437
Πασχάλης Τσολάκης: Με μια βαθιά υπόκλιση, σφίγγοντας νοερά το χέρι των γονιών κι ένα δάκρυ να καίει το μάγουλο γράφω αυτόν το στίχο.
Μάνα ακούω την κραυγή σου
πάνω στις ράγες να σφυρίζει
την κόρη σου ψάχνεις να βρεις
εκεί που είναι πίσω δεν γυρίζει.
Ο χρόνος σταμάτησε στα Τέμπη
σου έμεινε μονάχα η μαχαιριά
θα έρθω στον ύπνο σου ένα βράδυ
με μια γλυκιά, μεγάλη αγκαλιά.
Σε βλέπω στον τάφο μου μαμά
την εικόνα μου να την χαϊδεύεις
στα χείλη σου αμέτρητα γιατί
δικαιοσύνη για μένα να γυρεύεις
Μάνα, μανούλα μου σε αγαπώ
μην κλαις, βρήκες δικαιοσύνη
χιλιάδες άνθρωποι μαζί σου
αναστήσατε την καλοσύνη
Μάνα, μανούλα σε αγαπώ
θα στο φωνάζω κάθε βράδυ
είναι η φωνή μου μια κραυγή
που διαπερνά τον Άδη.
1 comment
ΣΥΓΧΑΙΡΩ !