Μακεδονικός Αγώνας. Μία αιματοχυσία του γένους τελείως διαφορετική από τις άλλες. Αιτία του σφαγιασμού σου, η δήλωση πως η ψυχή σου πάλλεται από Ελληνικότητα. Παναγιώτη Μπασιά

Το αυγό του φιδιού αυτού, γεννήθηκε από τη συνθήκη του Αγ. Στεφάνου στις 3 Μαρτίου του 1878. Ο σουλτάνος Αμτούλ Χαμίτ ο Β΄, σύρεται από τον Τσάρο, Αλέξανδρο τον Β΄, σε συνθηκολόγηση.
Τα επί μακρόν όνειρα των Ρώσων, για διέξοδο προς τα θερμά νερά του Αιγαίου είναι η ώρα, που ίσως πλαγίως, μπορούν να υλοποιηθούν.
Ο Τσάρος Αλέξανδρος ο Β΄συνομιλώντας με τον Άγγλο Πρέσβη Σέϋμορ, δηλώνει μεταξύ άλλων.
«Δεν συμφέρει εις την Αυτοκρατορίαν μας η Ελλάς να γίνει κράτος ισχυρόν. Ελληνικό Βασίλειο θα αποτελούσε σιδηρούν μοχλόν επί των μεσημβρινών πυλών της Ρωσίας. Η προέκτασις των Ελληνικών ορίων, αφαιρεί από την Ρωσίαν ναυτικήν επικράτησιν και επ’ αυτού ακόμα του Ευξείνου Πόντου και κατακλείει εντός της μαύρης θαλάσσης πάσαν προς την μεσημβρίαν τάσιν της Ρωσίας».
Με την άποψη αυτή πιάνει δουλειά «ο πατέρας του ψεύδους και νεκροθάφτης του Ελληνισμού» διπλωμάτης Νικόλαος Ιγνατίεφ. Το διπλωματικό δόγμα του, «ουδεμία σπιθαμή γης, υπέρ του Βασιλείου της Ελλάδος»
Μετά την υπογραφή της συνθήκης την 3 Μαρτίου 1878, δηλώνει, « επιχειρήσαμεν τον πόλεμον ουχί υπέρ των Ελλήνων, αλλά υπέρ των Βουλγάρων. Δεν είναι δυνατόν να χάνω πολύτιμον χρόνον εργαζόμενος υπέρ των Ελλήνων» συμπληρώνοντας μετά τη συνθήκη, «και τώρα οι Έλληνες ας έρθουν εις την Κωνσταντινούπολιν κολυμπώντας».
Το αυγό του φιδιού έχει σπάσει, αρχίζει ο χορός των δαιμόνων που πράκτορες λέγονται. Με κάθε μέσο και κάθε τρόπο, πρέπει να πείσουν τους σταυρόπιστους της περιοχής, ότι είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από Έλληνες Μακεδόνες.
Επτά χρόνια αργότερα το 1885, ο πρωτεργάτης της Εξαρχικής Προπαγάνδας, Ατανάς Σόποφ, ομολογεί, «Το μεγαλύτερο μέρος της Βουλγαρικής Μακεδονίας, δεν έχει ακόμα αποκρυσταλλωμένη εθνική συνείδηση και αν η Ευρώπη επέτρεπε στον Μακεδονικό λαό να εκλέξει εθνότητα είμαι βέβαιος ότι η πλειονότης αυτών θα εξέφευγε των χειρών μας.
Εξαιρουμένων των βορείων διαμερισμάτων, οι πληθυσμοί των άλλων περιφερειών είναι έτοιμοι να δηλώσουν ότι δεν είναι Βούλγαροι, ότι αναγνωρίζουν το Πατριαρχείο και προτιμούν τα Ελληνικά σχολεία και τους Έλληνες καθηγητές.
Η ύπαιθρος χώρα είναι Βουλγαρική, οι πόλεις όμως, με εξαίρεση των βορείων περιοχών είναι Ελληνικές. Η ύπαιθρος δε χώρα, εμπνέεται και καθοδηγείται παρά των πόλεων.
