, π’ λιέει ότ’ ου κανον’σμός τ’ς οικουδουμής δεν αφήν’ να ’νι μέσα σκ’λιά, γατιά κι πιριστέρια. Άσι μι ρα Νιάκου. Παρηγουριούμι μαναχός μ’. Αυτό πο ’παθα δε λέγιτι ρα. Όταν βγήκιν η διαταγή για τα διακόσια χιλιάρ’κα σ’ αφνούς π’ γκριμίσκαν τα σπίτια τ’ς, όλ’ πιάλτσαμι ιτότις. Μέχρ’ γλύψιμου έβαλιν η γυναίκα μ’, να μας του βγάλ’ν κι μας κατιδαφιστέου, για να πάρουμι τ’ς διακόσις. Κι όταν ήρθιν του χαρτί να του γκριμίσ’ν, ιτότις χίρσιν να ουρλιέτι «αχ πάει του σπιτάκι μ’ το ’χασα».
Αφού ξέρ’ς α ρα Νιάκου τι σπίτ’ είχα. Ατράνταχτου, τι άλλου να σι πω ρα Νιάκου; Πήρα τ’ς διακόσις χιλιάδις κι σφαλίσκα στα τέσσιρα τα ντ’βάρια. Φέρνου φούρλις, φέρνου φούρλις σαν του γούτου. Τα σκάσου ρα!
Ιτούτα είνι βάσανα κι όχ(ι) τα πιρασμένα!