Είχε διαβάσει πως, στο Άγιο Όρος, σ΄αυτόν τον ευλογημένο τόπο υπήρχε και μια μικρή έρημος (κατ΄απομίμηση της ερήμου του Σινά), μια περιοχή μεταξύ της Μεγίστης Λαύρας και της Αγίας Άννας, η οποία στο μεγαλύτερο μέρος της είναι τραχιά, άνυδρη και άγονη, αλλά αποτελεί το άνθος του μοναχισμού στο Όρος.
Σ΄αυτό το άγριο τοπίο, με τους απότομους γκρεμούς, τα βράχια και το λιγοστό χώμα, για να συντηρούνται εδώ κι εκεί κάποια αγκαθόχορτα, ανθεί η πλούσια αγιότητα με την ευλογία του Θεού.
Σ΄αυτό το μέρος, οι όσιοι ερημίτες, οι καλυβίτες, οι ησυχαστές, οι καθισματαραίοι, οι ασκητές στη μόνωση, στις κακοπάθειες και στις στερήσεις, εγκαταβιώνουν διασκορπισμένοι κι αυτοί εδώ κι εκεί, επειδή κατάφεραν και συνέτριψαν το «κατά φύσιν» και προσαρμόστηκαν στις συνθήκες του «υπέρ φύσιν», και συνάμα κατάργησαν τις ανθρώπινες φυσικές ανάγκες και επιθυμίες, μεταλλάσσοντάς τες και δίνοντάς τες συγκλίνουσα κατεύθυνση προς τον ουρανό, την αιωνιότητα και το Θεό.
Στις αυτοσχέδιες απομονωμένες καλύβες, στις λεγόμενες «αετοφωλιές» και τα ησυχαστήρια στις κόγχες των βράχων, οι ερημίτες μοναχοί είναι βυθισμένοι νύχτα και μέρα στην προσευχή, στην πνευματική και ψυχική άσκηση, δίχως κανέναν σύνδεσμο με τα εγκόσμια, παραμελώντας εντελώς τη φροντίδα του σώματος. Υμνούν και δοξάζουν αδιάκοπα το Θεό και τον ικετεύουν, όχι μόνο για τη σωτηρία τη δική τους, αλλά της ανθρωπότητας ολόκληρης…
Ηλίας Κ Μάρκου
