Με τη θεοποίηση της επιστήμης και την αγιοποίηση της τεχνολογίας είναι γεγονός πως δεν υπάρχουν όρια, ούτε στο άτοπο, ούτε στο ουτοπικό, ούτε στην ψευδαίσθηση και την αυταπάτη. Αυτή, όμως, η υπερβολική και βιαστική αισιοδοξία όλων αυτών που καταγίνονται με την κατασκευή μιας αντίστοιχης λειτουργίας με την εγκεφαλική, ίσως και να μην αντέχει σε σοβαρή κριτική.
Αναρωτιέται καλοπροαίρετα, ο απλός μέσος άνθρωπος: ένας υπολογιστής που έχει αποθηκευμένη μια συγκεκριμένη εικόνα για την πραγματικότητα με βάση τα δεδομένα που του έδωσαν οι επιστήμονες, πως θα κρίνει, αν κάτι εντελώς απρόσμενα αλλάξει; Τι ακριβώς αλλάζει και τι όχι στο κοσμοείδωλό του, αν δεν του υποδείξει ο άνθρωπος χειριστής; Μια μηχανή για παράδειγμα που έχει μάθει να αναγνωρίζει συγκεκριμένα φυτά και δένδρα από το μέγεθος και το σχήμα της σκιάς τους, όταν η φωτογραφία τραβηχτεί την ώρα του μεσημεριού που δεν υπάρχουν οι σκιές, τότε τι θα συμβεί; Και πόση εξειδικευμένη γνώση επιτέλους χρειάζεται για να αντιληφθεί κάποιος αν ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι υπολογιστής από βιολογικό υλικό;
Κάποιοι άλλοι επιστήμονες καταγίνονται με την κατασκευή ενός ρομποτικού «συνειδητοποιημένου» εξερευνητή, ο οποίος θα μπορούσε να σταλεί σε κάποιον από τους πλανήτες που πιθανολογείται ότι θ΄ανιχνευτούν ίχνη ζωής!
Δυστυχώς, όλο και περισσότερο, πολλές ατεκμηρίωτες αντιλήψεις με το περίβλημα της επιστημονικοφάνειας και μέσα από συγκεκριμένα γνωστά κανάλια διοχετεύονται τεχνηέντως στην παγκόσμια κοινή γνώμη ως προσεχή επιτεύγματα, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ασαφείς εικασίες και αόριστους σχεδιασμούς.
Η αισιοδοξία κάποιων, ξεπερνά κάθε όριο, επειδή όπως ισχυρίζονται δεν υπάρχει τίποτα σήμερα που να μην εξηγείται με τους νόμους της φυσικής, τους μαθηματικούς τύπους και τα συμπεράσματα όλων των άλλων θετικών επιστημών. Ο εγκέφαλος του ανθρώπου, αφού είναι από ύλη, αποτελεί αντικείμενο επιστημονικής έρευνας. Κάποιοι άλλοι, οι θιασώτες του λεγόμενου Λειτουργισμού, με περίσσεια ευκολία και με αρκετή δόση αυθαιρεσίας ταυτίζουν τις νοητικές λειτουργίες με τις εγκεφαλικές και κατά συνέπεια είναι εφικτό το επόμενο βήμα για την κατασκευή ενός τεχνητού εγκεφάλου, που θα έχει συνείδηση της ύπαρξής του, όπως ο ανθρώπινος, αλλά από άλλα, μη βιολογικά υλικά. Κι εδώ είναι που γεννιέται το απλό εύλογο ερώτημα.
Πως είναι δυνατόν να υπάρξει σύγκριση ή πόσο μάλλον και ταύτιση του ανθρώπινου εγκεφάλου με τον όποιο ηλεκτρονικό, όταν είναι περισσότερο από βέβαιο ότι το θέμα της συνειδητότητας, δηλαδή, της μοναδικής αίσθησης του «Εγώ», της «Ύπαρξης» που υπάρχει στον άνθρωπο, είναι αξεπέραστο; Όπως επισημαίνει σύγχρονος επιστήμονας, μπορεί στο ζήτημα της συνειδητότητας να έχουμε τα εύκολα που μπορούν να εξηγηθούν, δηλαδή καταλαβαίνουμε γιατί καταλαβαίνουμε τι είναι ένα ολοκλήρωμα ή οι χρόνοι ενός ρήματος, αλλά υπάρχουν και τα δύσκολα, όπου δεν καταλαβαίνουμε ότι έχουμε και υποκειμενικές, δηλαδή συνειδητές από εμάς εμπειρίες.
Ηλίας Μάρκου