Ας σταθούμε όμως για λίγο στις κοινωνικές ομάδες των σταυρόπιστων της Μακεδονικής γης που υπομένουν τους προπαγανδιστές:
Οι Ελληνόφωνοι, οι αποκαλούμενοι και Ρουμλούκι. οι Βλαχόφωνοι, οι Σαρακατσάνοι, οι Αρβανιτόβλαχοι και οι Σλαβόηχοι .
Οι Βλαχόφωνοι και οι Σλαβόηχοι είναι οι κοινωνικές ομάδες που θα δεχθούν τη μεγαλύτερη πίεση από τους προπαγανδιστές. Από το 1870 έως το 1897 η ένταση της βουλγαρικής προπαγάνδας είναι ο μεγάλος βραχνάς που σκιάζει την ψυχή τους.
Στα χρόνια αυτά της προπαγάνδας, εξαγοράζονται πολλές συνειδήσεις που παραληρούν υπέρ της Εξαρχίας, δεν μπορούν όμως να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Το διευθυντήριο τους από τη Σόφια, αντιλαμβάνεται ότι διά της παραχάραξης, δεν θα έρθει το αποτέλεσμα.
Επανασχεδιάζεται η δράση. Ο βιασμός της ψυχής πρέπει να επέλθει δια του φόβου. Από το 1897έως το 1904 η τρομοκρατία των Ελληνόψυχων περνά στα χέρια των Βουλγαρικών κομιτάτων.
Το κατευθυντήριο όργανο για την επιβολή της παραχάραξης της ιστορίας, η γνωστή «Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση», οργανώνει ένοπλη πλέον δράση. Ένοπλοι κομιτατζήδες, από άκρου εις άκρον, της Μακεδονικής γης βιάζουν και σκοτώνουν τον οποιονδήποτε που δεν ενδίδει στην προπαγάνδα τους.
Είναι η ώρα των ηρώων.
Σ’ αυτήν την ιερή γη που πατάμε, καθαρές ψυχές που ξεχειλίζουν από Ελληνικότητα, αντιλαμβανόμενοι τι τους περιμένει, ορθώνουν το ανάστημά τους και επαναστατούν.
Αυτό τιμούμε σήμερα.
Και εδώ υψώθηκε το λάβαρο της ελευθερίας για τα δίκαια του γένους από τους δικούς μας προγόνους.
Η διακήρυξη τους, για την ελευθερία, μας δεσμεύει στο διηνεκές, ως Δυτικομακεδόνες Έλληνες και ως ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες.
Όλοι οι αντιμαχόμενοι τους προπαγανδιστές έχουν διπλό μέτωπο να αντιμετωπίσουν, από τη μία οι κομιτατζήδες και από την άλλη οι Τούρκοι.
Σε αυτή τη θυσία δεν έλλειψε κανείς, Ελληνόφωνοι, Βλαχόφωνοι, Σαρακατσάνοι, Αρβανιτόβλαχοι και Σλαβόηχοι, ένα σώμα μία ψυχή αντιστάθηκαν χύνοντας ποταμούς αίματος για τη γη τους.
Μόνο οι πουλημένες ψυχές πέρασαν στο αντίθετο στρατόπεδο. Και αυτούς τους έχει καταγράψει η ιστορία με μελανά γράμματα όμως, ως προδότες και αρνητές του γένους.
Από το 1904 έως 1908 ο ένοπλος αγώνας των Ελληνικών αντάρτικων σωμάτων εναντίον των Βουλγάρων κομιτατζήδων κρατά ζωντανή πλέον την ελπίδα για την επιβίωση του γένους, στην ακόμα Τουρκοκρατούμενη Μακεδονία.
Στην ένοπλη αυτή φάση του αγώνα, από άκρου εις άκρον της ελεύθερης αλλά και της ακόμα υπόδουλης Ελλάδας καταφθάνουν παλικάρια και συντάσσονται με τους υπερασπιστές της πατρώας των Μακεδόνων γης. Θεσσαλοί, Πελοποννήσιοι, νησιώτες, Μικρασιάτες, Πόντιοι, όλοι παρόντες για τα δίκαια του γένους, πρωταγωνιστούν όμως οι Κρήτες.
Η εκκλησία και το σχολείο οι κύριοι πόλοι συσπείρωσης του Ελληνισμού σηκώνουν το βάρος της υποστήριξης των αντάρτικων σωμάτων.
