Η Σκήτη Κοζάνης θρήνησε για τον αναπάντεχο και τόσο πρόωρο χαμό του πάντα χαμογελαστού και καλοσυνάτου παιδιού της, του Περικλή Σαββίδη, που πριν λίγες μέρες οδηγώντας την δίκυκλη βέσπα του προς Κοζάνη, στη διασταύρωση της Εθνικής οδού με Εγνατία Οδό (κοντά στα Αλωνάκια), συγκρούσθηκε με ΙΧ αυτοκίνητο και τραυματίσθηκε βαρύτατα.
Ο Περικλής έδωσε τη μάχη με το θάνατο… και έχασε! Τετάρτη 13 Ιουλίου πέταξε στους ουρανούς… να βρει τη μάνα του, την Ελένη Σαλακίδου από τον Κοκκιναρά, που έφυγε από τη ζωή πριν 1,5 μήνα και η οποία τον λάτρευε (όλες βέβαια οι μάνες μοιάζουν τόσο πολύ) και παντού και πάντα έλεγε «τ’ εμόν ο Περικλής ατόσον καλόν παιδίν να εν’ …πολλά αγαπώ ατόν και όλιον ο κόσμον αγαπά τον »!
Πάνδημο το πένθος στη Σκήτη, εκεί και τόσος κόσμος από τα γύρω χωριά μα κι’ από παντού, γιατί ο Περικλής ήταν ο πραγματικός και πιστός φίλος όλων… Πάντα χαμογελαστός, γεμάτος καλοσύνη, σκόρπιζε χαρά και ανθρωπιά στην άνυδρη κοινωνία μας και σκορπούσε απλόχερα άριστες τις εντυπώσεις. Στο καφενείο που διατηρούσε στο χωριό του έβρισκαν όλοι τον άνθρωπό τους, τον φίλο τους, το γελαστό παιδί που πάντα τον άκουγαν να λέει «τα χρήματα θα πρέπει να είναι το μέσον για να γίνουμε πιο άνθρωποι και καλύτεροι από το χθες…»!
Ο Περικλής αγαπούσε και υπηρετούσε την παράδοση και συμμετείχε σε όλες τις εκδηλώσεις, αθλητικές και πολιτιστικές, έπαιζε και μέχρι πριν λίγα χρόνια και ποδόσφαιρο και σμίλευε αθλητικές συνειδήσεις, αναγάγοντας πάντα τα υπέρτατα ιδανικά της ευγενούς άμιλλας και του ευ αγωνίζεσθαι… γιατί έτσι απλά, αγαπούσε τον συνάνθρωπό του!
Στην τελευταία του κατοικία, Πέμπτη 14 Ιουλίου το μεσημέρι, τον Περικλή συνόδευσαν χιλιάδες κόσμου από παντού, και με τη συνοδεία ποντιακών λυρών, αποχαιρέτησαν και βροντοφώναξαν «αθάνατος», μέσα σε κλίμα συγκινησιακής φόρτισης.
Μα είναι τόσο λίγες και φτωχές οι λέξεις, Περικλή, για να σε σκιαγραφήσουμε όπως ακριβώς ήσουνα… όμως όλοι θα σε θυμόμαστε μέσα από τα γεγονότα που έζησες μικροί στην ηλικία! Έτσι στα 47 σου, ο καλός Θεούλης σε πήρε μαζί του… και όλοι, συγγενείς και φίλοι να μην σε κλάψουνε, για να μην σε στεναχωρήσουνε εκεί που είσαι, γιατί κοντά στα άλλα τα καλά ήσουν και περήφανος και αγέρωχος και δεν φοβήθηκες ποτέ τον θάνατο…
Καλό ταξίδι φίλε όλων και πάντα θα σε θυμόμαστε… Καλή αντάμωση…