«Καλή αντάμωση σύντροφοι στα γουναράδικα!…»

«Καλή αντάμωση σύντροφοι στα γουναράδικα!…»

Το κρύο μας περόνιαζε μέχρι το μεδούλι. Η καταχνιά πυκνή, αξεδιάλυτη, μαύρη από το χρώμα της νύχτας. Και εμείς, τυλιγμένοι στη γιδόμαλη κάπα, καθισμένοι ανακούρκουδα, απέναντι από το σαρακοφαγωμένο παγκάκι, πιστοί στο ραντεβού μας, περιμέναμε καρτερικά με διψασμένη προσμονή!.. Ξέρετε, οι αέρινοι επισκέπτες, έρχονται τα μεσάνυχτα, τις αφέγγαρες νύχτες, και φεύγουν με το λυκοχάραμα! Δεν μας κάνουν την τιμή να έρθουν ούτε τη μέρα, ούτε με την ξαστεριά για να μη φαίνονται οι χαρακιές και τα τραύματά τους. Όλα αυτά που πέρασαν, όλα αυτά που είδαν και όλα αυτά που προμαντεύουν πως θα έλθουν, αναδεύονται από τον πόνο, κλωθογυρίζουν και με τις αιχμηρές άκρες τους σχίζουν και ματώνουν ξανά και ξανά τις ανεπούλωτες πληγές τους.

            Ο χρόνος γι αυτούς είναι μηδαμινός, με το που ακούσαμε το χλιμίντρισμα, ακούσαμε και το ποδοβολητό κι αισθανθήκαμε αμέσως την παρουσία τους. Ο Παντελής ξεπέζεψε από τα καπούλια και πλησίασε στο παγκάκι. Ο Άρης, όπως μας τον παρέδωσαν οι αφηγήσεις, δεν κατέβαινε ποτέ από το άλογο του. Στητός, με τα γένια του να ανεμίζουν στην μεταμεσονύκτια ανασαιμιά,  ήταν πάντα καβάλα στο όνειρο!   

            Τρίτωσε η επίσκεψή τους. Τις ταυτότητες τους τις άφησαν στον γκισέ της Ιστορίας από την προηγούμενη εποχή. Λίγα λόγια, αν και περιττά, για την ταυτότητα τους, θα βρείτε στις δυο προηγούμενες εμφανίσεις τους!….

            ~ Αυλάκωσε ο πόνος τις ψυχές μας, όχι τόσο απ αυτά που περάσαμε, όσο από τις χαρακιές που βλέπουμε να βαθαίνουν, να καταματώνουν, και να αφυδατώνουν τη ζωή,  αυτών που κατοικούν στις αφέγγαρες γωνιές του πλανήτη, είπε ο Παντελής, με την ένρινη, γεμάτη συμπάθεια φωνή του.

Ανεπούλωτος ο χρόνος, σφύριξε η σκέψη και αναρριγήσαμε. Και η προσοχή μας εντάθηκε ακόμη περισσότερο στην εκφορά του λόγο του!…

~Αυτά συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα. .. Τα πενιχρά επιδόματα και οι μικρές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις που δίδονται στο πόπολο με επιτηδευμένη φροντίδα, είναι για να συντηρούν την προσμονή, να δημιουργούν σύγχυση και να εκτονώνουν την επιθυμία για γνώση, αναζήτηση και διεκδίκηση.

 Στην αθέατη πλευρά του κάδρου, χωρίς να μας ρωτήσουν, μας έχουν πουλήσει και εμάς και το οικοσύστημα  όπου βιώνουμε, στα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Έχουν πουλήσει τον αέρα και την ελκυστική  αισθητική του Τόπου μας, τον ήλιο μας και την ανιδιοτελή, αείζωη, παροχέτευση της ενέργειάς του, τα ποτάμια μας με τα ζείδωρα νερά τους που συνέβαλαν  στην διατροφική μας αλυσίδα…. Για να κατασκευαστούν ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά και υδροηλεκτρικές εγκαταστάσεις για την παραγωγή ενέργειας.  Παρέδωσαν τα πάντα στους επιχειρηματικούς ομίλους, χωρίς κανέναν δισταγμό! Και αυτοί, χωρίς ούτε ένα ευρώ από την τσέπη τους, (σχήμα λόγου), σε  άμεση διαπλοκή με τους ιέρακες των τραπεζών και την διαμεσολάβηση της πολιτικής εξουσίας ροκανίζουν και τον τελευταίο πόρο του προγράμματος Ανάκαμψης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της κοινωνικής μας οικονομίας, που θα μπορούσε να ανατάξει την οικονομία των πολλών και να αναβαθμίσει την λειτουργία της Δημοκρατίας. Στις άλλες χώρες της Ευρώπης προτεραιότητα έχουν η κοινωνική οικονομία και η αυτονομία του κοινοτισμού!

Δεν τοποθετούν λοιπόν κεφάλαια! ανίδρωτα, χωρίς ρίσκο, και χωρίς φαιά ουσία γεννιέται η νέα αριστοκρατική ολιγαρχία της πολιτικής διεύθυνσης του Τόπου για τα επόμενα Χρόνια! Και αλίμονο, χωρίς ίχνος ντροπής στις λογικές του ανταγωνισμού θα μας πουλήσουν σε τριτοκοσμικούς  πολυεθνικούς ομίλους, πουλώντας μαζί και την ανθρώπινη αξιοπρέπειά μας.  Και όλο τούτο για να αναπαράγονται αυτοί στα δώματα  της χλιδής και του πλούτου και εμείς ζεμένοι στο μαγγανοπήγαδο να κουβαλάμε νερό για να γυρίσει πιο πλούσια ο ιδιωτικός  τους μύλος, για αυτό μας δίνουν τα πενιχρά επιδόματα της βιοπόρευσης!  Και έτσι θα ανυψώνονται τα τείχη που θα μας κρατούν έξω από τη δημιουργία των ονείρων, από μια συμβατή υποφερτή ζωή!… όπως θα έλεγε και ο Καβάφης

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη….

Α, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Τραμουντάνα σηκώθηκε στη στιγμή και οι συνδαιτυμόνες της ολονύχτιας σκέψης έγιναν ένα με την καταχνιά . Από μακριά ακούστηκε , με τα σκαμπανεβάσματα του ανέμου η βαρύτονη φωνή του Άρη… «Καλή αντάμωση σύντροφοι στα γουναράδικα!…», Πόσο προφητικός ήταν αλήθεια ο λόγος του!…

 Έχουν πάντα τον τρόπο τους να εξεργάζονται τη βούληση μας και τα θέλω μας, και μάλιστα με την δική μας συναίνεση να μας κάνουν υποστηρικτές των δικών τους συμφερόντων!…  Εμείς παραφράζοντάς το θα λέγαμε «καλή αντάμωση νεοέλληνες στους δρόμους του μισεμού!…»

Αισθάνθηκα με την αναχώρηση τους ακυρωμένος, αδύναμος, παραγκωνισμένος. Συνειδητοποίησα, ότι κάποιοι ήθελαν να με βγάλουν έξω από τα όνειρα και με στρίμωξαν στη γωνιά όπου οι ανυφάντρες αράχνες άρχισαν να πλέκουν τον ιστό τους!… 

Σίμος Ζαγκανίκας