Ο Καστορίας, Γερμανός Καραβαγγέλης, διδάσκαλος πρότυπον, ακρογωνιαίος λίθος και δεσπόζουσα φυσιογνωμία του αγώνα στη Δυτική Μακεδονία, κατά τον Αυστρίας Χρυσόστομο Τσίτερ, ο στενότερος συνεργάτης του Σλαβόηχου αγωνιστή καπετάν Κώττα.
Ο Κοζάνης Κωνστάντιος στενός συνεργάτης του Παύλου Μελά κατέστησε το Μητροπολιτικό Μέγαρο αρχηγείο του αγώνα.
Ο Κορυτσάς Φώτειος Καλπίδης, εγκαταλείπει τον Πόντο και ιερατεύει στον τόπο των αγωνιζόμενων τότε Ελλήνων.
Ο Γρεβενών, Αιμιλιανός Λαζαρίδης, ο Δράμας, Χρυσόστομος Καλαφάτης, , Ο Πελαγονίας, Ιωακείμ Φορόπουλος, ο Νευροκοπίου, Θεοδώρητος Βασματζίδης, ο Θεσσαλονίκης, Αλέξανδρος, ο Βοδενών, σήμερα Εδέσσης, Στέφανος Δανιηλίδης, ο Μελενίκου, Ειρηναίος Παντολέονος και ο Στρομνίτσης, Γρηγόριος Ωρολογάς, πέτυχαν εξυψώνοντας το φρόνημα των Ελλήνων να αποθαρρύνουν τους Εξαρχικούς στηρίζοντας με κάθε τρόπο τον Ελληνισμό της Μακεδονίας.
Στον Όλυμπο, στα Γρεβενά, στο Βέρμιο, στην Πίνδο, στο Γράμμο, οι κομιτατζήδες στοχεύουν στους Βλαχόφωνους.
Στην Πιπερίτσα της Έδεσσας, στην Ιεροπηγή, στο Καστανόφυτο, στα Κορέστια της Καστοριάς, στο Βάλτο των Γιαννιτσών, στο Πάϊκο, στο Χολομόντα, στο Καϊμακτσαλάν, στο Παγγαίο, στο Βέρμιο, στα Πιέρια, στον Όλυμπο, στο Μπούρινο, στα Καμβούνια και σε όλη τη Μακεδονική γη, ο Καπετάν Κώττας, ο καπετάν Κύρου, ο Τέλος Άγρας, ο καπετάν Νταλίπης, ο Βαγγέλης ο Στρεμπενιώτης, ο Δεμέστιχας, ο Πραντούνας, ο Παπατζανετέας, ο Βλαχάκης, ο Πετροπουλάκης, ο Μπόλας, ο Καούδης, ο Παύλος Μελάς και πολλοί άλλοι πολέμησαν ενάντια στη δοκιμασία της φοβερής θύελλας του αμείλικτου πανσλαβικού οράματος.
Η θυσία του Παύλου Μελά όμως ήταν αυτή που στάθηκε ορόσημο, ξεσήκωσε τον Ελληνισμό και έσωσε τη Μακεδονία από τους Βουλγάρους, αποσοβώντας τη Σλαβοποίησή της και προπαρασκεύασε σε μεγάλο βαθμότο έδαφος για την επέλαση των Ελληνικών στρατευμάτων, κρατώντας υψηλά το φρόνημα των Ελλήνων της περιοχής.
Ζήτω οι Αθάνατοι νεκροί του Μακεδονικού αγώνα. Ζήτω η Μακεδονία μας.
Τιμή και δόξα σ’ αυτούς που σε τούτο τον ιερό χώρο ύψωσαν το λάβαρο της ελευθερίας.
Εμείς μία μόνο έχουμε υποχρέωση σήμερα, να σταθούμε αντάξιοι και να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τα ιερά και τα όσια τους Γένους, το χρωστάμε στους αθάνατους νεκρούς μας.
Ζήτω η Επανάσταση των ηρώων της Ελίμειας γης.

Πηγή : ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΑΜΙΖΙΔΗΣ (Γενικός Γραμματέας του Συνδέσμου Γραμμάτων και Τεχνών Π.Ε. Κοζάνης)